Dogs of War

Stond hij expres buiten te wachten? Ja zeker.

Casimir hield zijn mouw omhoog zodat hij het uur in het oog kon houden. Traag tikte de wijzer steeds een beetje verder. Nog even en dan kon hij naar binnen wandelen. Aangezien hij hier niet wilde zijn, wilde hij al zeker niet te vroeg komen. Het was erg genoeg dat hij hier moest zijn in de eerste plaats.

Een andere minuut tikte voorbij en eindelijk liet Casimir zijn arm zakken. Zijn handen verdwenen in de zak van zijn grijze hoodie voor hij eindelijk richting het warenhuis wandelde. Hopelijk duurde het allemaal niet lang en kon hij snel weer naar h— weg van hier.

Hier zijn voelde al verkeerd want dit was niet waar hij hoorde. De mensen die achter de deur stonden te wachten, waren niet zijn mensen. Casimir slikte ongemakkelijk voor hij de deur opende en de eerste stap naar binnen zetten. Direct zocht hij naar Kylian die—

Iets raakte hem tegen zijn rug en bracht hem volledig uit evenwicht. Normaal was het geen probleem, had hij goede reflexen, maar hij het het totaal niet verwacht. Casimir hield zijn hand uitgestoken om de val te breken, maar dat zijn andere hand nog in zijn hoodie stak hielp niet. De val was alles behalve charmant en de korte schreeuw terwijl hij viel hielp niet. Een pijnlijke kreun ontsnapte wanneer Casimir zich in een zittende positie probeerde te duwen op zijn knieën.

”Shit,”  mompelde Casimir zacht terwijl hij probeerde zich te herpakken.

Wanneer Casimir eindelijk recht zat en pijnlijk over zijn pols wreef waar ook zijn ACD aan hing, werd het eindelijk duidelijk wat het probleem zonet geweest was. Of eerder wie. Zijn ogen vernauwde hij en als blikken konden doden, lag Kylian voor de zoveelste keer honderd meter onder de grond. Hij had zijn mond geopend om wat te zeggen, maar werd gestopt door het zacht gegniffel van enkele andere mensen. Casimir keek ze enkel even vanuit zijn ooghoeken aan, maar meer erkenning gaf hij ze niet.

Ondertussen weerklonk Kylian’s stem doorheen het warenhuis. Een stem die het ergste geluid was dat Casimir die dag al had gehoord. Wat een verschrikkelijke, arrogante eikel was het ook. Voor even liet hij zijn hand liggen op het bandje dat hij normaal al niet meer opmerkte. Het ging nooit uit en vandaag zou dat niet anders zijn.

Terwijl Kylian verder ging — hij moest zichzelf wel heel graag horen praten — wist Casimir eindelijk weer recht te staan. Wat een goede indruk had hij weer nagelaten en deze keer was het eens niet zijn schuld dat die al direct verpest was. Met een uitdagende blik keek hij Kylian terug aan. Nu zouden er zelfs geen stoffelijke overblijfselen zijn als ze hem wilde begraven. “Je had het ook gewoon kunnen zeggen,” zei hij kwaad terwijl hij zijn kleren weer gladstreek om dan weer over zijn pols te wrijven. Hij landen wel vaker op de grond tijdens zijn andere trainingen, maar deze had hij toch gevoeld.

Sinds de laatste hun laatste ontmoeting was Casimir erachter gekomen dat Kylian helemaal niet was zie hij dacht dat hij was en dat liet nog steeds een erg bittere nasmaak na. Hij gaf hem ook nog altijd de schuld van al dit, zelfs al werd het ontkent. Casimir was gewoon zo kwaad op hem. “Sinds wanneer ben je zo’n eikel?” Om hen heen reageerde de rest direct, want hoe haalde hij het in zijn hoofd zo iets te zeggen.

Oja…ze waren natuurlijk niet alleen.

Het was voor Casimir nog steeds moeilijk te vatten hoe Kylian zo kon doen. Hij was misschien nooit de aardigste geweest, maar de connectie die hij ooit met hem had leek nu helemaal verdwenen te zijn. En het deed pijn en die pijn maakte hem kwaad. Zelfs al kon de andere nooit Ivan vervangen, was hij deel uit gaan maken van de familie. Moest wel één van de grootste fouten zijn van zijn leven.

In stilte keek hij Kylian alleen maar aan, zijn ogen vernauwden zich verder. Nee, waarschijnlijk zou hij niet geluisterd hebben. “Luister ik nu?” schoot hij terug. Casimir was nog niet van gedachten veranderd en zou het heel duidelijk maken dat hij hier niet uit vrije wil was. Dat hij hier eigenlijk helemaal niet wilde zijn.

Uiteindelijk verbrak Casimir het oogcontact en keek de andere richting uit, weg van iedereen. Zijn tong liet hij tegen zijn gehemelte klikken en hij schudde zijn hoofd. Was het leven nog oneerlijker dan het al was? Of was het leven zelfs ooit eerlijk? Als je het hem vroeg niet.

Zijn armen sloeg hij strak over elkaar heen, hoog op zijn borst. De enige manier die hij nog had om zich nog verder af te zonderen van de rest. Het zou tijd zijn voor deze zogenaamde training, maar hij keek de persoon die Kylian tegenover hem zetten niet eens aan. Dat ene plekje op de grond waar iemand ooit wat had gemorst was veel interessanter. Wat was het? Hoe lang lag het daar al? Zou het een geur hebben? Zoveel vragen die hem veel meer int—

Een klein vonkje elektriciteit landen tegen zijn hoofd wat Casimir zijn aandacht wist te trekken. Direct keek hij om naar— wat was zijn naam ook alweer? Een tweede vonkje schoot langs hem voorbij, duidelijk dat de andere zijn talent voor mikken nog niet bezat. Maar dat leek de andere niet te deren. “Get off your high horse, het is niet omdat jij hier bent om onze tijd te verspillen, dat wij niet willen leren.” Een derde poging en Casimir deed niets om het te ontwijken. Pijn deed het niet, maar het was erg vervelend.

Vanuit zijn ooghoeken keek hij even op toen de leukste persoon in de ruimte besloot dat ze zijn tijd weer waard waren. Zelfs al was het vooral gericht op Justy. Casimir rolde zijn ogen, maar draaide zich toch een kwartslag om te kijken wat de jongen nu zou doen. Eén wenkbrauw kroop dan toch omhoog toen hij de dedication zag op het gezicht van de andere. Casimir zag nog net op tijd wat het plan van Justy was en boog een fractie opzij om de moersleutel die langs hem heen vloog te ontwijken. Het eindige in de jongen zijn hand, iets waar Casimir enkel vol verbazing en lichte angst naar keek. Ineens was het een heel pak serieuzer geworden.

“Dat—” maar nog voor hij verder kon spreken sloeg de jongen toe. Casimir had nog net de tijd om zijn armen voor zijn hoofd te houden om de klap tegen te houden. Het deed net steeds pijn. Heel veel. Fucking. Pijn. Casimir histe luid en vergrote snel de afstand weer. Hij hield één arm voor zich, maar de kans om te zien of die oké waren kreeg hij niet. Justy bleef als een malle toeslaan.

Eén voordeel dat Casimir had was controle over zijn lichaam en nu hij wist wat eraan zat te komen was het niet zo moeilijk om te klappen te ontwijken. Vooral omdat Justy techniek miste en maar wat rond zwaaide en hij bleef zich focussen op het bovenlichaam en hoofd. “Ben je gek geworden?” gromde Casimir. Hij oogde lang niet meer zo kalm als eerst want hij was bang dat de moersleutel zou raken. Zoals nu. Hij wierp snel een blik op Kylian, in de hoop dat hij het zou stoppen en kon daardoor maar net een klap ontwijken. Dat ding kwam hard aan zeker nu Justy wist dat hij een kans had om Casimir te raken.

Het was echt nodig om de schade aan zijn armen te bekijken. Casimir voelde de pijn uitstralen naar de rest van zijn armen, maar hij kreeg de kans niet om iets te doen. Zijn hoodie bedekte zijn huid ook, dus snel even kijken zat er niet in.

Waar Justy er eerst plezier in vond, leek hij nu te reageren op de opbouwende irritatie. De opmerking die Kylian maakte hielp daar niet bij en gooide enkel olie op het vuur. Casimir wierp enkel een kwade blik naar de man. Was het niet goed genoeg dat de jongen hem één keer had weten raken? Dat deed al meer als genoeg pijn.

De andere jongen had er genoeg van en hield de moersleutel met twee handen boven zijn hoofd om in één beweging naar beneden te laten komen. Er kwam zelfs een strijdkreet bij. Moeilijk was het niet om door die aanval te zien. Casimir zetten snel stappen uit de weg terwijl de jongen uit balans kwam omdat hij te ver naar voren viel. Maar de snelheid waar Justy zijn wapen had laten neerkomen was sneller als normaal was. Zelfs als was het maar een beetje.

Het gaf Casimir wel de kans om meer afstand te creëren. Zijn ogen schoten zoekend in het rond naar een andere manier. Er was iets, niet het beste maar het was iets. Een deksel van een vuilnisbak. Het lag niet ver dus hij haaste zich erheen om het op te rapen, net op tijd want Justy had zich herpakt en sloeg weer toe. Het geluid van metaal op metaal was luid en Casimir wendde zijn blik af.

Waar zijn idee niet slecht was, was het zeker niet goed want Justy gebruikte gewoon zijn magic weer om het deksel uit Casimir zijn handen te laten vliegen. Fuck. Fuck. Fuck. Vluchtig zetten Casimir stappen naar achter. Tot zo ver zijn andere manier.

Het probleem aan geen ervaring hebben met vechten, is dat je geen ervaring hebt. Casimir zijn kennis kwam van de slechtste source namelijk tv en dan puur instinct. Justy had ook geen techniek, maar hij was er veel comfortabeler mee.

Casimir had hoop dat deze Justy gewoon zou luisteren naar Kylian, maar natuurlijk niet. Hij greep zijn wapen steviger vast voor laatste slag, maar Casimir was voorbereid. Zijn adem stokte in zijn keel terwijl hij wachten tot de slag kwam en dan—

Een luide schreeuw galmde door het lege warenhuis en het duurde even voor Casimir doorhad dat het zijn eigen stem was. Hij had zich er volledig op voorbereid dat Justy weer voor zijn hoofd zou gaan, maar dat was niet. De moersleutel maakte in plaats daarvan contact met zijn bovenbeen. Direct viel Casimir neer op grond, handen op zijn linker been. Zijn kaken had hij op elkaar geklemd en ook zijn ogen werden dichtgeknepen om de tranen terug te bijten. Hij hield zijn knie opgetrokken en plaatste zijn voorhoofd erbij. Al waar hij zich op kon concentreren was de helse pijn die door zijn been trok.

Misschien maar goed dat het niet zijn hoofd was.

Wanneer er een tweede kreet te horen was, forceerde Casimir zijn ogen even open om te zien hoe Kylian de andere aanpakte. Het was een hele andere kant van van Kylian dan hij gewoon was en het stond het niet aan. Lang kon hij zijn aandacht daar echter niet op focussen met zijn been die aan het kloppen was van de pijn.

Alsof het niet al genoeg was, moest Kylian er nog een schepje bovenop doen. “Rot toch op met je magie,” zei Casimir zacht in een poging normaal te klinken. Maar dat ging niet gezien het warme gevoel onder zijn handen. Hij moest gewoon even blijven zitten en dan was het vast weer goed. Gewoon even op adem komen en dan— en dan—

Hij legde een arm rond zijn knie enkel zodat hij neer kon bijten in de stof van zijn hoodie. Misschien zou het een beetje langer duren voor hij hier weg was.

Overmorgen opnieuw. Traag schudde Casimir zijn hoofd. Hij wilde dit niet opnieuw doen. Vechten met andere was niet wat hij deed en toch zat hij hier. De initiële pijn was gaan liggen maar hij ademde scherp in toen hij zijn been wilde strekken. Het koste hem alle moeite van de wereld, om geen geluid te maken, maar hij wilde de aandacht van de andere niet trekken.

Casimir plaatste zijn handen op de grond en duwde zichzelf met moeite recht. Hij probeerde zijn been zoveel te ontlasten, maar dat maakte het niet makkelijker. De kleinste beweging stuurde een pijnscheut door zijn hele been. Erg genoeg dat hij er misselijk van werd.

Zonder nog op te kijken naar de rest van de groep die nog druk bezig waren, strompelde Casimir naar de uitgang. Eén enkele traan rolde over zijn wang. De deur die uiteindelijk achter hem dicht viel, was het enige teken dat hij weg was.