Getaway car

Een date met Rosalina. Dat klonk op alle vlakken als een slecht plan, maar hem was de kans niet gegeven om het uit te leggen en beleefd af te wijzen. Dus, Kylian had zich snel in nettere kleding weten te hijsen, had een restaurant gebeld waar hij al even niet was geweest en haalde even diep adem. Een glas wijn werd achterover gegooid alsof het water was, waarna hij zijn telefoon voelde vibreren in zijn zak.


Hij stak het ding weer in zijn zak, legde een zwarte jas over zijn onderarm en maakte zijn weg naar de lift. Het gebouw waar hij in woonde was onnodig hoog, maar de lift was hierop gebouwd en wist zijn weg naar beneden snel genoeg te maken. Zijn zwarte shirt was duidelijk van kwaliteit, speciaal voor zijn kleine vorm gemaakt. De grijze broek brak het wat af van de zwarte schoenen en de enige kleur die hij nodig had was zijn rode haar en knalblauwe ogen.

“Je laat me je niet op de motor meenemen?” vroeg Kylian geamuseerd bij het verlaten van het pand, sleutels rinkelend tussen zijn vingers na een blik te werpen op haar auto. Uiteraard.

Misschien een andere keer. Kylian liet een theatrale zucht horen en schudde zijn hoofd. Op zoveel manieren waren hij en Rosa complete tegenpolen. Zij was geboren in de wereld waar hij in getrokken was, gewend aan de rijkdom en opgevoed met die exacte regels. Hij was erin getrokken na alles te hebben verloren, verloor nog zoveel meer en had een plek voor zichzelf gecreëerd. Hij hield van nieuw, zij van traditioneel. Het werkte— maar hij was er niet zeker van dat ze slim waren als ze vandaag samen op pad gingen. Grenzen waren immers wat alles werkende hield.

“Als je denkt dat je auto sneller gaat, heb je nog nooit met ‘n motor op de snelweg gereden.” Natuurlijk, de top snelheid van een auto was hoger als je een sportwagen had, maar de motor bereikte dit sneller en hield het makkelijker aan omdat je minder ruimte in beslag nam en langs alle auto’s kon rijden.

“Maar, vooruit.” Alles om nog niet te hoeven praten over waarom hij het had gevraagd. Iets over te veel alcohol en het verliezen van duidelijke grenzen die hij stelde in het leven. Hij besloot niet eens meer te reageren op de opmerking over zijn lengte. Bij haar haalde dat helaas toch niets uit. Een ander zou lang geleden op de grond hebben gelegen erdoor. Helaas leek dat geen goed idee bij Rosa. “Ik heb een reservering gemaakt, tenzij je wat anders wilt dan Bussia.” Het was een luxe restaurant aan het water. God, wat moest hij hier toch mee?

Spelletjes met haar leven, noemde Rosa het. Kylian rolde even met zijn ogen. “Als je geen spelletjes wilde spelen met je leven, had je voor een ander beroep moeten gaan.” Wellicht hadden ze niet de meest gevaarlijke takken van het beroep uitgekozen, maar dat betekende niet dat het allemaal geen groot spel was. Ze werden erin voorbereid dat er altijd een aanslag op hun levens kon zijn. Een motor was het minste probleem wat ze kon hebben.

Een zucht klonk toen Rosa noemde dat ze wel een keer dichtbij kwam zitten. Vrouwen…. Hopeloze gevallen waren het, als je het hem vroeg. Altijd maar bezig met één ding… en dan durfden ze wat over mannen te zeggen.

Daar kwam nog iets. “Je zal niet de eerste, noch de laatste zijn,” vertelde Kylian haar eerlijk. Ze zou zich niet in haar hoofd moeten halen dat hij dit al ruim van tevoren gepland had. “Maar, het was het meest passende wat ik op korte termijn in orde kon maken. Niet tevreden?” Dat zou wel een probleem zijn. Hij ging niet zelf koken. Dat was afgrijselijk.