Back from the dead

Halverwege de uitleg die Lex hem gaf, schudde Casimir zijn hoofd en richtte hij zijn ogen weer op de menukaart. Ondertussen had hij die zo vaak bekeken maar nog steeds had hij geen idee wat ze hier eigenlijk serveerde. Hoe kon de jongen hier zo— nee. Het had geen zin om het te proberen uitleggen. Zijn kaken klemde hij op elkaar om alle woorden binnen te houden.

Iemand met een zekere bekendheid kreeg veel meer berichten, zoveel wist Casimir zelfs. Het was alleen maar vanzelfsprekend dat je niet overal op reageerde, maar daar dacht de andere anders over. Dus bij een wildvreemde voelde Lex zich verplicht om erop te reageren, om ze niet te negeren. Maar vrienden achterlaten zonder een woord was oké?

Zacht humde Casimir. “Ja, erg vreemd.” Het was maar goed dat er eindelijk een serveerder aan hun tafel verscheen die vroeg wat ze wilde drinken. “Doe maar een koffie.” Eindelijk sloot hij de menukaart om die vervolgens opzij te schuiven. Er waren vragen geweest die hij Lex had willen stellen, maar ze waren hem allemaal ontgaan. Met zijn vingers drumde hij op tafel terwijl hij toekeek hoe de serveerder weg wandelde. Eerlijk gezegd wist hij niet goed waar hij nu met de andere over moest praten. Waarom terug contact opnemen, dingen oppakken waar ze gebleven waren, als de kans bestond dat de andere op elk moment weer kon verdwijnen?  

Grijze ogen namen de bar in zich op. De verschillende tafels en de stoelen, het drinken aan de bar, de krak in het plafond. Alles om zichzelf toch iets te doen te geven terwijl er een stilte hing. Een stilte die niet aangenaam te noemen was. Tot Lex een vraag stelde. Zonder zijn hoofd te bewegen keek hij vanuit zijn ooghoeken opzij.

Heb ik wat misdaan.

Begreep hij het dan echt niet?

Maar, als Casimir iets geleerd had van zijn tijd met Alain, was het dat communicatie vaak de oplossing was. Enkele seconden tikte voorbij terwijl hij nadacht over de vraag. “Laat maar,” besloot hij uiteindelijk hoofdschuddend. Zijn ogen gingen weer naar de bar waardoor hij zijn lichaam iets van Lex weggedraaid had. Lag het aan het of duurde het lang voor ze hun koffie hadden? Was het puur de sfeer die ervoor zorgde. “Ben je hier al eerder geweest?” vroeg Casimir deze keer zonder de andere aan te kijken. Domme vraag gezien Lex jaren weg was geweest. 

Er kwam geen antwoord op zijn vraag. Casimir wachten nog enkele seconden voor hij zijn blik afwenden, deze keer naar de andere mensen die hier zaten. Alles om zichzelf iets te doen te geven. Lex begreep het echt niet, zoveel was duidelijk. Maar behoorde dat niet tot het probleem? Casimir had gehoopt om alles op te pikken waar het was geëindigd, maar helaas was het zo simpel niet. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar—

”Voor wie is de Latte?”

Gelijk klemde Casimir zijn kaken weer op elkaar en gebaarde naar Lex. Verder keek hij in stilte toe hoe de dame beide dranken op de tafel neerzetten. ”Geniet ervan,” zei ze met een vriendelijke glimlach voor de weer weg ging.

“Is dat waarom jij weg ging?” zei Casimir het moment dat de vrouw vermoedelijk te ver weg was om het te horen, zijn stem iets scherper dan bedoeld. Ondertussen liet hij zijn koffie onaangeraakt op tafel staan.

Voor dat Lex ineens weer van zich had laten horen, had Casimir niet meer aan hem gedacht. Het was een hoofdstuk dat hij volledig achter zich had gelaten. De momenten dat hij eraan herinnerd werd, lieten ook een bittere nasmaak na. Hij had gehoopt het allemaal achter zich te kunnen laten wanneer hij de andere zag, maar helaas lukte dat niet.

Na de eerste paar woorden was Casimir zijn hoofd al aan het schudden en keek hij opnieuw weg. Niet het antwoord waarop hij had gehoopt. Zijn hand ging naar zijn jaszak om zijn portefeuille eruit te halen waar hij een briefje van tien in had zitten. Ruim genoeg om te betalen voor de onaangeraakte koffie. “Je snapt het echt niet,” zei hij binnensmonds voor hij het briefje neerlegde. Als hij het nu gewoon zou uitleggen was het vast snel opgelost. Maar wat maakte het uit? Dit hoorde niet iets te zijn dat hij moest uitleggen.

“Dit was duidelijk een vergissing,” sprak Casimir terwijl hij aanstalten maakte om op te staan. Misschien had hij nooit moeten afkomen. Het opende enkel oude wonden die hij lang achter zich had gelaten.