But mama, I'm in love with a criminal

Je kon veel zeggen over Vi, maar haar rijkunsten… well. At least had ze nooit een ongeluk veroorzaakt. Niet echt. Nee. Dat de persoon die ze net ingehaald had op de weg een middelvinger opstak en luid toeterde was totaal niet haar schuld. Als ze nu on duty was geweest had ze uit kunnen stappen en haar badge laten zien - niet dat ze dat.. zou doen. Ze parkeerde. In een vak !! mind you. Soort van.

Een glimlach danste rond haar lippen toen ze de bar instapte, nieuwsgierig nam ze de plek in zich op. Ze was hier nog niet eerder geweest, desondanks dat ze “opgegroeid was in Sutherland”, voor zover ze dat kon zeggen. ”Hey,” begroette ze haar beste vriend terwijl ze neerdaalde op een stoel. Ze wilde een opmerking maken over dat hij er deze keer niet uitzag als een vuurtoren, maar besloot deze in te slikken. Dat zou een reference zijn naar Cas, en als het aan Vi lag, hoefden ze daar nooit meer over te praten. ”Hoe bevalt je drie meter lange kat?” Beetje overdreven, maar dat ding was.. lang. 

De knuffel had geholpen. Haar glimlach versterkte, een zucht rolde over haar lippen. Gelukkig. Alle kleine beetjes die hielpen zou ze aannemen. Hij had alle steun nodig in deze zware tijden. Ze was blij dat ze de vrijheid had om te gaan en staan waar ze wilde, zodat ze hem kon ondersteunen wanneer hij haar nodig had. Niemand verdiende om door deze situatie heen te gaan, niet op deze manier, en al helemaal niet hem. Ooit zouden ze allemaal begrijpen waarom ze door deze vervelende situaties heen moesten, daar bleef ze stevig aan volhouden. Want ooit zou er iets om hun pad komen dat het waard was en dan.. dan zou alles oké zijn.

Justy.

Oh?

Hoe graag ze ook niet wilde praten over Cas, omdat ze bang was dat hij er verdrietig van werd, sprankelde haar nieuwsgierigheid op bij zijn woorden. ”Wat had hij te vertellen? Wist hij meer?” Waren dit dan toch de clues die ze nodig had om de gaten op te vullen in de Zara Hackett case?

Vi toch..

Hij maakte zich zorgen over Cas. Ja. Oké. Dat was logisch. Dat deden ze allemaal. Dit was zo out of character voor Cas dat- haar mond viel open. ”Kylian?” Herhaalde ze de naam, alsof het de vreemdste naam was die ze ooit had gehoord. Nee, in fact- ”Rood haar, blauwe ogen, klein? Die Kylian?” Was het- Was het waar? Had Cas Alain verlaten voor een ander? En waarom hing Cas zijn nieuwe liefde nog rond bij de politie, lang nadat er geen plek meer voor hem was daar - Cas hadden ze immers diezelfde avond al vrijgelaten en -

“Wat?!” Haar stem was unintentionally luider. Ze sloeg een hand voor haar mond, maar deze zakte al gauw, want de woorden vloedgolf die omhoog kwam kon ze moeilijk tegenhouden. Daar was ze nooit goed in geweest, behalve als het haar vader was tegen wie ze sprak. Dan was ze plots.. haar tong kwijt. Hoe gek. ”Hij is bij je blijven slapen?” Ze boog wat voorover, haar ogen groot. ”Weet je zeker dat dat een slim plan is? Ben je wel over.. the-one-we-don’t-talk-about heen?” Nee, ze was dead set op het niet noemen van Cas zijn naam. ”En doe je wel veilig?” Nee, jij dirty minded person, niet wat ze bedoelde. ”Geen touw gebruiken he!” Of misschien toch wel. Nee, to be fair. Ze had ooit een case gelezen waar iemand vastgebonden was en daar was het niet zo-- goed mee afgelopen. Wat als deze Justy net zo'n gek was - oh nee, wat als het allemaal met elkaar te maken had?!??!

Het verbaasde haar. Cas en Kylian? Nee. Dat kon niet? Wist hij heel zeker dat het dezelfde Kylian was? Misschien was het een andere Kylian, een met blond haar, gekleurde ogen, een .. well.. een puppy zoals Al. Dat was Cas zijn type, toch? Of had de man geen type? Misschien was het dan wel - misschien. Ah. Al wist het niet. Haar wenkbrauwen trokken zich samen in een frons. Was het dan iemand anders? Was deze Kylian dan een andere Kylian dan de Kylian die zij kende? Wat een kylianception..

Hij had niks met Justy gedaan? ”Huh?” Kwam er verbouwereerd uit. ”Maar hij heeft toch bij je geslapen!” Dat was genoeg! Wist hij dan niet dat het gevaarlijk was om vreemdelingen uit te nodigen om bij hem in bed te slapen! En al helemaal als hij touw gebruikte - wat haar überhaupt niet comfortabel leek om mee te slapen, to be fair. Mensen keken ondertussen raar om, maar dat had ze uiteraard niet door. Voor haar was het een doodnormaal gesprek.

Dit is waar hij naartoe wilde werken. Eh.

”Oh..”

Ze zakte terug in haar stoel.

”Oké…”

Misschien snapte ze waar hij heen wilde. Ze knikte.

”Vertel door.”

Op de bank. Ah. Oh. Oké. Dat.. dat was logischer. Ja, natuurlijk. Hij had niet liggen koala’en met een vreemde. Goed. Beter. Ze zuchtte. ”Gelukkig.” Op de bank klonk iets minder gevaarlijk. Iets minder als een ‘ik haal een vreemde in huis die ik niet ken en eindig misschien op misdadiger-gezocht’-verhaal.

Die rust duurde niet lang. Want er was meer aan het verhaal. Zoveel meer. Als je de plottwist van Twilight al heel wat vond, dan, wacht maar tot deze! Haar mond viel weer open. Nee, ze kon de verbazing in haar blik niet verbazen. Maar hij hield toch niet meer van Al? Het was hem toch allemaal te veel? ”Hij wilde praten?” Was er meer? ”Waar hebben jullie over gepraat?” Was het dan toch allemaal een leugen geweest?  

Oh god.

Oh nee.

Ze had hem een eikel genoemd.

Er kwam een uitleg, maar was het een uitleg te noemen wanneer het enkel nog meer verwarring bracht? Cas had gedacht dat het beter was voor Al om te doen wat hij deed. Wat? Justy had gelogen. Over de relatie tussen Kylian en Cas? Oké. Er was een reden voor waarom hij het had gedaan. En hij had ook verteld wat er die reden was. Maar wat was de reden dan? Vi vond haarzelf op het puntje van haar stoel, de cola voor haar compleet vergeten.

”En?” Vroeg ze, toen er geen verdere uitleg kwam. ”Wat was de reden?” Ze kon er wel een paar bedenken, maar voor de eerste keer deze avond, besloot ze wijselijk haar mond te houden. Of nou ja, wijselijk. Vi had eigenlijk gewoon geen idee welke kant dit op ging. Was dit Al die haar vertelde hoe Cas langs was gekomen en zijn hart voor een tweede keer had gebroken? Had Cas de ballen bijeen verzameld om Al te vertellen dat hij niet te veel was, maar dat Cas gewoon.. zijn liefde voor hem was verloren? Of zat er dan toch meer achter..

Was hij dan toch een moordenaar?

Misschien was hij wel ziek.

Oh, nee! Dan kon ze zichzelf de grootste eikel op de hele planeet noemen!

Dat kon hij haar niet vertellen. Haar wenkbrauwen trokken zich dichter bij elkaar, een frons op haar gelaat. ‘Waarom’ was het eerste woord wat in haar opkwam, maar ze slikte de vraag in voordat hij over haar lippen rolde. Laat het los. Een diepe zucht rolde over haar lippen, terwijl haar rug terugviel in de leuning van de stoel. ”Oké.” Er was maar één persoon op deze hele wereld die dat aan haar kon vragen en ze zou het waar maken - binnen haar begrip van ‘laat het los’, dan. De specificaties ‘vraag niet aan Cas’ waren een slimme verduidelijking.

Ze verbrak het oogcontact met haar beste vriend niet, handen draaiden onbewust het ongebruikte viltje dat op de tafel lag rond en rond. Vragen lagen op het puntje van haar tong, iets wat doorschemerde in haar hele uitdrukking. Zaten ze in de problemen? Wisten ze dan niet dat ze nu een detective was? Ze hoefden het alleen maar te vragen en ze zou helpen. Of was Cas ziek? Had hij nog een paar jaar te leven, en wilde hij daarom Al de kans op een goed leven niet ontnemen? ”Hij is dus terug?” Concludeerde ze zachtjes na de stilte, een vragende ondertoon nog steeds aanwezig. ”Was het .. op zijn minst een .. goede reden?” Dat was het enige wat ze wilde weten. Was het goed genoeg om hem terug te accepteren in hun cirkel? Was hij dan toch geen complete eikel? Moest ze zich schuldig voelen?

Hij was terug. Vi knikte, haar uitdrukking neutraal. Ze wist immers niet wat ze ervan vond. Was hij terug om Al’s hart nog een keer te breken? Waarom was de reden eerst goed genoeg om Al voor te verlaten, maar nu niet meer? Had hij zich bedacht? Zou hij zich nog een keer bedenken? Maar Al vertrouwde hem - en dat moest genoeg zijn voor haar om het ook te doen. Ze haalde even diep adem, waarna ze een slok van haar cola nam en zijn uitleg in haar opnam.

”Goed..” reageerde ze uiteindelijk, een kleine glimlach verscheen rond haar lippen. ”Ik ben blij voor je, hopelijk- komt het allemaal goed.” Ze had er voorheen altijd in geloofd dat de twee voor elkaar gemaakt waren. ”Ieder koppel moet een grote ruzie overleven, niet?” Dat had ze ergens online gelezen ooit.

”Ik eh..” haar gezicht vertrok. Want ze voelde zich inderdaad schuldig. ”Al, ik moet je ook iets vertellen.” Nu Cas weer terug was, lag het zwaar op haar hart. ”Ik..” haar handen zochten het ongebruikte viltje weer om mee te frutselen. ”Toen hij zijn spullen kwam ophalen bij jou.. ben ik hem heel misschien.. perongeluk.. expres.. tegengekomen in de dorms.” Perongeluk, expres, het was allebei geen leugen. Ze hadden elkaar zo mis kunnen lopen. ”En toen heb ik hem een eikel genoemd voor wat hij gezegd heeft.” Ze was de ergste persoon op de wereld. Arme Cas. Arme Cas en zijn problemen waar ze niet over mocht vragen. Dat moest pijn hebben gedaan. Eikel was ook zo’n groot scheldwoord. Ze wist beter.