A masterpiece in motion

Het was jaren geleden sinds zijn laatste bezoek aan het strand. Normaal was het jaarlijks een familie uitstapje, maar na Ivan was het er nooit meer van gekomen. Casimir voelde er ook maar bijzonder weinig voor om er alleen rond te wandelen. Hij betwijfelde het ten zeerste dat er plekken waren die hij zou herkennen. Enkel misschien van foto.

Voor de verandering en omdat het niet ander mogelijk was, hadden ze zijn auto genomen en reed Casimir richting het strand. Er zouden rustigere plekken moeten zijn en hij volgde de instructies die Alain hem gaf. Een rustige en zorgeloze dag, dat is al wat hij hieruit wilde halen.

Eenmaal op hun bestemming parkeerde hij de auto en stapte ze beide al snel uit. Casimir deed nog snel het koffer open om een kleine rugzak eruit te halen voor hij zich aan Alain’s zijde voegde. Enkele broodjes, een dekentje, drinken en een volle bus zonnebrandcrème hadden ze meegenomen. Het laatste vooral voor hem want op het strand was er geen schaduw te bekennen.

“Ziet er naar uit dat we één van de enige zijn,” zei Casimir die in het rond keek. Verderop was iemand een hond aan het uitlaten en in het water zaten nog kinderen te spelen. Maar het was erg kalm. Met één gesp sloeg hij de rugzak over zijn schouder heen. “Zullen we een plekje uitkiezen?” Ze hadden alle tijd van de wereld dus konden alles rustig op hun gemak doen.

Eén van de eerste dingen die Casimir deed was zijn zonnebril opzetten. Het zonlicht brande zacht aan zijn ogen dus het was toch net wat fijner om die te beschermen. De plukjes haar waren daardoor ook meer achter zijn oren geschoven. Misschien zou het beter zijn geweest om deze dagen thuis te spenderen zodat Alain echt de rust kon nemen die hij nodig had. Echter zouden ze het rustig aan doen. Een avond op het strand zitten was meer als genoeg. Ze moesten de zee nog niet in. Al hing het er allemaal vanaf hoe Alain zich voelde.

Een zachte glimlach trok aan zijn lippen toen hij Alain zijn hand tegen de zijne aanvoelde. Zijn vinger krulde ook om de andere heen en samen wandelde ze verder richting het strand. Speciaal voor de gelegenheid had hij slippers aan want niks was zo verschrikkelijk als zand tussen je tenen. Zelfs al waren ze verschrikkelijk om in rond te lopen. Het zand zou echter te warm zijn aan zijn voeten om zonder rond te lopen.

Casimir keek opzij naar Alain toen die begon met praten. Zijn gezicht vertrok wat bij het horen over de andere zijn ouders. Zijn eerste ontmoeting met hen was niet bijzonder goed verlopen met alle problemen die erbij kwamen. In elk geval kon Casimir met zekerheid zeggen dat hij de mensen niet mocht en dat het goed was dat ze hier niet meer woonde.

Hij kon zich maar al te goed inbeelden hoe Alain hier zijn avonden zou spenderen, waarschijnlijk samen met iemand als Vi. “Zou je hier weer willen wonen?” vroeg hij wat voorzichtig. Dit was niet de dag om moeilijke zaken aan te halen, maar langs de andere kant was dit ook een goed iets. Als je alles erom heen vergat, was het idee om samen te wonen alles wat hij wilde en iets waar hij echt naar uit keek. En als Alain graag in de buurt van het strand wilde wonen kon er rekening mee gehouden worden. “Dan zouden we vaker een avondwandeling maken.” Opnieuw een idee dat hem nog wel aanstond.

Als ze dan toch een plekje moesten zoeken en ze qua geld redelijk goed zaten — eindelijk had Casimir het eens nagekeken — konden ze beter gaan voor een plek die beide aansprak. Zeker voor Alain vond hij het belangrijk, want hij werd er gewoon in meegesleurd. Een appartement zou een optie zijn, maar gaf dezelfde problemen als de dorms. Teveel volk en niet genoeg privacy. Een klein huisje zou dat probleem oplossen, zeker op een plek waar de meeste mensen enkel kwamen tijdens hun vakantie.

Van Alain moest het niet maar al snel volgde er dat hij het wel graag wilde. Casimir humde zacht terwijl zijn grijze ogen afdwaalde naar het strand en de eindeloze zee daarachter. Als ze hier een plekje konden vinden dat hen beide aansprak, waarom ook niet.

Ondertussen kon hij het warme zand al tussen zijn tenen voelen, maar de wind die vanaf de zee kwam zorgde voor een aangename warmte. Het gelach van spelende kinderen begon te verdwijnen.

Zijn blik schoot weer terug naar Alain. De vraag werd terug gesteld. “Denk dat ik er wel aan zou kunnen wennen,” zei hij bedenkelijk. Zijn ouders hadden altijd in het centrum gewoond waardoor hij het drukke stadsleven helaas gewoon had moeten worden. “De rust en kalmte die de zee uitstraalt is fijn.” Tot er een hevige storm kwam, dan was het net wat anders. In de zomer waren er ook best veel toeristen, maar een huis vlak aan het strand moest ook niet.

Casimir kon de zon al voelen branden op zijn huid. Het was een andere soort warmte dan die van Alain afstraalde en één waar hij veel minder goed tegen kon. Waar de meeste mensen een bruine kleur zouden krijgen, werd hij altijd rood en dan weer dezelfde spierwitte kleur als eerder. Mensen vroegen wel eens of hij nooit buiten kwam, maar zijn huid had gewoon niet de aanleg om bruiner te kleuren.

Alain was niet de enige die het nooit als een optie had gezien. Ook Casimir had een andere toekomst verwacht als het aan kwam op een woning. Beginnen in een ruim appartementje, ondertussen verder sparen voor uiteindelijk een eigen plekje te kunnen kopen. Een langzame opbouw. “Als ik het zo zie, denk ik dat de optie er is. Als we wat zouden vinden.” Dat was het belangrijkste. Voor Casimir maakte het niet uit waar dat ze zouden wonen, als het maar in een huisje was dat voor beide als thuis aanvoelde.

Eenmaal op een rustig plekje aangekomen haalde Casimir de rugzak van zijn schouder en liet hij Alain’s hand los zodat hij een dun laken eruit kon halen en gespreid op het zand legde. Dat was fijner dan in het zand te moeten zitten. “Het water in?” herhaalde Casimir wat twijfelend terwijl hij over zijn zonnebril naar de zee keek. Ook hij was niet wat je zou noemen een waterrat. “Waarom ook niet,” besloot hij met een kleine schouderophaal.

Ondertussen haalde hij de zonnebrandcrème uit de tas en stak die uit naar Alain. “Zou jij—” De rest van de zin moest hij vast niet afmaken voor de andere om het te begrijpen.

Dat de toekomst onzeker was kon niemand ontkennen, maar het was niet allemaal slecht. Het bracht positiviteit met zich mee en hopelijk genoeg om al het negatieve te overtreffen. Als school eenmaal was begonnen en ze weer wat regelmaat hadden, moesten ze maar eens op zoek gaan naar een huisje waar ze samen wilde wonen. Een erg mooi en goed vooruitzicht als je het Casimir vroeg.

Eventjes het water in moest wel lukken. Casimir keek er niet echt naar uit en van hem moest het niet, maar ja…waarom ook niet. Eén wenkbrauw ging een tikkeltje omhoog bij Alain zijn verbazing. “Natuurlijk.” Van een beetje water ging hij gelukkig niet dood. “We zijn er nu toch.” Een beetje verkoeling zou zelfs deugt doen.

Natuurlijk kon hij de crème zelf over zijn huid smeren, maar waarom zou hij dat doen als Alain hier was. Casimir moest welk gek zijn om dat aan zich voorbij te laten gaan. Enkel toen hem verteld werd dat zijn shirt uit moest, keek hij erop neer. “Moet dat?” Niet dat hij er een probleem mee had dat Alain of eender wie om zag zonder shirt. Het was de extra ruimte tot verbranding. “Zo werkt het ook,” ging hij bedenkelijk verder. Het was niet omdat ze het water in gingen dat het per se uit moest. Daarbij was zon en water geen goede combinatie.

Casimir had slechts een heel erg kleine vriendengroep en de zon hoorde daar absoluut niet bij. Zelfs al kon redelijk goed tegen de warmte zelf, was het puur de zon die een probleem veroorzaakte. Zelfs nu was zijn huid al een tintje roder als normaal en buiten autorijden had hij niet veel gedaan.

Er werd hem verzekerd dat hij zijn shirt niet uit moest doen, waarbij Casimir even een hand op Alain’s schouder legde om er zacht in te knijpen. “Dat weet ik,” zei hij met een kort knikje. Als er iets was wat de andere nooit zou doen, was het hem tot iets forceren. Zelfs iets dom als dit.

De eerste keer dat de frisse crème zijn huid raakte, voelde hij een koude tinteling over zijn huid trekken. Het was altijd zo fris, maar de aanraking van Alain deed daar snel teniet aan. Hij hielp door wat te draaien of zijn arm aan te geven. “Moet je je inbeelden hoe het is als je ermee ingesmeerd wordt,” zei Casimir waarbij zijn mondhoek wat omhoog krulde. “Alles gaat kleven en voor je het weet hang je onder het zand,” ging hij met een diepe zucht verder. Wat een zwaar leven had hij ook. Nog maar te zwijgen over de geur. Op dit soort momenten was hij ergens een tikkeltje jaloers op Alain zijn magie.

“Zal ik je ook insmeren?” vroeg Casimir serieus met geheven wenkbrauwen, grijze ogen op de andere gericht. Natuurlijk wist hij dat het zinloos was, maar na zijn mooie verwoording stond de andere er vast om te springen om het zelf ook mee te maken. Zijn shirt tilde hij echter wel een beetje omhoog. Beter dat zowel zijn buik als rug een beetje ingesmeerd was voor moest zijn shirt toch naar boven kruipen.

Dit was echt wat ze nodig hadden. Rust en ontspanning. Geen zorgen en niks om zich druk om te maken. Een dag alles vergeten. Zoals het nu ging, zou Casimir bijna de wereld om hen heen vergeten en alle shit die daarin gebeurde. Vandaag was niet de dag om daarmee bezig te zijn. Nu was zijn grootste probleem de zon en dadelijk het water.

Met een iets wat tevreden blik keek hij naar Alain toen hij uitlegde dat zonnebrandcrème helaas niet onbekend voor hem was. Vroeger werd hij ingesmeerd tegen zijn wil en zonder dat het nut had. “Dat konden ze niet hebben.” Alain’s ouders waren erg vervelende mensen, vooral zijn moeder. “Mijn ma wilde me altijd insmeren, maar mocht nooit. Tot ik eens zo hard verbrand was dat zelfs slapen moeilijk was.” Dat was vooral toen Casimir ouder werd en een eigen wil begon te krijgen. Niet één van zijn slimste keuzes. “Daarna heb ik niet meer geklaagd.”

Zelfs het geluid dat de tube maakte was vreselijk. Maar het moest en zou voorkomen dat de komende dagen lastig werden. Een rode huid was een pijnlijke huid en dan was iedere aanraking erg ongewenst. Dat konden ze ook niet hebben. Eén wenkbrauw bewoog omhoog wanneer Alain zijn handen tegen zijn heupen aanlegde. Wat hij hiermee bedoelde, ging voor één keer niet aan hem voorbij. Als slechts één plek bedekt was met crème, zou dat als enige niet verbranden.

Zijn shirt liet hij weer los zodat Casimir zijn handen rond Alain’s polsen kon leggen om ze in een rustige beweging wat weg te trekken. Een hum rolde over zijn lippen, alsof hij aan het beslissen was wat hij hiermee moest doen. “Dan zal ik het helaas zelf moeten doen,” zuchtte Casimir diep zonder dat hij de andere zijn polsen los liet.

Winter was een veel aangenamere periode. Als het te koud was deed Casimir gewoon iets extra aan, maar in de zomer was er maar zoveel dat je uit kon doen als het te warm werd. Deze zomer had hij tot hiertoe het leven als kreeft kunnen ontwijken en Casimir wilde er nu niet aan beginnen. Zelfs al was het misschien niet het beste idee om nu de crème aan te brengen en dadelijk alles er weer af te spoelen in het water.

Alain noemde het eigenwijs.  Zo had hij er zelf nooit over gedacht. “Ik zou het niet eigenwijs noemen maar—” Casimir dacht er even over na, maar er was geen betere manier om het te beschrijven. Het was nu eenmaal een feit dat hij niet snel iets aannam voor hij echt met zijn neus op de feiten werd geduwd. De zonnebrandcrème was niet de eerste keer en zeker niet de laatste keer. Een wat verslagen zucht klonk. Misschien had Alain gelijk. Een beetje. Klein beetje maar.

Casimir hield Alain zijn polsen maar losjes vast. Het was allemaal maar voor korte duur want de handen werden al snel weer terug geplaatst. En dan noemde hij hem eigenwijs. Deze keer smeerde de andere wel gewoon zijn huid in. Geen handafdrukken op zijn heupen. Voor deze keer. Dus liet hij Alain zijn polsen los zodat hij opnieuw zijn shirt een beetje kon optillen. Casimir had liever niet dat die ook nog onder de crème kwam te hangen. “Dat zou bepaalde dingen wel erg gecompliceerd maken,” beaamde hij. Zoals rood aankomen op zijn eerste schooldag bijvoorbeeld, dat kon echt niet.

Als Casimir zag hoe de andere reageerde op de crème, was het maar goed dat hij het niet nodig had. “Als je van gedacht veranderd wil ik je alsnog insmeren,” opperde hij met een kleine grijns waarbij hij kort gebaarde naar het flesje. In elk geval zou hij er niet om klagen, hoe nutteloos het ook zou zijn bij Alain. Dan konden ze beide lijden.

Grijze ogen gingen naar de zee en de zachte golven die aanspoelden op het strand. “Omdat jij het bent.” Iemand anders had hem niet in de buurt van het water gekregen. Toch trok een heel kleine glimlach aan zijn lippen. “Nog één ding.” Casimir hurkte neer bij de rugzak om uit het zakje vanvoor een nieuwe ACD te halen. Het was zo lang geleden dat hij het nog gedragen had, maar misschien was het voor nu even veiliger. Het was niet zo dat hij alles volledig onder controle had.

Met het ding weer rond zijn pols na zo’n lange tijd, voelde hij pas wat het effect ervan was. Casimir kon het niet beschrijven, maar nu zijn magie gedempt werd— hij voelde het. Alsof er ineens meer gewicht met zich meedroeg. Zijn gezicht vertrok even terwijl hij erop neerkeek, enkel om dan zijn pols even te draaien. Nog niet zo lang geleden was hem dit niet eens opgevallen.

Casimir duwde het echter naar achter en richtte zijn aandacht weer op de andere. Klaar.” Zijn slippers gooide hij naast die van Alain. Het zand onder zijn voeten was net warm genoeg dat het nog aangenaam was om op te stappen en hij niet moest maken dat hij in het water stond. Rustig begon hij alvast naar het water te wandelen, maar wachten tot Alain zou volgen. “De crème gaat veel effect hebben zo,” zei hij droogjes maar met een grappende ondertoon, één die je niet zou opmerken als je er niet op letten. Insmeren, enkel om daarna direct het water in te gaan.

Casimir schudde zacht zijn hoofd. Wel wat je een massage kon noemen, maar geen crème. “Natuurlijk,” zei hij alsof dat hij het had verwacht. Misschien kon hij ooit iets van wellness dag organiseren, maar na zijn laatste poging tot iets organiseren wist hij niet of het een slim idee was.

Met het bandje nu veilig om zijn pols, konden ze naar het water gaan. Het risico dat er per ongeluk iets zou gebeuren met Alain omdat hij onvoorzichtig was, wilde hij niet nemen. Op deze manier was dat alvast niet mogelijk.

Een geamuseerde snort klonk haast meteen na Alain zijn reactie. Casimir kon het gewoon niet helpen. Toch was hij daardoor zelf vlak voor het water tot stilstand gekomen. Het water was koud, maar in hoeverre was het echt koud. Voorzichtig raakte hij met zijn tenen het water aan, enkel om al snel te beseffen dat het helemaal niet koud was. Hij ging naast de andere staan en keek vanuit zijn ooghoeken opzij naar Alain “Daar heb ik nooit last van,” zei hij onschuldig. Toch niet wanneer Alain in de buurt was. Dan was het eerder te warm als te koud.

Zwemmen… Casimir kon niet zeggen dat het iets was wat hij vaak deed. Naar een subtropisch zwembad met tien verschillende glijbanen? Niets voor hem. “Als je het bubbelbad meetelt.” Dat was iets waar hij zeker van kon genieten. Eén van zijn plukjes haar duwde hij achter zijn oor. “Echt zwemmen niet nee.” Eerlijk gezegd kon hij de laatste keer dat hij was gaan zwemmen niet meer herinneren. In de zee had hij in elk geval nog nooit gezwommen, iets waarvan hij niet zeker was of dat vandaag zou veranderen.

“Is dat je volgende eis? Een bad, keuken én een zwembad?” Zijn wenkbrauwen waren een beetje opgetrokken in een vragende frons.