Pour me another

Edessan of niet, het viel op dat hij manieren had die in deze samenleving vaak misten. De hand die hij uitreikte, de deuren die hij openhield, het leek allemaal vanzelf te gaan. Het verbaasde haar, of misschien juist niet. Was het niet haar grootmoeder die haar hiervoor had gewaarschuwd? De Edessan charme, waaronder een ego verborgen ging van jaren aan entitlement. Dat was het gevaarlijke aan Edessans, ze werden niet - zoals Aswan - bekroond als gevaarlijk en vicious, maar dat waren ze wel.

”Oh.. oké dan.” Het besluit werd snel genomen, wellicht had ze het iets langer moeten overwegen. ”Take this, and follow us to Sutherland.” Sprak ze haar bewaker aan in haar eigen taal, haar accent ineens veel sterker. ”And please be careful.” Het was makkelijk een conclusie te trekken over haar bedoeling, maar wat de meesten mensen niet zouden denken, was dat de prinses doelde op haar prachtige auto. Het zou een schande zijn als daar een deuk in werd gereden.

De rit naar zijn villa duurde niet bijzonder lang. Voor ze er erg in had werd het drukke centrum vervangen voor de rustigere, rijke straten van Sutherland. Bij het uitstappen kon ze het niet laten om nog een nieuwsgierige blik op zijn auto te richten, en alhoewel ze de woorden niet uitsprak, zou ze dolgraag een keer achter het stuur ervan kruipen. De auto was bijna net zo mooi als de hare. ”So… niet eens twee bekers? Klinkt alsof je heel wat in te halen hebt.” Ze had meer van hem verwacht. Misschien moest hij maar eerst een paar slokken nemen, dan zaten ze weer op hetzelfde leven. De zoute zeelucht ontmoette haar, en voor even bleef ze stilstaan, ogen gesloten, terwijl ze diep inademde. Ah. Dat herinnerde haar bijna aan een van haar favoriete plekken in Aswan, als het niet was voor de Edessan sfeer om haar heen. Jammer weer.

Haar hand ging naar de deurklink toen hij was uitgestapt, klaar om haar eigen independent woman te zijn en niet te wachten tot iemand de deur voor haar open maakte. Maar.. ze liet de hand langzaam weer van de klink glijden, toen ze de vlugge passen zag die hij zette om om de auto heen te stappen. Een zucht rolde over haar lippen voordat de deur openging. Ze wist niet of ze het charmant of irritant moest vinden - misschien allebei.

De zeelucht verwelkomde haar, en waar ze er vorige week niets van had gemerkt, viel het nu niet te missen. Ze ademde diep in, ogen gesloten, het rustgevende geluid van golven die neerkwamen op het strand in de verte bracht haar terug naar een betere plek. Tot hij iets zei. Ah. Oh.

”Aetheria is zeker niet het land van bier en wijn.” Ze had eigenlijk geen idee waar Aetheria wél het land van moest zijn. Aether en magie? Ze schudde haar hoofd, ogen openden zich weer, iets verwijd. ”Je tuin ligt direct aan de zee?!” Indirect was dat een ja op zijn vraag. Damn. Ze hield van haar penthouse, don’t get her wrong, maar dit klonk ook ideaal. Nu alleen nog een wilde woestijn achter de villa waar ze van kon genieten en het plaatje was perfect. Helaas bestonden er geen woestijnen in Sanctum.

Vis, stelde hij voor. Ze lachte. ”Naast alle andere kustlanden?” Nee, ze betwijfelde het. De haven van Sanctum had er ooit misschien bekend voor gestaan - want was het niet ooit, in een ver verleden, een vissersstadje geweest? ”Het zou spijtig zijn als alles waar ze bekend voor staan het Aether ongeluk is hier in Sanctum.” Al had dat Aether ongeluk wel iets los geketend in de hele wereld, een magie onder de mensheid waar ze niet over zou klagen. Ze zou alleen niet degene willen zijn op wiens naam dit ongeluk stond.

Een glimlach verzekerde haar dat zijn tuin inderdaad direct aan de zee lag. En had ze ook iets anders van hem verwacht? Het zou Edessa niet zijn als ze altijd voor de eerste, de beste plek zouden gaan. Maar kon ze het hem kwalijk nemen? Lag haar Penthouse niet op de beste plek binnen Crawford, met het meest perfecte uitzicht vanaf haar verwarmde zwembad? Haar blik gleed kort door zijn woonkamer, ze had zichzelf immers niet die kans gegund toen ze hier eerder was. Misschien had ze toch voor een villa moeten vragen. Maar het voelde zo.. onnodig.

Een hum was hoorbaar terwijl ze de deur naar de tuin opentrok. Het was niet de warmste nacht, maar op zijn minst had ze niet het gevoel dat haar tenen eraf zouden vriezen. Het zwembad kwam ze eerst tegen, maar de Aswanse vrouw stapte met een brede glimlach door naar de zee. Met een hand voelde ze het water, aangenamer dan ze dacht. De hakken aan haar voeten werden direct uitgetrokken, en voor ze er erg in had, had ze plaatsgenomen aan de rand. Ze sloot haar ogen en luisterde naar het geluid van de zee, tot zijn stem haar aandacht terug naar het hier en nu bracht. Ah. Ze keek achterom. ”Kom maar op dan,” liet ze horen, terwijl ze haar hand klopte op de plek naast haar. ”Wat is de poison van de avond?” Ze keek nieuwsgierig naar de twee flessen, ineens een compleet andere persoon dan minuten ervoor. Hoe lang zou dat duren?

De Edessan prins kwam met een hele uitleg over Aetheria. Als we het serieus bekijken - een zin waarbij hij haar interesse al was kwijtgeraakt. Dacht hij nu werkelijk dat hij dat hoefde uit te leggen aan haar? Ze wist genoeg over Aetheria, over hoe Sanctum over de laatste jaren uit de grond was gegroeid. Wat ooit een klein stadje was, was uitgebloeid tot een van de rijkste, meest imposante steden van heel de wereld. Enkel en alleen omdat magie hier haar oorsprong had gevonden. En oh, wat had het veel gedaan met de wereld. Aziza draaide cirkels met haar duim over de brug van haar hand, tweekleurige ogen op het uitzicht voor haar gericht, terwijl ze afwezig humde. ”Correct,” liet ze weten, terwijl ze weer een blik op de roodharige jongen richtte. Thanks voor het stukje geschiedenisboek, Edessa.

Maar haar interesse kwam terug toen hij gniffelde en naast haar kwam zitten, de twee flessen in zijn handen. ”Can’t be that bad.” Liet ze weten, toen hij vertelde dat ze zouden beginnen met het sterkste. Want wat was dat ook alweer - iets met haar persoonlijkheid? Ahja. Overconfident. Je eigen limieten verder inzien dan ze werkelijk waren. Net alsof je van de een op de andere dag besloot dat je prima een pull-up kon doen, na enkel te hebben getraind met 2.5 kilogram gewichten. Sure. Because that’s how it works.

”Yamas,” proostte ze, terwijl ze het glas tegen de zijne tikte. Het shotje sloeg ze in één keer achterover, ze had anderen hetzelfde zien doen. Ze tikte het glaasje terug op de stenen, wist een straight face te houden en - ”Fuck,” proestte ze. Warmte schoot door haar lichaam, omhoog naar haar hoofd, schemerde door haar wangen in de vorm van rode blosjes. Ah! Dat brandde. Ze lachte. ”Helemaal-” Kuch. ”Niet zo..” ahum, god, ze trok een hand door haar haar, een andere hand leunde op de stenen onder haar, een houding die haar onbewust dichter bij de prins had gebracht. ”Helemaal niet zo…” ze schudde haar hoofd. ”Sterk.” Kijk. Ze kon nog hele zinnen vormen. Ja. Kuch.

In Edessa was dit het gebruikelijke drankje op feesten. Ze kon zich niet voorstellen hoe dit rijkelijk geschonken werd - en hoe de Edessan samenleving hiermee nog in stand was gebleven. ”Dus in Edessa zijn jullie basically altijd dronken?” Haar tweekleurige ogen vonden zijn gezicht, een wenkbrauw bewoog zich nieuwsgierig omhoog. Een serieuze ondertoon schemerde door in haar stem, maar het was een grap. Snel volgde de glimlach die erbij hoorde. Nee, naast het bier en wijn wat in Aswan geschonken werd, leek dit.. puur vergif. Ze kon zich niet voorstellen dat men dit iedere avond dronk.

Maar dat weerhield haar er niet van om met haar hand te wuiven en uitdrukkelijk te puffen. Het shotglaasje werd wat dichter zijn kant op geschoven, al leek dat er ook voor te zorgen dat zij wederom wat dichterbij kwam. ”Natuuurlijk.” Liet ze weten, een hand als ondersteuning op de stenen onder haar geplaatst. Schenk er nog maar een in, geef er gerust twee. Zij kon het hebben, zoals ze alles wat de wereld voor haar voeten gooide ook aan kon. Dat de wuif van haar hand langzaam verliep, of haar bijna uit balans had gegooid, hoefde niemand te weten.

Kort tuitte de vrouw haar lippen, alsof ze zich iets bedacht. ”Weet je, Edessa..” Maar we zullen nooit weten wat er in haar op kwam. Want koude spetters van de golven brachten haar naar de zee voor haar, en een intrusive thought zorgde ervoor dat ze de benen onder haar lichaam vandaan schoof en haar voeten in het water stak. Ah! Koud! Maar ook.. ja, perfect.