Safety measures

Net als in de films hadden ze hem een bruine papieren zak meegegeven. Niet een zak die totaal niet opviel, maar echt één waarvan je verwacht dat er een pistool in zit. Of het zat allemaal tussen zijn twee oren. Terwijl Casimir over straat liep en daarna door de dorms, had hij het gevoel dat iedereen wist wat hij met zich meedroeg en dat iedereen hem aankeek. Waarschijnlijk kwam dat juist door het gehaast tempo waaraan hij stapte.

Casimir loste een zucht van opluchting eenmaal hij voor zijn kamer stond en zijn sleutel in het slot stak. De zak hield hij stevig onder zijn arm geklemd terwijl hij naar binnen ging. Nog steeds was hij niet zeker hoe hij dit bij Alain ging aankaarten. Het was een pistool en iets zei hem dat het iets was waar de andere niet blij mee zou zijn. De jongen was niet voor geweld, en wat was er erger dan iemand neerschieten.

“Ik ben thuis,” zei Casimir zodra hij binnen was. Gelijk ging hij door tot aan de eettafel, waar hij de zak neerlegde. Zo kalm mogelijk, alsof alles volkomen normaal was, deed hij zijn jas en schoenen uit om die vervolgens op hun plek te leggen. Steeds meer spanning bouwde in zich op. Hoe sneller dit achterwegen was, hoe beter.

Het nieuwe jaar was begonnen en dat voelde iedereen. In de zomer was alles normaal rustiger, maar nu begon alles weer op gang te komen en moest er zoveel geregeld worden. Nog steeds was Casimir niet zeker hoe hij alles ging combineren, maar nog steeds hoopte hij dat het vanzelf zou gaan. Maar, wanneer was iets ooit simpel?

Ondertussen had Alain zijn laptop weg gelegd en kwam hij naar hem toe. Ook voor hem was het zijn laatste jaar. Eén jaar dat ze moesten overleven en dan waren ze eindelijk afgestudeerd. Als Casimir goed zijn best deed, kon hij officieel beginnen bij de academie en verder doorgroeien.

De zak viel natuurlijk direct op en even had hij schrik dat Alain het direct open zou maken. “Gewoon iets wat ik net gekocht heb,” zei Casimir, alsof het niets belangrijk was, in een poging het voorlopig even te laten voor wat het was. Hij kon toch niet vlak af zeggen wat het was. Dat zou niet werken. Daarom ging hij naast Alain staan en schoof hij de zak weer wat meer naar zich toe om zijn hand erop te laten rusten. “Lukt het?” vroeg hij met een knikje naar de laptop.

Wat een normaal jaar had moeten worden, was helemaal overhoop gegooid. Dit was niet het moment om te verhuizen, of drastische veranderingen te maken in hun leven. Toch hadden ze geen andere keuze. Het enige wat ze konden doen was er het beste van maken.

Casimir klemde zijn kaken even op elkaar. De enige reden dat Alain momenteel problemen had met het uitkiezen van een stageplek, was door de onzekerheid die eraan werd gekoppeld. Ze moesten verhuizen, een andere oplossing was er helaas niet. De woorden die op zijn tong lagen beet hij echter terug. Sorry. Alain zou hem de schuld hiervan toch niet geven zelfs al was dat het wel. “Misschien mailen ze alle drie wel terug.” De best mogelijke uitkomst uiteraard en als je het Casimir vraagt, het enige juiste. Al waren er zoveel studenten die momenteel op zoek gingen naar een stageplek.

Helaas voor hem ging Alain zijn aandacht weer naar de bruine zak. Grijze ogen keken erop neer. “Ow— uh— nee, alles is oké.” Alles was ook oké. Er was niks meer gebeurd, geen reden tot paniek. Casimir wilde voorstellen om te gaan zitten, maar dat maakte het ineens heel serieus. Hij ademde diep in door zijn neus en opende dan toch de zak. “Na alles van de afgelopen weken dacht ik dat extra veiligheid geen kwaad kon.” Het eerste wat hij neerlegde op tafel, was een doosje kogels, gevolgd door een klein en simpel pistool. Casimir bleef ernaar kijken, niet direct in staat om Alain’s reactie al onder ogen te komen.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat er geen goede manier was om dit aan te kaarten. Het beste wat hij kon doen was het snel maken en niet rond de pot draaien. Dat was toch wat Casimir dacht. Niet erg tactvol, maar makkelijk. Zijn wenkbrauwen kropen dichter naar elkaar toe terwijl hij op keek, enkel om te zien hoe Alain achteruit stapte. Haast alsof hij momenteel onder schot werd gehouden.

Casimir draaide zich een kwartslag om zodat hij naar de andere toegedraaid stond. Het pistool zelf liet hij liggen op de tafel, waarschijnlijk een beter idee als het oppakken. Zijn hand plaatste hij echter wel op de tafel om er tegenaan te leunen om zichzelf een houding te geven. “Er is een goede reden voor, Alain,” probeerde hij hem alvast gerust te stellen. Het was geen ondoordachte beslissing geweest. Alles behalve want als het aan hem lag, kwam er ook nooit iets als een pistool in huis.

“Extra bescherming,” herhaalde hij. “Als er iets— ik weet niet wat te verwachten, maar als de voorbije weken enige indicatie zijn, hebben we dit nodig.” Voorlopig was Casimir nog nergens echt bij betrokken en toch was het hem al gelukt om iemand als Justy achter hen aan te krijgen. Wat nerveus tokkelde hij op de tafel, grijze ogen gericht op Alain. Hij wist niet of het een goed idee was dichterbij te komen, dus bleef hij aan de tafel staan.

Met Justy had Alain zich heel goed weten te redden en in de mate van het mogelijk teruggevochten. Zonder dat zou het voor Casimir veel moeilijker zijn geweest tot bijna onmogelijk. Dit kon echter niet opnieuw gebeuren. Als er zich iet voordeed, wilde hij dat de andere zich kon beschermen. In dit geval als er iet gebeurde in hu eigen huis. Er moest maar eens iemand proberen inbreken of wat dan ook. In elk geval kon hij er iets tegen doen als hij een pistool had. Zeker omdat hij niet kon vertrouwen op zijn magie.

Maar Alain leek niet in te zien waarom dat dit nodig was en Casimir haalde diep adem. Het was niet dat hij dit wilde, maar het voelde als een goede stap. “Het is enkel voor thuis. We vinden wel een plek waar niemand het vindt en waar we er snel aan kunnen komen,” verzekerde hij Alain. Waren er niet heel veel families, normale families, die ergens in huis een pistool hadden voor het geval dat. Dit was niet anders.

“Je weet net zo goed als ik dat er risico's zijn. Als iemand als Justy—” hij schudde zacht zijn hoofd en zetten zich af van de tafel zodat hij volledig recht stond. “Ik wil dat jij je kan beschermen als er iets zou gebeuren.” Want ze zaten niet in een gewone situatie. In zijn ogen was dit geen onlogische stap. Natuurlijk hoopte hij het nooit te moeten gebruiken.

Het was niet zo dat Casimir dit wilde. Als het aan hem lag, was er nooit een vuurwapen in hun huis gekomen. Maar dat was voor alles. Toen hun grootste zorg school was en de kwaadaardigste mensen in hun leven Alain’s ouders. Ze konden dit gebruiken voor het geval dat. In een ideale wereld gebeurde dat nooit, maar ondertussen was het al lang duidelijk dat dit niet die wereld was.

Casimir duwde een plukje haar achter zijn oor terwijl hij Alain aan keek en even nam hij diep adem. Het ging helemaal verkeerd en hij had het beter kunnen aankaarten, maar dat was te laat. Zelfs hij kon duidelijk zien dat de andere niet blij was met de keuze, al was een pistool het minste van hun zorgen. “Er zijn vast wel ehm— mensen die het mij kunnen leren en dan kan ik het jou leren.” Daarbij kon het ook niet zo moeilijk zijn. Richten en schieten, dat was het.

Voorzichtig zetten Casimir eindelijk een stap om de afstand te verkleinen om vervolgens traag een hand tegen de andere zijn bovenarm te leggen zodat hij er zacht in kon knijpen. “Hopelijk is het nooit nodig, maar—” hij probeerde Alain recht aan te kijken. Zolang ze samen waren liep Alain risico en hij kon er niet altijd voor hem zijn. “Wat als...” Wat als iemand naar hun huis kwam wanneer Alain alleen thuis was. Wat als het dan mis liep omdat de andere zich niet kon beschermen.

Nog steeds voelde het fout iedere keer dat hij Alain betrok bij iets als dit. De jongen hoorde niet in deze wereld, absoluut niet. Doordat ze zo close waren, was het helaas niet mogelijk om er helemaal buiten te blijven. Casimir kon zijn best doen, maar indirect werd de andere overal in mee getrokken. En het voelde verkeerd. Alsof hij beter zou moeten weten. Maar het alternatief was nog erger dus kon het niet anders.

Casimir zijn wenkbrauwen trokken iets meer naar elkaar toe en hij keek Alain bezorgd aan. Toch knikte hij zwijgend. Het was belangrijk dat beide wisten hoe ze ermee om moesten gaan. Dan kwam er ook nog eens dat het ergens moest liggen waar niemand het kon vinden. “Natuurlijk.” Maar wel op een plek dat ze er snel aan konden.

“Je weet dat— als je niet—” maar hij kon zijn zin niet afwerken voor er zich een brok in zijn keel vormde. “Als het ooit teveel wordt, zeg het.” Opnieuw kneep hij in de arm van de andere, enkel deze keer iets harder. Dit was zijn probleem en als Alain er genoeg van had en niet meer— dan moest hij dat respecteren, maar hij zou het vooral begrijpen. Want Casimir was niet alleen in deze situatie, dit ging niet enkel om hem.

Op momenten als deze was er dat kleine stemmetje in zijn achterhoofd dat hem zei dat hij de verkeerde keuze had gemaakt. Dat hij te selfish was geweest. Casimir had Alain hierbuiten willen houden omdat het geen leven was voor hem, maar het was niet mogelijk om hem overal buiten te houden. Als ze pech hadden was een pistool in huis het minst erge dat ze zouden meemaken. Hij wilde ook niet dat Alain dit enkel onderging voor hem.

Een zwaar gevoel viel daardoor over hem heen terwijl Alain zijn armen om hem heen sloeg. Casimir deed hetzelfde, enkel iets losser terwijl grijze ogen op niks gefocust stonden. Alain zou bij hem blijven en hij wilde zelf niets liever. Hij wilde enkel de andere niet in een put sleuren waar die nooit meer uit kwam.

Zijn kiezen klemde Casimir op elkaar terwijl hij over zijn schouder naar het pistool keek. Het was heel veel. “En wat als het nog meer wordt?” vroeg hij voorzichtig. “Als het echt teveel wordt, dan begrijp ik het.” Met andere woorden, als het te veel werd om te verwerken en de andere ging wilde het niet meer, zou Casimir hem niet proberen om te praten. “Dit pistool— het was nooit mijn bedoeling— ik wil gewoon dat je veilig bent.” Als iets Alain ooit overkwam door hem, iets veel drastischer dan Justy, zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven.

Alain zou zich niet veiliger voelen, maar dat nam niet weg dat hij het wel zou kunnen zijn. Alles wat Casimir wilde, was dat de jongen niks meer zou overkomen. Dat hij gewoon zijn leven verder kon leiden zoals het hiervoor was. Maar een pistool? Dat alleen al zorgde ervoor dat zijn leven anders was. Echter hield hij die gedachtegang voor nu voor zich, sloeg zijn ogen enkel even neer.

Wat als het andersom was?

Opnieuw keek Casimir terug naar Alain. Het antwoord was simpel en juist daardoor zuchtte hij kort. “Ik zou hetzelfde doen.” Ook hij zou nergens heen gaan, zelf al bracht hij zichzelf daarmee in veiligheid. Dat was ook precies wat de andere nu deed.

“Oké,” zei hij alsof hij net een beslissing gemaakt had. Zelfs al zou hij Alain altijd de keuze geven, was dit hoe ze verder gingen. Al wat Casimir kon doen was alles zo veel mogelijk gescheiden houden en zijn best doen Alain overal buiten te houden. “Maar beloof me dat je iets zegt als het teveel is of als het te ver gaat.” Zijn ogen vonden opnieuw het pistool dat nog steeds op de tafel lag. Volgende keer zou hij het eerst bespreken, dat stond vast. “Ik kan het nog steeds terug brengen,” stelde Casimir nog voor. Als dat al te veel was, zou hij het doen, zelfs al leek hem dit nog steeds veiliger.

De situatie was niet makkelijk en de kans was klein dat het dat ooit zou worden. Het was iets waar ze zich uiteindelijk alleen maar bij neer konden leggen en het accepteren. Enkel door er het beste van te maken, zouden ze het kunnen volhouden. En misschien, als Casimir ook nog eens zijn best deed, zou het goed uitdraaien. Kylian leek ondanks alles een goed leven te hebben. Jaren lang in de maffia zonder dat Casimir er ook maar iets van wist.

Het pistool mocht in elk geval blijven en Casimir knikte kort. “Een fijn gevoel geeft het me niet,” zei hij eerlijk. Een pistool op zich was niet iets wat hij ooit in huis had willen hebben, maar het voelde noodzakelijk. “Maar het idee dat jij zo een beetje veiliger bent, wel.” Zelfs al was het een idee en zou het in werkelijkheid misschien niks veranderen. Weten dat Alain iets kon doen als hij alleen was en er zou iets gebeuren, was geruststellend.

“Dat weet ik.” Zijn mondhoek trok hij lichtjes omhoog. Het feit dat Alain er voor hem was, deed veel meer dan hij zelf besefte. Casimir zetten enkele passen bij de andere weg, naar de tafel om alvast het doosje kogels weer in de zak te steken. “We moeten er nu ook nog een tijdelijke plek voor vinden.” Niet voor lang want binnenkort gingen ze waarschijnlijk verhuizen, maar op tafel laten liggen was geen goed plan. “Misschien in een kleerkast?” Tussen de kousen zoals ze in films deden.