Running home to you

Zijn eerste indruk van het huis was positief, zelfs al uiten hij het misschien op de verkeerde manier. Het was helemaal anders en de binnenkant kon hij zeker gewoon worden. De buitenkant was een ander verhaal, maar minder belangrijk. Je zat meestal binnen in plaats van buiten, dus was het belangrijker dat die plek goed voelde. En het voelde ook effectief goed.

“Als ik moest kiezen tussen een kind of Alaric, is de keuzen snel gemaakt,” antwoordde Casimir kalm. Zelfs al was hij geen kindervriend en was hij er zeker van dat kinderen hem ook niet mochten, was het de betere keuze. Die kon je nog manieren aanleren, voor de man was het daar veel te laat voor. Vanuit zijn ooghoeken kon hij de vrouw zien kijken met een nieuwsgierige blik in haar ogen. Hij kon de vele vragen die op haar tong lagen haast horen. Gelukkig kreeg ze nooit de kans om die effectief te stellen.

Zijn rug draaide hij naar de tafel toe om de keuken te bekijken. “Het lijkt precies wat je wilt,” zei Casimir terwijl hij naast Alain kwam te staan. De vrouw vertelde van alles en nog wat waarvan hij niks begreep, maar misschien de andere wel. Hij was meer thuis in het kookwereldje. “Er is meer als genoeg ruimte.” In zijn ogen toch. Deze keuken was heel groot, zeker in vergelijking wat ze op school hadden. Dat was meer het formaat waar Casimir voor zou gaan.

Casimir stak zijn handen in zijn broekzakken terwijl hij naar buiten wandelde om de tuin te bekijken. Die was iets minder licht door het gebouw dat naast deze stond, maar kon liggen aan de tijd van de dag. Het was ruim en de omheining was deze keer hoog genoeg om ervoor te zorgen dat de buurman hen niet dagelijks zou aanspreken. Een bedenkelijke hum rolde weerklonk echter toch. “Het is groter als de vorige, maar wel— ik weet niet.” Bedenkelijk keek hij in het rond voor zijn blik op Alain rusten voor zijn reactie. Er was iets aan de tuin dat hem niet helemaal lag. Was het nu het gras dat opnieuw gezaaid moest worden, de grote schaduw die erover heen hing of de algemene sfeer. Casimir kon het niet zeggen.

De tuin was niet zijn ding. Het was zeker niet mis en er kon wat mee gedaan worden, maar er miste iets. Waar het precies aan lag kon Casimir ook niet zeggen. Voor hetzelfde geld kwam het mede door het vreemde uiterlijk van de buitenkant van het huis.

Alain merkte op dat er veel privacy was en daarbij kon hij elke instemmend knikken. “Last van de buren gaan we niet hebben.” Toch niet met deze muren. Het was beter, want hoe minder mensen binnen konden zien, hoe beter. Zijn schouders haalde hij even kort op. “Het is niet het einde van de wereld als de rest goed is.” Dan konden ze wel een manier vinden om de tuin te verbeteren. Wat meer persoonlijkheid te geven.

Maar het was tijd voor de bovenverdieping en de slaapkamers daar. Het was wel duidelijk waarom één de master bedroom werd genoemd. Een inloopkast. Zijn hele leven had hij een kleine kleerkast gehad met een beperkt aantal kledingstukken. Casimir was niet iemand die heel vaak ging shoppen en daarbij had hij niet veel variatie. Donkere en doffe kleren, dat was zijn stijl. Als het allemaal uit zou hangen, werd het snel duidelijk welke kleren van hem waren en welke van Alain. De verschillen waren zelfs nu duidelijk.

“Iemand is verkocht,” zei Casimir kalm terwijl hij de master bedroom verder binnen wandelde. Heel bijzonder was het niet buiten dan de kleerkast. Het was groot en Casimir had geen idee wat hij er ooit allemaal in zou hangen. Hij kreeg de helft alleen nog niet vol. “Kan je eindelijk je handtassencollectie ergens kwijt,” ging hij verder met een kleine grijns. Of alle dino truien. Er was in elk geval meer als ruimte genoeg. De droom van iedere vrouw.