Self-care

Stress was niets nieuws, maar op dat moment wist Alain niet goed hoe hij ermee om moest gaan. Het schooljaar was ten einde en waar dat opluchting moest brengen, kwam ook de realisatie dat er nog maar één jaar te gaan was en dan moest hij alles op een rijtje hebben. Hij wilde niet terug naar zijn ouders, wat automatisch inhield dat hij een baan nodig had en ervoor moest zorgen dat hij een huis (of op z’n minst een appartement) kon regelen. Eén jaar tijd. Als hij zich niet kon bewijzen tijdens zijn stage had hij een probleem.

Afleiding was meer dan welkom en bij het scrollen door instagram had hij een naam gezien die hem deed realiseren dat er één plek was waar zelfs hij tot rust zou komen (en thuis, maar hij wilde Cas hier ook niet elke keer mee lastig vallen): de zeehondjes. Wie hield er nou niet van? Of, nou ja, hij hoopte dat hij van ze zou houden. Hij was er nog nooit langsgeweest en het feit dat ze… nat en glibberig waren zat hem wat tegen. Maar op foto’s waren ze schattig. Zijn innerlijke fire conjurer was al gewend aan zwemmen, dit moest ook lukken.

Een jaar. Het klonk alsof het nog zo lang was, maar met hoe snel het afgelopen half jaar aan hem voorbij was gegaan, voelde het alsof het in één oogwenk voorbij zou gaan. Het was vreemd om te bedenken dat zijn tijd op school er bijna op zat, dat hij kon gaan doen wat hij wilde en dat het tijd was voor een grotemensenbaan. Hij voelde zich nu al alsof hij er niet klaar voor was.

Verbaasd draaide Alain zich om, wenkbrauwen geheven. Tweekleurige ogen vonden al gauw de blauwe ogen van Lily, waarop hij even gniffelde. “Daar is m’n antwoord,” merkte hij zacht op, voor hij in haar richting wandelde en zijn hand ook even groetend opstak.

“Ik hoorde dat zeehondjes de beste therapie zijn,” verklaarde hij zijn plotselinge bezoek. Hopelijk was het waar, want hij had iets nodig wat hem ervan weerhield om wéér onzinnige stress bij Cas neer te leggen.

Schijnbaar had Alain het perfecte moment gekozen om hier over de vloer te komen, want Lily merkte op dat hij mee mocht met de pups voeren. En Alain was normaal meer een katten- dan een hondenmens, maar zeehondjes? Schattig. Op foto’s, tenminste. Misschien wat glibberig in het echt maar hier kon hij zich overheen zetten.

“Je weet wat een man wil horen, Lily,” grapte hij. “Lead the way.” Hij was natuurlijk nieuwsgierig naar wat dit precies zou betekenen; hij kon zich niet herinneren ooit een zeehond van dichtbij te hebben gezien. Toen hij jonger was, bleef hij ver weg van koud water— het vuur onder zijn huid prikkelend bij het idee. Inmiddels genoot hij van zwemmen en was het allemaal geen probleem meer, maar het waren plekken die hij gewoon nooit had bezocht om die reden.

Met vlugge stappen wandelde Alain achter de brunette aan terwijl ze naar binnen liepen. Eigenlijk mocht je hier niet komen als bezoeker, dat was duidelijk, dus Alain prijsde zich gelukkig dat hij Lily kende en dat ze vandaag aanwezig was geweest.

Vier hokken werden al snel zichtbaar, vier pups die te ziek en klein waren om bij de rest te kunnen. Alain knikte en keek nieuwsgierig naar de beestjes die werden voorgesteld. De namen waren simpel, maar dat paste perfect. Hij kwam iets dichterbij en keek naar de witte pup, waarna een tevreden lach klonk. “Ze zijn super schattig,” gaf hij toe. Het was fijn om te weten dat pups als deze een plek hadden waar ze veilig waren en verzorgd werden. “Ik denk dat ik kan zien waarom je dit nog naast je studie doet.” Het leek… kalmerend om met zulke beestjes te werken, zelfs al wist hij niet wat ze nou eigenlijk precies ermee deed.

Iets minder dood en verderf hield Lily sane. Alain gniffelde even. “Ik snap niet hoe je het kan,” gaf hij toe. Hij, die leraar wilde worden voor de jonkies, deed wel zo’n beetje het tegenovergestelde. Toch kreeg ook hij vaak die woorden te horen, vooral als hij mensen vertelde dat hij geen kinderwens had. Hij was goed met kinderen, had snel een band met ze en had een natuurlijke zorgzame kant. Hij hield echter ook van zijn vrijheid. Hij had zich al te lang opgesloten gevoeld om kinderen dat ook te laten doen.

Het enthousiasme stond op Alain’s gezicht geschreven toen hij pups mocht voeren. Zelfs al was het idee aan een glibberige, vieze vis vasthouden niet iets waar hij perse naar uitkeek, was het ‘t zeker waard. Hij keek toe hoe zij het deed, hoe ze de vis vasthield zodat haar vingers niet meegepakt werden.

“Oké, dus,” begon Alain, waarna hij naar Lily toe kwam en een vis uit de emmer haalde. Zijn gezicht vertrok direct, een werkelijk kopie van de Nyx-emoji, en hij keek even ontevreden naar het dode beest wat daar hing, waardoor hij bijna de vis direct verloor aan de pup die zijn maaltijd heen en weer geslingerd zag worden. “Oh— Ehm—” kwam er geschrokken uit, voor hij zijn vingers veiligstelde en de vis voor de pup hield.

En de pup at het op.

“Zo schattig.”

Dat was het.

Nummer 1: katten
Nummer 2? Zeehonden.

Goed wassen met zeep. Alain knikte en besloot dat dit met praktisch kokend water zou gebeuren. Gelukkig deed hem dat geen pijn. Het idee aan een goede warme laag water over zijn handen klonk als muziek in zijn oren bij het voelen van het vieze glibberige ding, maar het zeehondje maakte het allemaal waard.

Snow eiste meer vis en Alain lachte, waarna tweekleurige ogen weer opkeken naar de brunette. “Precies wat ik nodig had,” knikte hij. Hij pakte nog zo’n vieze, glibberige vis uit de emmer en kon zijn gezichtsuitdrukking niet neutraal houden bij het smerige gevoel. Hemel. Het was maar goed dat hij dit werk niet hoefde te doen, zelfs al…

Dit keer ging het iets (íets) handiger en zijn vingers overleefden nogmaals de hap die de zeehond nam. “Heb je nooit de neiging om ze gewoon… mee naar huis te nemen?” vroeg hij licht klagerig. Hij had al het probleem dat hij elke kat van straat wilde adopteren.

Hier was hij altijd welkom als Lily werkte, werd Alain verzekerd. Hij liet haar een glimlach zien en knikte. “Bedankt, Lily.” Wellicht kon hij eens vaker uit zijn weg gaan om hier langs te komen. Het was… goed. De beestjes waren het schattigste wat hij in tijden had gezien.

Helaas waren de beestjes gelukkiger in hun bad dan thuis. Daarbij… de geur was misschien niet ideaal. Opnieuw trok Alain zijn neus op bij het idee aan wakker worden in de vislucht. Oké, nee. Hij zou ze ook niet mee naar huis willen nemen. “Dat maakt het makkelijker,” besloot hij dan ook. Vislucht…

“Nog een jaar en dan ben ik klaar met m’n studie,” legde hij uit nadat Lily haar vraag stelde. “Ik wil niet terug naar mijn ouders, dus het komende jaar wordt ehm— lastig. Ik moet zorgen dat ik alles op orde heb het moment dat ik de dorms uit ga.” En dat bracht zo nu en dan stress met zich mee. “Na de laatste les kwam dat even… binnen.” En soms wist hij niet zo goed hoe hij met die stress moest omgaan.