I can't tell you what I feel inside

Het duurde drie weken om een verslaving te verbreken, tien weken om een gewoonte te breken en minstens twaalf weken om over een break-up heen te komen. Op dit punt wist Alain niet of hij dit drie maanden vol ging houden. De dag ervoor was hij naar buiten geweest, had hij zichzelf geforceerd een rondje te doen en zowaar zijn boodschappen te halen in een poging zijn dagelijks leven te hervatten. Schijnbaar waren zelfs boodschappen te veel gevraagd. Wie had gedacht dat cornflakes een volwassen man konden laten huilen.

Dus, vandaag zat hij weer op de bank. Zijn huid voelde nog altijd koud aan, maar de warme douche van zojuist had geholpen. Zijn haar stond alle kanten op en hij had de moeite niet gedaan zich die dag verder aan te kleden. Hij droeg een eigen shirt - die van Cas waren nu off-limits - en had een joggingbroek ergens uit een lade weten te vissen voor de verandering. Het nieuwe kleedje van Rick had hij om zich heen geslagen, een kop koffie tussen zijn vingers.

Dat hij met tranen in zijn ogen naar Mamma Mia aan het kijken was, zou niemand ooit hoeven te weten. Immers had hij vandaag tegen iedereen gezegd dat hij een dag alleen nodig had- morgen zou hij het weer proberen. Niet vandaag.

En toch opende de deur.

Alain opende zijn mond om te zeggen dat hij echt alleen wilde zijn, maar alle woorden ontsnapten toen hij zag wie er binnenstapte. Op dat punt was elke emotie goed af te lezen. Herkenning, gevolgd door blijdschap. Want voor een kort moment dacht hij dat de jongen hier was om te erkennen dat hij een fout had gemaakt. Het was maar voor een seconde, voor het verdriet de emotie verving en hij dieper in de bank kroop. Hij trok de deken verder over zich heen, maakte zichzelf zo klein mogelijk en richtte zijn blik op de televisie. Misschien als hij deed alsof de tranen niet over zijn wangen stroomden, kon Cas ook doen alsof het niet gebeurde.

Ik kan later terugkomen.

Alain vroeg zich af of het makkelijker zou zijn als Cas in elk geval zou doen alsof het hem even veel deed. Tweekleurige ogen gleden omhoog en hij keek de man even aan, voelde het zware gevoel in zijn borst wat hem eraan herinnerde dat hij alles op één dag was verloren. Het benauwde gevoel overrompelde hem weer en opnieuw richtte hij zijn blik op de televisie.

“Nee.”

Sorry dat ik weer te veel ben, ga niet weg.

“Het is oké.”

En dat was het dan, of niet? Zo gemakkelijk ging het Cas af. De ene dag besloot hij dat dit tot een einde moest komen en nu al was hij hier om zijn spullen in te pakken. Was het zo moeilijk om van hem te houden? Was het zo makkelijk om hem achter te laten? Alain trok zijn knieën naar zich toe, haalde diep adem en focuste zich op het zo stil mogelijk ademhalen. Eventjes, heel eventjes… Hij kon dit. Dit keer zou hij niet te veel zijn.

In een perfecte wereld was Alain opgestaan en had hij de ander geholpen, zou hij hem laten zien dat zijn beslissing een vergissing was. Maar, helaas was de wereld verre van perfect— en hij nog veel meer. Hij wist niet of dit een vergissing was. Als Cas zich zo voelde, dan… dan had hij dat te accepteren. Misschien was de timing perfect. Tegen de tijd dat zijn studie hervatte, hoopte hij in staat te zijn dit los te laten.

De kast opende en wat er nog over was van Alain’s hart brak. Dit was het dan. Hij hoorde de bewegingen, hoorde hoe stapels kleren in de doos werden gedaan en— Hij wilde dat hij het kon begrijpen. Hij wenste dat hij op een moment terug kon kijken en kon denken: hier, hier ging het mis. Daar had hij iets anders kunnen doen. Dit was niet zijn eerste relatie en bij alle drie kon hij achteraf zien wat er gebeurd was, redenen vinden waarom het nooit gewerkt had.

Maar nu? Het was geen love at first sight geweest, maar hij kon het exacte moment aanwijzen waar de puzzelstukjes op hun plek waren gevallen. En dat was het. Het was niet makkelijk geweest, maar er was geen moment waarop het niet juist was geweest. Dit— Hun blikken die elkaar ontwijkten, Cas die zijn spullen pakte om hun plek achter zich te laten… Dit voelde verkeerd. Had hij het dan al die tijd fout gehad?

Maar hij begreep het niet. Alain had niet eens door dat de tranen gestopt waren met komen terwijl hij zijn kaken op elkaar geklemd hield. Hij had zelfs pas door dat de woorden zijn lippen verlieten toen het al te laat was.

“Was het echt?”

Een klein plekje voor hen alleen, na het jaar wat er nog komen zou. Cas die niet kon ontkennen dat te vlug goed voor hen had gewerkt.  

Shit.

Alain sloeg zijn hand voor zijn mond toen hij zich realiseerde dat hij de vraag hardop had gesteld. Tweekleurige ogen hield hij strak voor zich gericht zodat hij de ander niet aan hoefde te kijken. Ergens hoopte hij dat de vraag genegeerd zou worden, dat hij geen antwoord zou krijgen. Misschien was het beter als hij kon geloven dat het wel echt was. Dat er een reden was dat Cas bij hem weg wilde, dat het niet allemaal… gelogen was. Misschien dacht de ander wel dat hij te zwak was om de waarheid aan te kunnen.

Wat?

Eerst focuste Alain zich op zijn ademhaling. In, uit. In, uit. Alleen dan kon hij de woorden over zijn lippen krijgen. Want nu hem de kans werd gegeven, had hij het antwoord nodig. Hij draaide zich om, een frons op zijn gezicht terwijl hij de ander onderzoekend aankeek, de steek in zijn borst negerend.

“Alles?” vroeg hij zacht, voor hij zijn hoofd schudde. “De toekomstplannen, de— de beloftes.” Misschien was hij gewoon geen goede judge of character, maar waarom had niemand anders het dan gezien? Niemand die hem nu vertelde wat hij miste. Alles wat hij kon doen was wanhopig zoeken naar het teken wat hij had gemist, naar een reden waarom die toekomst in zoveel stukken was gevallen.

Alain had een antwoord verwacht waar hij iets mee zou kunnen, een reactie die hem vertelde of alles waar was of niet. Als alles echt was, misschien viel eht dan nog te redden. Misschien was alles wat er gebeurd was te veel geweest. Dit hoefde niet zo te eindigen. Maar, als het leugens waren, of als Cas nu inzag dat het nooit waar was geweest… dan wist hij genoeg. Dan kon hij dat hoofdstuk afsluiten, kon hij zijn hart in duizend stukken laten vallen en kon hij zichzelf stukje bij beetje weer bij elkaar rapen.

Maar er kwam geen antwoord en Alain trok zijn wenkbrauwen verward samen. Maar— Geen antwoord was ook een antwoord, toch? De manier hoe Cas hem niet eens aan kon kijken. Schaamte. Hoe hij zich naar de badkamer haastte met de woorden dat alles bijna weg was. Alain nam zijn onderlip tussen zijn tanden en knikte langzaam.

Dat was dus zijn antwoord.

Alain drukte zichzelf weer dieper in de bank en liet zijn ogen op de televisie rusten. Misschien was het beter zo, wetende dat hij niet degene was geweest die zich in een leugen had gewaand. Dat het echt zo echt had geleken, omdat… Een nieuwe snik ontsnapte en hij vouwde één hand in zijn haar, hield vast alsof het zijn levenslijn was. Misschien was het beter als het nooit een kans had gehad.

Dit keer keek Alain de ander niet aan toen hij sprak, tweekleurige ogen strak voor zich gericht. Het was beter om niet te kijken, om niet te zoeken naar iets waarvan hij wist dat ‘t er niet was. Het was over. Hij moest stoppen met zichzelf in de waan laten dat er meer gaande was, dat hij kon redden wat hem zo vaak gered had. Het was over. En die wetenschap zorgde ervoor dat hij nog wat dieper in de bank zakte.

“Oké,” antwoordde hij zacht op de woorden van de ander. Zie maar wat je ermee doet. Het maakte hem niet eens uit. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg en— Alain kon het hem niet eens kwalijk nemen. Hij wist hoe hij er zelf bij zat, maar hij kon zich niet heel houden. Hij probeerde gewoon maar om niet tot last te zijn, om stil te zijn en de ander te laten gaan.

“Succes. Met alles.” Met het vinden van een nieuwe plek. Met zijn studie. Met alles wat er zou volgen. Alles waar hij een paar dagen geleden nog een onderdeel van uit dacht te maken.

Jij ook.

Alain sloeg zijn armen om zijn eigen middel heen, wachtte tot het geluid van de deur klonk en voelde hoe hij op dat moment nog verder uit elkaar viel. Tot op het moment waar Cas zijn spullen kwam halen, was er nog een deel van hem geweest wat hoopte dat de ander zich zou bedenken. Dat het te veel was geweest wat er was gebeurd, dat de toekomst hem had beangstigd of— iets wat het kon verklaren.

Maar, Cas had de kans gehad om hierover na te denken. Hij had de kans gehad om terug te komen en in plaats daarvan besloot hij een duidelijke lijn onder hun relatie te zetten. Op dat moment zette Alain de televisie luider zodat hij zichzelf niet hoefde te horen. Hij moest gaan accepteren dat dit de realiteit was, dat hij vanaf nu weer alleen wakker zou worden.

“Het komt goed,” fluisterde hij zacht tegen zichzelf, ogen gericht op de televisie zonder te zien wat er zich afspeelde. Het kwam vast goed, maar nu voelde het niet zo.