Let's never meet again

Met een rugzak over een schouder geworpen stapte ze het dorm gebouw in. De zomervakantie was begonnen, wat betekende dat de dorms langzaamaan leegstroomden en mensen terug introkken bij hun ouders - of zelfs bij hun eerste volwassen woning. Fijn, want het betekende dat het minder druk zou zijn, minder fijn, want het betekende ook dat de lift 24/7 occupied was door verhuizers. Horrible.

”De lift gaat niet sneller naarmate je meer op het knopje drukt.” Bracht ze droogjes over haar lippen terwijl ze naast de jongeman tot stilstand kwam, amberen ogen deden een double-take toen ze het rood op zijn shirt zag. ”Gee,” ze herkende hem direct. ”Ben je op je gezicht gevallen, ofzo?” Maar dat betekende niet dat ze dat ging laten merken.

Daar stond hij dan: de beste man die alle roddels over haar en Evangeline had verspreid. Ofwel, de eigenaar van de welbekende roddelsite van de school. Ze moest toegeven geen sprankeltje vreugde te voelen bij het zicht van de man, maar wie had niet dat wanneer ze ‘s werelds grootste roddeltante tegenkwamen.

Amberen ogen schoten omhoog naar het getalletje bovenaan de lift. Deze bleef hopeloos op een van de bovenste verdiepingen staan. Elvira wist al hoe laat het was, maar ze vroeg zich af hoe lang het duurde voordat hij doorhad dat iemand asociaal de lift had geclaimd om alle spullen vanuit een dorm naar onder te verhuizen.

”Ik dacht dat lieftallige emo’s niet zo hard konden meppen.” Sprak ze, ze schonk hem een zijdelingse blik. ”Is dat echt het verhaal waar je voor wil gaan?” Hij had net zo goed de grote jock van de school kunnen kiezen en aan kunnen wijzen, dan leek het nog ergens op.

”Ziet er niet naar uit alsof je geluk hebt vandaag, Finnian.” Een knik naar het lichtje boven de lift moest genoeg zijn. ”Als je met me meeloopt naar de eerste verdieping kan ik je best wat kouds geven voor tegen de zwelling, en even kijken of die lieftallige emo je neus niet heeft gebroken.” Hey, ze kon lief zijn.