Backbone

Bijna was hij gebroken. Bijna had Casimir de keuze gemaakt om het bandje van zijn pols te verwijderen. Het werd teveel en de aanslepende vermoeidheid gecombineerd met de nu meerdere verwondingen hielpen niet. Ze waren bijlange na niet zo dramatisch als zijn been, maar hij voelde ze. Het was dat Casimir te koppig was voor zijn eigen goed. Te trots om op te geven. Dus bleef het bandje nog een dag aan en kreeg hij de klappen te verduren.

Een andere manier om zich te beschermen tegen iemand die magie kon gebruiken? Als die al bestond had Casimir het nog niet gevonden.

Casimir had zie neergezet op een oud krat om te bekomen voor hij zich naar hu— hier weg zou slepen. Waar Justy nog de energie haalde om langs hem heen te stormen naar Kylian was hem een wonder. Heel de tijd had de jongen hem aangekeken alsof hij klaar was voor moord. Maar zo ver ging hij niet. Vermoeid keek Casimir op bij het zien van de wilde armgebaren.

“Zelfs al had je een hele training, je blijft een hopeloos geval.” Niet dat hij daar iets over te zeggen had als persoonlijke punching bag.  In elk geval was het amusant om Justy zo kwaad te zien.

Flirten met een dokter. Flirten met Alain. Een zachte zucht rolde over zijn lippen en zijn ogen vonden de grond weer.

Waar Justy zeker goed in was, was het bloed van onder zijn nagels vandaan halen. Maar wie was daar niet goed in deze dagen? Zelfs Vi had een heel goede poging gedaan, al kon Casimir al minstens drie mensen opnoemen die erger waren. Twee ervan stonden nu bij hem.

Casimir deed de moeite nog niet om op te kijken toen Justy tegen hem begon, tot de andere zijn grote ergernis. Zijn mond ging open om wat te zeggen, maar wijselijk sloot hij die weer toen Kylian hen onderbrak. Wijze woorden. Hij had ook wat beters te doen dan zijn tijd hier verspillen. Nee. Wacht. Niet meer.

Maar Justy besloot dat het nog niet erg genoeg was. Gealarmeerd keek Casimir op, zijn ogen schoten naar Justy en hij ging zelfs zover dat hij van het krat af ging. De paar passen die hij vooruit zetten om dichter bij de twee te komen staan, waren een fout. Het stuurde een gevoel van misselijkheid door hem heen dat hij probeerde te negeren. “Hij weet nergens van dus hou hem erbuiten,” zei hij tussen samen geklemde tanden door. Alain hierbij betrekken was misschien wel het slechtste wat je kon doen. “Eerlijk, ik ging hem niks vertellen,” zei hij nu tegen Kylian. Niet geheel de waarheid, maar dat maakte niet uit.

De woorden van de andere deed hem gelijk de andere kant op kijken. Als er iets was waar hij het niet over wilde hebben, was het Alain. Die extra druk had hij nu niet nodig. Alles herinnerde hem er al genoeg aan.

Risico.

Daar was dat woord weer. Als Justy niet binnen gestormd kwam, zou hij een groot risico genomen hebben. Juist één waarvan Casimir Alain wilde behoeden. Op een manier zou hij de jongen misschien dankbaar moeten zijn om hem ervan te weerhouden nog een fout te maken.

“En het is een risico dat ik niet ga nemen,” zei hij, maar Justy was het er duidelijk allemaal niet mee eens. De jongen zwaaide zijn armen zo hard in de lucht, dat het er even op leek dat ze los zouden schieten.

In plaats van verder nog op Justy te letten, die binnensmonds tegen zichzelf aan het mompelen was, draaide Casimir zich naar Kylian. “Morgen kan ik echt niet komen,” deelde Casimir mee. Hij vroeg niet eens of het mocht, want geen haar op zijn hoofd dat aan Kylian zou smeken om thuis te mogen blijven.

Als hij de volgende dag niet zou komen opdagen, was hij er zeker van dat Justy het erger vond dan Kylian. Dat Casimir het nog maar durfde te overwegen deed net geen stoom uit zijn oren komen. Maar in elk geval luisterde de jongen en pakte hij zijn spullen. In tegenstelling tot Casimir, had de andere wel al vrienden gemaakt. Het groepje stond op hem te wachten en allemaal keken ze even vies over hun schouder. Dat ze maar kijken zoveel ze willen..

Dat Kylian het er niet mee eens zou zijn, had Casimir verwacht en het maakte niet uit. Vandaag was hij meegekomen, maar dat zou ook geen tweede keer gebeuren. Het was dat hij voor Alain geen scène kon maken. “Op de universiteit is je grootste probleem dat je te laat gaan slapen bent of teveel gedronken hebt. Vaak een combinatie van beide,” schoot Casimir terug. Daar eindigde je meestal niet met een gat in je been en blauwe plekken overal.  

“Kom op, Kylian, ik kan amper op mijn benen blijven staan,” zei hij wanhopig. Hoe was dit dezelfde man die hij al die jaren vertrouwd had? Hij zou niet moeten smeken om rust. Iets wat hij ook niet zou doen.

Verward knipperde Casimir met zijn ogen. Ondanks alles had hij toch verwacht dat Kylian zou luisteren. Dat hij zou begrijpen dat hij die dag nodig had. Één dag was zelfs nog te weinig. Dit was niet iets dat zou beteren met één dag rust. Elke dag dat hij de rust niet nam die hij nodig had, zou het enkel erger worden. En vroeg naar bed gaan zou helemaal niks doen.

“Nee. Nee, dat was niet alles.”

Zijn hoofd schudde hij enkele keren terwijl hij probeerde zijn gedachten op een rij te zetten. “Eerst gooi je heel mijn leven overhoop en dan, wat? Verwacht je maar dat ik ga luisteren?” De vermoeidheid van de afgelopen dagen sloeg nu wel erg hard toe. Normaal was dit absoluut niet iets waar hij het met de man over zou hebben, maar zijn opties waren de laatste tijd erg gelimiteerd.

Casimir zocht in die blauwe ogen van Kylian naar een teken dat de man toch iets gaf, maar er was niks. Het was hopeloos. “Je gaf me een weekend om alles wat ik had achter me te laten. Een weekend.” Nu hij het luidop zei, klonk het al helemaal belachelijk.

Het maakte niet uit wat hij deed of zei, in de ogen van Kylian veranderde helemaal niets. Als hij zou luisteren werd veel makkelijk. Casimir klikte zijn toch afkeurend en schudde zijn hoofd. “En met luisteren bedoel je—” Casimir stak zijn arm op waar het bandje hing. Dat was waar dit allemaal om draaide. Verslagen liet hij zijn arm weer naar beneden vallen. Een beweging wat niet zijn beste keuze was.

Zijn kiezen klemde hij over elkaar om de woorden op zijn tong binnen te houden. Wat had hij dan moeten doen? Iedereen het risico laten lopen? Dat klonk niet eerlijk tegenover hen. “Moet makkelijk zijn, altijd de schuld op een ander schuiven.” Eerst was Ivan de dupe en nu had Casimir het allemaal zelf gedaan. Dat hij hetzelfde deed door alles in Kylian zijn schoenen te schuiven, had hij niet door. Kylian had dit geregeld dus Kylian was schuldig.

Met vernauwde ogen keek hij geïrriteerd naar Kylian terwijl hij sprak.  Als het erop aankwam, hadden ze beide even weinig te zeggen over de hele situatie. Hoe moeilijk het was om te accepteren, het was zijn enige uitweg geweest. Rotten in een cel voor iets wat hij niet gedaan had…dat zou het niet beter maken. De kans dat hij er ooit uit zou zijn gekomen was miniem. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Wat kon hij er ook op zeggen? Hij wist dat het waar was.

Casimir liet verslagen zijn schouders hangen om weer zijn armen ongemakkelijk over elkaar heen te slaan.  “Het is gewoon—” Te veel. Te snel. Precies datgene wat hij Alain verteld had. Hij had niet volledig gelogen, al doelde hij totaal niet op de relatie die ze hadden. Hij wist helemaal nog niks over— dit, niet dat hij Kylian ooit de kans gegeven had alles uit te leggen. Maar hij wilde het allemaal nog niet horen.

”Laat maar.” Zich verzetten tegen Finnian hielp niet, tegen Kylian al helemaal niet en het erge was dat het zelfs bij Vi averechts werkte. Dagen aan een stuk had hij niets anders gedaan dan overal tegen terug te vechten en hij was gewoon op. Casimir duwde de mouw van zijn hoodie naar boven om het slotje van het bandje los te maken. Zodra het niet meer rond zijn pols hing, ontsnapte het eerste vonkje elektriciteit van zijn hand. Het was klein en zwak omdat hij moe was, maar het erge was dat het goed voelde. Met een vlakke hand duwde hij het bandje tegen Kylian zijn borst.

“Veel plezier ermee.”

De ACD werd direct zo ver mogelijk weg gegooid en al wat Casimir kon doen was het nakijken. Zijn adem stokte in zijn keel en zijn wenkbrauwen trokken bezorgt naar elkaar toe. Een stemmetje in zijn hoofd zei dat hij er achteraan moest gaan. Wat als het fout ging? Hij moest iets kunnen doen om zichzelf en iedereen om hem heen veilig te stellen. Het kostte hem heel wat will power om op zijn plek te blijven staan.

Zijn hand legde hij over zijn pols die nu zo leeg was. Een dag rust was zijn ‘beloning’. Casimir rolde overdreven met zijn ogen. “Wauw, bedankt,” mompelde hij sarcastisch. Niet dat het veel uitmaakt wat de reden was, Casimir was al lang blij dat hij een hele dag in bed kon blijven liggen. Een hele dag niks doen klonk hem als muziek in de oren.

Casimir draaide zich om en wandelde traag richting de uitgang. Het bandje lang ergens verderop en hij kon het niet laten om ernaar te kijken. Hij wist ongeveer waar het lag… Als het echt nodig was kon hij het nog altijd komen halen.

Eenmaal buiten voelde hij direct de ogen verschillende ogen op hem branden. Justy en zijn niet zo gezellig bende stond nog steeds buiten. Waren ze op hem aan het wachten? Casimir besloot dat ze geen blik waard waren. Hij wilde enkel slapen.