Drowning by the moment

Alles wat hij het laatste jaar had opgebouwd was om hem heen kapot aan het vallen en hij had geen idee hoe hij het moest stoppen. Adrenaline gierde door zijn lichaam. Het was de juiste keuze geweest om Justy achter te laten. Hij wist niet in hoe het anders afgelopen was. Op dat moment had hij zichzelf niet kunnen vertrouwen.

Maar wat als hij een fout gemaakt had? Zijn vingers omklemde het stuur van zijn wagen harder. Kort keek hij naar zijn rechter hand, enkel om gelijk weer weg te kijken. Zijn knokkels waren rood en op één plek was zijn huid gebarsten. Allemaal door Just en door hem achter te laten, had hij geen idee wat de andere nu aan het doen was. Dat hij en Alain elkaar één keer gezien hadden, was één keer te veel.

Net op tijd merkte Casimir hoe het licht op rood sprong waardoor hij nog snel op de rem kon duwen. Kom op. Hier had hij geen tijd voor. Grijze ogen bleven gericht op het verkeerslicht, maar hij vernauwde zijn ogen al snel. Ondanks dat het rode licht scheen, was ook het groene zachtjes aan het flikkeren. Nee dit— hij kon dit niet doen. Maar dan flikkerde ook het oranje licht zachtjes.

“Shit, shit, shit.”

Ook dat nog. Vluchtig keek hij om zich heen. Casimir was er bijna en er was niemand anders op het kruispunt. Zonder verder te twijfelen duwde zijn voet weer op de gas en reed hij verder.

Lang duurde het daarna niet voor hij bij de dorms was en omdat hij zichzelf niet in een lift vertrouwde nu, nam hij de trap naar boven. Door alle emoties die door zijn lichaam gierde, voelde hij de pijn in zijn linker been niet eens bij elke stap.

Eenmaal bij hun oude kamer aangekomen klopte hij hard op de deur, enkel om niet te stoppen tot er werd open gedaan. Hij moest dit stoppen en wel nu.

Waarom duurde het zo lang? Was er echt iets gebeurd met Alain? Had Justy hem toch iets aangedaan een dag ervoor? De paniek bleef opbouwen. Waarom had hij zijn sleutel ook weggegeven.

Kom op, Alain.

Als het nog veel langer duurde zou hij de deur intrappen. In films zag het er altijd makkelijk uit, dus moest het hem ook lukken. Maar gelukkig voor iedereen was het niet nodig, want de deur ging eindelijk open.

Alles wat Casimir op die moment had willen zeggen ging aan hem voorbij. Zijn armen sloeg hij om Alain heen het moment dat de deur open ging. Zijn hele lichaam was aan het beven simpelweg door een deel van de stress die weg viel. Casimir wist dat hij dit niet moest doen maar— hij was oke. Of zag er toch oké uit. Dat was meer dan hij kon wensen. Hoe graag hij op dat moment alles ook wilde uitleggen.

“Je bent oké,” was alles dat Casimir over zijn lippen kreeg, enkel om de jongen nog iets strakker vast te pakken.

Dit was niet hoe het had moeten gaan. Al wat hij kwam doen was uitleggen wat er aan de hand was en Alain vertellen dat hij ver uit Justy’s buurt moest blijven. Zo simpel had het moeten zijn. Maar wanneer was het ooit simpel?

Het moment dat Alain verscheen, reageerde zijn lichaam zonder dat hij er erg in had. Voor even voelde het aan alsof alles goed zou komen. Maar het was egoïstisch om te denken dat Alain hem zo maar zou vergeven. Wat als de jongen het allemaal achter zich had gelaten? Casimir had hem geen reden tot hoop gegeven. Als de andere hem nu weg zou duwen, moest hij het accepteren. Maar voor even had hij gewoon dat veilig en bekend gevoel nodig van deze knuffel.

En dan sloeg Alain ook zijn armen om hem heen. Zijn lichaam schokte zacht bij de eerste snik en de tranen die hij deze keer niet binnen kon houden. Alles wat Casimir de laatste tijd opgestapeld had was hem teveel geworden.

Alain wilde iets zeggen maar Casimir schudde direct zijn hoofd. Wat de jongen ook had te zeggen, hij wilde het niet horen. Voor even wilde hij genieten van dit moment zolang het duurde, want uiteindelijk zou het stoppen en dan wat… hij wilde er niet over nadenken. Er was geen toekomst waarin Alain hem dit ooit zou kunnen vergeven. Daar was hij zeker van.

“Het spijt me zo.”

Dat het teveel geworden was kon iedereen zien. De tranen die over zijn wangen rolde en het zachte gesnik waren bewijs genoeg. Luid was het niet en iemand anders zou niet weten dat hij aan het wenen was, maar hij kon het niet tegen houden. Hij voelde zich slecht, want het was zijn recht niet om hier te staan op deze manier.

Ik ben hier.

Nee. Het was fout. Alain zou niet zo snel weer aan zijn zijde mogen staan alsof er niks was gebeurd. Dat verdiende hij niet. Maar na de keuzes die Casimir gemaakt had, de pijn die hij veroorzaakt had, stond de andere hier om hem tye steunen. Zelfs terwijl hij geen idee had wat er gebeurd was. Dit was gewoon wie Alain was.

Te goed voor hem.

Traag liet hij een beetje los, alsof hij schrik had dat de andere zou verdwijnen het moment dat hij hem niet meer aanraakte. Hoe egoïstisch het ook was, hij had hem nodig. Het licht boven hen in de gang begon zacht te flikkeren naarmate hij meer afstand creëerde. Dit was niet wat hij wilde en hij voelde zijn hartslag langzaam weer versnellen. Eigenlijk zou hij niet eens mogen verwachten van Alain dat hij hem zou vergeven.

Zijn handen trok hij terug om even door zijn ogen te wrijven. Dan legde hij de één over de andere om zijn rode knokkels te verbergen. “Zou je het umh— zien zitten om te praten?” vroeg Casimir twijfelend. Misschien dat Alain er helemaal niets over wilde weten. Dat het deze ene knuffel was en dat het daarbij zou blijven. Hij deed zijn best Alain aan te kijken, maar wende toch iedere keer zijn blik weer af. “Binnen?” voegde hij er voorzichtig aan toe. Als de andere hem niet binnen liet, wist hij genoeg.

Wat zou Casimir doen als Alain hem nu afwees?

Dan was het duidelijk dat de andere hem geen kans wilde geven. Al wat hij dan kon doen was er respect voor hebben. Hij wist van zichzelf dat hij er niet open voor zou staan, dus van Alain kon hij het niet verwachten. Een enkele waarschuwing over Justy en daar zou het dan stoppen. Uiteindelijk was dat de reden waarom hij hier nu stond.

Niet om zich te verontschuldigen.

Ook niet om alles uit te leggen.

Maar om hem te waarschuwen voor Justy. Alles was echter veranderd toen de deur open ging en hij Alain vast greep. Alles hing er nu van af wat Alain zou zeggen.

Oogcontact maken was nooit zijn sterkste kant geweest in moeilijke situaties, maar over de laatste maanden was het verbeterd. Zeker wanneer hij met de andere sprak. Toch kreeg hij zichzelf niet zo ver om nu hetzelfde te doen. Het was te moeilijk en hij wilde niet zien wat hij in zijn ogen zou vinden.

Natuurlijk.

Verbaasd schoot Casimir zijn blik op en keek hij de jongen eindelijk aan. Dat was— hij had het echt niet verwacht. Maar Alain was opzij gestapt zodat hij kon passeren. Een nieuwe brok vormde zich in zijn keel waardoor hij enkel even kon knikken. Hij forceerde een glimlach op zijn gezicht, maar die bereikte zijn ogen niet.

Met een nieuwe kalmte die enkel te danken was aan Alain, stapte hij naar binnen. De paniek en angst van eerder was gaan liggen, al voelde hij nog steeds zijn hart kloppen in zijn borstkas. Eenmaal binnen wist hij niet goed wat hij moest doen. Deze kamer voelde zo normaal en bekend, maar op hetzelfde moment voelde hij zich als een indringer. Het enige wat hij kon doen was rond kijken, wat draaien en keren, maar hij kwam er niet over uit wat hij moest doen. Zitten was vast het beste, maar wat als Alain dat niet wilde?

“Je uhm— Justy?”

Dat ging vlot. Ergens zat er een vraag in verborgen, maar hij wist zelf niet wat hij precies had willen vragen. Zacht wreef hij over zijn hand heen, al was het maar om zichzelf wat te doen te geven.

Er werd niks gezegd. Alain stelde niet voor om te gaan zitten of wat dan ook dus bleef hij staan. Zijn handen stak hij even in de zak van zijn hoodie, enkel om die dan lichtjes over elkaar heen te slaan, of om weer in zijn broekzakken te steken. Hij voelde zich zo verloren en wist niet eens hoe hij moest doen alsof.

Hoe sneller ze dit over hadden hoe beter, maar Justy zijn naam noemen maakte het niet beter. Alain bleef bij de deur staan en leek precies te weten waar hij het over had.

Shit.

De andere had vast al met hem gesproken. Hadden ze gebelt? Wist Alain wat— Casimir ademde diep in, een poging om de kalmte te bewaren. Natuurlijk werkte het niet. Hij voelde het zware gevoel enkel terug komen.

Zoals hij al vreesde had Justy erover verteld. Het kon niet erger dan dat. Hoe erg had de jongen alles verdraaid? Nee, misschien was het niet eens nodig om leugens te vertellen. Na alles wat er een uur geleden gebeurt was. Zijn hand deed er spontaan pijn van.

Als het aan Casimir lag, zou hij geen woord geloven van wat Justy zei. Maar was dat iets dat hij nu tegen Alain kon zeggen? Zeker nu dat hij van plan was alles uit te leggen. “Wat er gebeurt is— het was fout maar—” Hij deed zijn best om Alain aan te kijken, maar wende al snel zijn blik weer af. Dit was moeilijker dan hij dacht. “Je mag hem echt niet vertrouwen, Alain. Justy is niet wie je denkt dat hij is.” Hij wist hoe de jongen iedereen een kans gaf, maar die verdiende Justy niet. Casimir geloofde niet dat de jongen Alain had benaderd enkel om vrienden te worden. Dat kon je hem niet wijs maken.

Dit was moeilijker dan hij had verwacht. Casimir wist niet waar hij moest beginnen en dat had ertoe geleid dat hij een hele stap had overgeslagen. Direct over Justy beginnen was niet slim geweest, maar hij had geen idee hoe hij de rest moest aankaarten. Zeggen dat alles wat hij gedaan had was omdat hij nu in één of andere groep vol zotten zat, was niet iets dat je zo maar even zei. Maar dit was niet veel beter.

Casimir knikte gelijk, maar bij de volgende woorden trokken zijn wenkbrauwen naar elkaar toe. “Wat?” wist Casimir uit te brengen voordat Alain verder ging met praten. Wat had Kylian hiermee te maken? Voor even vreesde dat de man zich hier ook voor iets tussen zat. Maar waarom dan? Het was nu wel duidelijk dat Kylian niet de persoon was die Casimir ooit kende, maar dit zou hij zelfs niks doen. Er was niets dat hij eruit haalde.

Maar dat waren problemen voor later, want Alain bevestigde wat Justy gezegd had. Direct zetten Casimir enkele stappen dichter naar de andere toe, één had een beetje naar hem uitgestoken. “Nee, Alain, je begrijpt het niet.” Ergens vreesde hij ervoor dat Justy toch iets gedaan had, maar dat Alain er niks meer van wist. Nee, hij had iets gedaan. Hij had op de jongen ingespeelt en hem zo ver gekregen dat hij mocht blijven. “Hij is niet goed voor je. Hoe verder je uit zijn buurt blijft, hoe beter.” Dat had hij Justy ook proberen duidelijk te maken, maar die luisterde niet.

Meestal liet Casimir mensen die hij niet mocht met rust. Hij had geen zin om aandacht aan ze te spenderen, maar in dit geval was het moeilijk. Het feit dat Alain zo ver ging dat hij Justy beschermde en voor hem op kwam maakte hem alleen maar kwader. Nog nooit had hij iemand zo hard gehaat als Justy en hij wist niet wat hij eraan kon doen.

Waar eerder het licht in de gang zacht flikkerde, was nu het licht in de ruimte aan de beurt. Er kwam genoeg licht binnen door de grote ramen, dus het had niet eens aan geweest. Toch klikte het aan, enkel om onregelmatig te flikkeren. Maar Casimir was te druk bezig om het nog maar op te merken.

“Dat is wat hij wilt dat je geloofd! Geloof me, hij heeft niet het beste voor met je.” Waarom wilde Alain hem niet gewoon geloven? Het kon toch niet dat Justy op zo’n korte tijd zoveel schade toe had kunnen brengen. Was het misschien echt zoals hij zei? Hadden de twee het gezelliger gehad dat hij wilde geloven?

Casimir balde zijn handen tot vuisten. Dezelfde woede van eerder die dag kwam weer opflakkeren. Maar niet nu. Hij was met Alain aan het spreken, niet Justy. “Ik vertelde je niks omdat ik je wilde beschermen,” zei Casimir wanhopig. Justy zou Alain alleen maar in gevaar brengen. Nee, Justy die rond Alain hing was op zichzelf al een gevaar. Hij was iets van plan, maar Casimir zag niet wat zijn plan was.

Met zijn kaken op elkaar geklemd luisterde hij, zijn hoofd bijna voortdurend schuddend want dit was niet oké. Alain had het helemaal fout. Wat voor leugens zou Justy allemaal verteld hebben… Alles was zijn schuld. Maar de wereld stopte voor even met draaien.

Dat jij en ik—

Maar Alain maakte zijn zin niet af. Angst  trok over zijn gezicht terwijl grijze ogen naar de tweekleurige van Alain zochten. Wat had hij willen zeggen? Nieuwe tranen prikte achter zijn ogen. Het zou toch niet— nee, Justy kon niet—

Wat er verder werd gezegd ging volledig aan hem voorbij. De woorden registreerde niet. Al wat Casimir kon doen was de jongen aanstaren. Het voelde alsof heel de wereld om hem heen op het punt stond om in te storten.

“Dat jij en ik, wat?” hoorde hij zichzelf zacht en voorzichtig vragen, niet zeker of hij het antwoord daarop wilde hebben.

Casimir wende zijn blik af en sloeg zijn armen opnieuw ongemakkelijk over elkaar door zijn ellebogen vast te nemen. Het was nooit zijn intentie geweest om Alain te breken, maar het was onvermijdelijk. Voor de andere was het gevaarlijk om rond hem te zijn, en dit was het bewijs. Justy had Alain één keer gezien en dit is ervan gekomen.

Hij wilde de vraag beantwoorden, maar kreeg de woorden niet over zijn lippen. Iedereen had hem duidelijk laten weten hoeveel pijn hij Alain gedaan had en het zag ernaar uit dat hij het enkel erger kon maken.

De lach verward hem enkel harder. Hij trok zijn wenkbrauwen samen in een bezorgde frons, bang voor wat er ging komen. Alles wat Alain zei deed pijn. Snel keek hij naar het plafond, al was het maar op de blik van de andere te ontwijken en zo te voorkomen dat hij opnieuw moest huilen. Zelfs na zijn stommiteiten wilde Alain nog steeds dat hij terug kwam. Maar het kon niet anders dan dat het nu allemaal verpest was. Allemaal omdat Justy ertussen was gekomen. Als hij sneller was geweest had hij alles kunnen redden.

“Alain, ik—”

Daar was het weer. Kylian. Zijn gezicht vertrok zichtbaar en er werd een stap naar achter gezegd toen hij begreep wat Alain bedoelde. “Wacht— ik en— is dat waar— heeft Justy dat gezegd?” Hij schudde zijn hoofd heen en weer. Het was iets waar hij niet eens over na wilde denken. “Je weet dat Kylian— ew— dat zou zijn als jij en Rey!” De woorden kreeg hij niet eens over zijn lippen. Hij voelde zich vies door er nog maar aan te denken.

Een diepe zucht ontsnapte en Casimir haalde zijn handen door zijn haar. Hoe smerig het ook was, ergens was hij opgelucht dat dit was waar de jongen het over had. Zelfs het licht deed weer normaal. “Alain, wat heeft Justy je precies verteld?” Dit ging niet over het gevecht van eerder, of heel de reden dat ze in deze situatie zaten. Heel de tijd dacht Casimir dat Justy alles verteld had en er een schepje bovenop had gedaan. Maar als hij het zo hoorde.

Dat hij en—

Nee. Nee, dat was een beeld dat hij niet in zijn hoofd wilde. Casimir kreeg zelfs geen woorden over zijn mond om het te ontkennen. Waarom was dat de leugen die Justy had besloten te vertellen? Het was dom en walgelijk en erg effectief. Want Alain had elk woord geloofd en dacht daardoor echt dat er wat speelde tu— NEE. Kylian was als de broer waar hij nooit om had gevraagd.

“Shit, ik weet niet—” Casimir schudde zijn hoofd. Hij vond het verschrikkelijk voor Alain dat Justy het met zoveel overtuiging had kunnen zeggen dat hij het geloofde. De tranen hadden ook hun weg weer naar Alain gevonden en het beeld voor hem brak zijn hart. Casimir kon zich alleen maar inbeelden hoe de jongen zich had moeten voelen.

Voorzichtig wandelde hij naar Alain toe, deels omdat zijn been nog lang niet in orde was, maar vooral omdat hij eerst zeker wilde zijn dat de andere het goed zou vinden. “Geloof me als ik zeg dat hij en ik, dat het nooit— gewoon nee.” Traag stak hij een hand naar Alain uit om die tegen zijn arm te leggen en er zacht in te knijpen.

“Ik weet niet waarom hij zei wat hij zei, maar het is niet waar. Er is wat mis met hem en als sinds het begin—” Casimir klemde zijn kaken op elkaar. Daar wist Alain natuurlijk niets van. “Als je me de kans geeft wil ik het proberen uitleggen.” Deze keer zonder dat ze het beide over iets anders hadden.