Hold me so I'm not falling apart

Iedereen kon zien dat de wonden niet meeviel, al kon het vele malen erger zijn geweest. Dat Justy nog geprobeerd had dat mes door zijn borst te rammen, hield hij maar beter ook voor zichzelf. Zeker gezien Alain hierbij was. Het was niet gelukt en uiteindelijk was dat het belangrijkste. Anders was een tripje hierheen niet mogelijk geweest.

Dat het gehecht moest worden stond hem minder aan. Casimir wilde weg kunnen kijken, maar hij vond zijn blik steeds terug op de wonde en het materiaal dat Aveline klaarnam. Hij kneep zacht terug in Alain zijn hand, maar was niet zeker of het was om de jongen gerust te stellen, of zichzelf.

Bij de verontschuldiging die uit de andere zijn mond kwam, draaide hij echter wel direct zijn hoofd naar hem toe. Zijn wenkbrauwen waren naar elkaar toe getrokken in een lichte frons. “Jij hebt niks om je voor te verontschuldigen,” antwoordde hij direct. Alain kon hier helemaal niks aan doen. Het was niet dat hij Justy hierom had gevraagd. “Als iemand sorry moet zeggen, ben ik het.” Want als Casimir niks gedaan had om Justy kwaad te maken, was hij nooit achter Alain aangegaan. Als hij die ene dag gewoon naar die stomme training was gegaan, zou Justy en Alain elkaar nooit ontmoet hebben.

Er was veel meer dat hij wilde zeggen erover, maar dat ging hij niet doen met Aveline mee in de kamer. Het ging haar allemaal niet aan.

Casimir hield enkel even Alain zijn blik vast toen die liet weten dat het niet zijn schuld was. Natuurlijk zou de jongen dat zeggen. Maar het klopte niet, toch? Dit was enkel niet het moment om erover te praten. De andere was te hard in shock, erg genoeg dat zinnen vormen een probleem bleef. Dan was er ook nog een Aveline. “We hebben het er later wel over,” besloot hij te zeggen. Dat was beter dan nu het erover hebben met de kans dat ze wat verkeerds zeiden omdat ze beide doodop waren.

Wanneer Alain zichzelf verzetten en meer tegen hem aan kwam te zitten, liet Casimir zijn hand los. Enkel zodat hij die vervolgens losjes om hem heen te slaan. De prik van de spuit was niet aangenaam, maar ook niet het ergste.

“Tot zover het nooit meer terugzien,” mompelde Casimir gevolgd door een zucht. Hij wilde hier helemaal niet terug komen. Terwijl ze bezig was met het hechten van de wonde, kon hij niet anders dan toezien. Het was niet fijn om te zien, maar het was beter dan niet kijken. In elk geval wist hij nu precies wat ze deed.

“Werk je voor— je weet wel—” zijn zin maakte hij niet af maar hij keek in plaats daarvan haar aan. Als dat het geval was, wist ze vast wel waar hij op doelde.

Zeker gezien de staat waarin Alain verkeerde was het beter hier nu niet over te spreken. De jongen kon op de grond gaan liggen en in slaap vallen op dit punt. En misschien was het een goed ding. Als hij zo moe was, zou hij er geen problemen mee hebben om in slaap te vallen. Het tegenovergestelde zou erger zijn, waar hij wakker lag door wat er gebeurt was.

Casimir keek de vrouw nog enkele tellen aan, voor hij kort knikte en weer naar het hechtingsproces keek. Hoeveel mensen zouden hier voor hem al binnen zijn gewandeld met wonden nog erger als wat ze nu hadden? Het hoorde bij de risico’s en Casimir was niet zeker of hij erover na wilde denken.

De meeste mensen hadden hier niet om gevraagd…Hiervoor had hij er nog niet over nagedacht, maar hij vroeg zich af hoe Kylian hierin terecht was gekomen. Was het bij hem uit vrije wil, of was hij er ook ingegooid of hij het nu wilde of niet? Eerlijk gezegd was Casimir niet zeker of hij daar wel een antwoord op wilde hebben.

Nadat de laatste hechting klaar was, rechten Casimir zijn rug weer en kneep even in Alain zijn arm. Als hij hem zo zag zitten, was de kans groot dat hij hem zou moeten dragen. “Doe ik,”zei Casimir. Nadat ze het verband had aangebracht, stond hij voorzichtig recht zodat Alain ook de tijd had om te reageren.

“Dit uhm— bedankt,” zei hij ongemakkelijk terwijl hij zijn arm zeer door de mouw van de trui probeerde te steken. Met de verdoving die nog steeds in werking was, was het een stuk makkelijker.

Vanuit zijn ooghoeken hield hij Alain in beweging toen deze in beweging kwam. Hij vertrouwde er niet op dat hij op zijn benen zou kunnen staan. Ondertussen luisterde hij nog naar wat Aveline te vertellen had. Ondanks dat ze welkom waren, wilde hij deze plek gewoon konden ontwijken. Zijn plan was immers niet om vaak in een gevecht terecht te komen met iemand. “Hopelijk is het niet nodig.” Casimir wist niet goed wat hij moest doen als hij hier wel vaker stond. Want dat wilde zeggen dat hij vaker in situaties terecht kwam die hij helemaal niet wilde.

Het moment dat Alain recht sprong en voorover viel, draaide Casimir zich om. Hij pakte snel de jongen zijn armen vast om te voorkomen dat hij verder zou vallen. “Woah, voorzichtig.” Hoe vaak had hij dat woord die avond al herhaald? Veel te vaak. Het was echt tijd dat ze naar huis gingen en dat Alain in bed kon gaan liggen. “Kom, we gaan naar huis,” zei hij tegen Alain en hij sloeg een arm om hem heen voor extra ondersteuning te bieden.

Kort keek hij weer terug naar Aveline. “Tot over een week.” Willen of niet, het was beter om weer langs te komen. Casimir verlegde zijn arm nog even, voor hij eindelijk richting de uitgang kon gaan.