When the moon covers the sun

Het hielp dat Alain zijn magie nog nooit voor iets kwaads had gebruikt. Eerlijk gezegd was hij ondertussen zo gewend aan de warmte, dat hij amper zonder kon. De dagen dat hij alleen had moeten slapen waren alles behalve aangenaam geweest. Het was een geruststellende warmte want daardoor werd hij er steeds aan herinnerd dat Alain hier was, bij hem.

Was hij oké? Zijn wenkbrauwen trokken samen bij die vraag. Sinds het moment dat hij dat berichtje aan had gekregen tot nu, had Casimir nergens ander over nagedacht buiten Alain. Zijn eerste prioriteit was Alain en al de rest zou hij later wel zien. Zelfs nadat hij Justy de grond op had gekregen en de jongen niet direct op stond, was zijn eerder gedachten bij Alain geweest, want hij moest naar een dokter. De wonde op zijn arm? Die zou hij vergeten zijn als ze hem er niet aan hadden laten denken.

“Ja, ik denk van wel,” zei hij zonder zeker te zijn van zijn woorden. Eerlijk is eerlijk, Casimir had de tijd nog niet gehad om het allemaal te laten bezinken. Het was allemaal zoveel in eens. “Veel heeft hij gelukkig niet kunnen doen.” Wat ook alleen maar was dankzij Alain. Als de jongen hiervoor niet als iets van schade had aangebracht, was Casimir niet zeker of hij had kunnen winnen.

Maar het zou geen probleem mogen zijn. Normaal gezien. “Het leven gunt ons geen rust,” zuchtte hij zacht. Dat was het enige wat ze beide nodig hadden want er was nog steeds zoveel dat we moesten verwerken. Dit kwam er alleen maar weer bij.

Het was moeilijk om te zeggen hoe hij zich precies voelde. Op een manier was het alsof gisteren allemaal niet gebeurt was en dat het niet meer was als een slechte droom. Dat Justy letterlijk geprobeerd had om hem— nee, daar wilde hij liefst nog niet te lang bij stil staan. Casimir had echt meer tijd nodig om dat te laten bezinken.

Met een zachte glimlach keel hij Alain aan, enkel om een zacht kusje te geven tegen zijn voorhoofd. “Dat weet ik.” Dat was de enige reden dat hij meer zei tegen de jongen, omdat hij wist dat hij zou luisteren en zijn best zou doen om het te begrijpen. Het gaf hem een veilig gevoel. Niet dat het daardoor makkelijker werd om overal over te praten.

“Mee eens,” stemde Casimir in. Zijn blik ging heel even naar de telefoon die naast zijn bed lag op het nachtkastje, maar hij deed de moeite nog niet om die erbij te nemen. Als iemand wat gestuurd had, konden ze nog wel even langer wachten. Hij verlegde zich een stukje zodat hij beter kwam te liggen en liet een tevreden zucht horen.

Langzaam voelde Casimir zijn ogen weer dicht vallen. Dat hij vandaag niets zou doen, was al duidelijk. Het zou niet lukken om auto te rijden zonder een gevaar voor zichzelf en anderen te zijn. “Hm?” antwoordde hij kort. Het was misschien maar beter om aan de praat te blijven nu ze bezig ware. Een minuut van stilte die te lang duurde en hij zakte weer weg.  

Als hij zag hoe Alain er nu aan toe was, had hij zich veel te veel zorgen gemaakt. Maar hoe kon Casimir niet van het ergste uitgaan na alles wat hij gezien had? Het idee om de andere te verliezen was iets wat hem bang maakte en wat hij absoluut niet wilde. Maar het was dat besef dat ervoor zorgde dat hij genoeg rust vond om hopelijk iets van slaap te kunnen vinden. Dat was toch tot Alain hem aansprak.

Een kus werd tegen zijn wang gedrukt en hoe graag hij ook wilde luisteren, dat kon niet. Er was iets. Ondertussen kende Casimir de andere goed genoeg om te weten wanneer hij ergens over wilde praten. Dit was één van die momenten. Als er nu vragen waren waarmee hij zat, was het beter om ze nu gelijk te stellen. Met wat moeite opende hij wijn ogen weer om in de tweekleurige van de andere te kunnen kijken. “Zeg maar, kan nog lang genoeg slapen,” hoopte hij de andere te verzekeren, zelfs al kon je horen dat hij moeite moest doen. Voor Alain zou hij die moeite echter nemen.

Casimir verlegde zich een stukje zodat hij Alain beter kon zien. Er hingen wallen onder zijn ogen, maar dat viel te verwachten. Net zoals Alain altijd hem de kans gaf om dingen te vertellen of vragen, wilde hij hetzelfde voor hem doen. Zelfs al betekende dat hij nu nog even wakker moest blijven. Uit goede gewoonte nam hij ook de andere zijn hand vast om hem te laten weten dat het echt ok2 was,

Normaal was het plan dat ze gisteren alles zouden uitpraten en dingen bespreken. Door Justy was dat er uiteraard niet van gekomen. Maar als er zaken waren waarvan Alain nu graag het antwoord had, zou hij die geven aan he. Daar moest hij niet langer op wachten want Casimir wist hoe hard het aan de jongen zou knagen.

Dit was zeker niet het juiste moment om over moeilijke vragen na te denken. Alain zei al dat hij het niet direct moest beantwoorden als hij tijd nodig had om te denken. “Oké.”Het zorgde er enkel voor dat hij zich meer zorgen ging maken om de vraag. Wat kon er zo moeilijk zijn dat hij erover na zou moeten denken.

Waar ze het over hadden voor de arrestatie… Casimir moest er even over nadenken, maar het kwam al snel allemaal terug. Hun plannen nadat ze waren afgestudeerd. Bezorgt keek hij Alain aan, maar door hun positie zag hij vooral haar. “Is dat wat je wil?” vroeg hij met enige twijfel. Het was dom, want Casimir was bijna honderd procent zeker wat het antwoord ging zijn en toch was er de angst dat het wat anders zou zijn. Een stap terug nemen— Casimir zou niet weten hoe hij daarop moest reageren.

Als Alain nu zou zeggen dat ze beter een stap terug zetten, zou Casimir het begrijpen. Er was zoveel gebeurt dat heel hun leven zou veranderen. Hoe hard hij zijn best ook zou doen, hij kon deze twee levens nooit volledig van elkaar kunnen scheiden. Dat was nu eenmaal hoe het was. Als dit niet was wat Alain wilde, begreep hij het want zelf wilde hij het ook niet.

Nee.

Opgelucht hapte Casimir naar lucht. Dat was alles wat hij moest horen. Het was het enige goede antwoord. Maar Alain was nog niet klaar met praten. Zijn gezicht vertrok toen de jongen weer begon over die ene dag. Een dag waar hij liefst nooit meer aan dacht.

“Snel werkt voor ons,” herhaalde hij de woorden die Alain al eens gezegd had. “Nog geen moment heb ik eraan gedacht om een stap terug te zetten. Wat ik toen gezegd heb is niet veranderd.” Al wat Casimir wilde was de rest van zijn leven delen met de jongen naast hem. Het maakte niet uit wat er omheen gebeurde, zolang hij Alain maar had.

“Zolang jij het ziet zitten ga ik nergens heen.” Casimir vond wel een manier waarop hij Alain veilig kon houden. Dat was iets waar hij alles voor zou doen. Het belangrijkste was dat Alain het allemaal wilde.

Dat ze tijd nodig hadden was normaal, maar het was niet nodig om een stap terug te zetten. Ze moesten enkel alles een plek geven in hun leven en dan kwam het vanzelf. Het was zo makkelijk ook om terug in oude gewoontes te vallen. Bijna alsof er niks veranderd was.

Casimir keek even verward op toen Alain zijn hand los liet, maar zijn gezicht verzachten direct bij het zien van de andere zijn blik. Een kus werd op zijn lippen gedrukt en een glimlach kwam op zijn eigen gezicht. Er waren geen woorden voor om te beschrijven hoe hard hij dit had gemist.

Nog een snelle kus volgde. “Graag.” Het was jammer dat Casimir geen energie meer over had. Als het moest zou hij zijn lichaam in beweging kunnen krijgen, maar dat was het juist. Het moest niet. Hij verlegde zich wat zodat hij nog dat kleine beetje dichter bij Alain kwam te liggen. In de mate van het mogelijk. Zijn arm lag nog steeds onder de andere met zijn hand op zijn bovenarm, en daar hield hij die ook.

Net wanneer hij zijn ogen dicht wilde doen, kwam er iets in hem op. Kylian wilde praten. Vandaag. Maar dat ging niet door. Met een diepe zucht tilde Casimir zijn vrije hand op en taste wat in het rond tot hij zijn telefoon vond. Een snel berichtje waarin hij gewoon zegt dat ze morgen zouden praten en dat was het. Of dat was de bedoeling. Maar helaas…

“Vi heeft gestuurd,” mompelde Casimir zacht terwijl hij al een antwoord had verstuurd. Hoe sneller dit afgerond kon worden, hoe beter. “Opgeven staat echt niet in haar woordenboek,” zuchtte hij vervolgens.

Nog even en dan zouden ze eindelijk kunnen rusten, maar dan moest hij eerst van Vi af geraken. Wat moeilijker bleek te zijn dan Casimir had gedacht. Lange antwoorden waren nooit zijn ding, maar nu was het eens zo erg. Iedere keer dat hij echter een vraag beantwoorde, kwam er weer een nieuwe vraag. Eén waarop hij al antwoord had gegeven maar toch ging ze verder.

Zijn telefoon trilde opnieuw in zijn hand en hij hield het ding boven zijn hoofd. Met half dichtgeknepen ogen keek hij naar de volgende stukken tekst. Een geërgerde zucht rolde over zijn lippen en hij liet zijn hand vallen. “Ze wilt weten of alles goed is,” mompelde hij zacht. “Ik zei ja, maar ze blijft verder gaan.”

Met wat moeite tilde hij de telefoon opnieuw op en traag begon hij aan een nieuw antwoord. Dat het een probleem was dat ze hiervan wist drong nog niet eens tot hem door. Daarvoor was Casimir te moe. DIt was niet waar hij nu over wilde nadenken wanneer hij wilde slapen.

Types als Vi was niet iets waar Casimir veel ervaring mee had. Zijn beperkte groepje vrienden waren— anders. Niet één ervan leek ook maar een beetje op de beste vriendin van Alain van karakter. Die namen wel genoegen met zijn korte antwoorden. Maar zij niet. Ze waren ook gewoon zo erg verschillend van elkaar dat er bijna geen gelijkenissen waren.

Zonder klagen liet hij Alain de telefoon overnemen. Haast direct vielen zijn ogen weer dicht, wetend dat de andere dit probleem wel kon oplossen. “Veel duidelijker kan ik niet zijn.” Zijn berichten waren kort en bondig maar gaven antwoord op wat ze wilde weten. Het was dan ook moeilijk om zich in te beelden wat er fout aan was.

Maar nu hij de telefoon niet langer had, kon Casimir weer dieper in het kussen zakken en een tevreden zucht laten horen. “Had ze buiten kunnen wachten,” want hij zou de deur niet open doen voor haar. Toch zeker nu niet.

De telefoon nam hij weer over, enkel om die ergens aan de rand van het bed te leggen. Hopelijk zou ze nu weg blijven. “Rust,” zuchtte Casimir nog zacht. Tijd om nog een paar uur te slapen.