First aid

Geheel tegen zijn wil zat hij hier weer. In vergelijking met de vorige keer, zat Casimir nu in de wachtzaal te wachten, benen over elkaar gekruist. Nerveus bewoog hij zijn voet op en neer. Hoe sneller hij hier weer buiten was, hoe beter. Even had hij erover nagedacht om niet te komen, maar dat was een heel erg slecht idee. De draadjes moeten eruit en het zelf doen zou het enkel erger maken.

In ieder geval had hij nu de tijd om de praktijk echt te bekijken. Er was niks speciaals aan. Gewoon een doodnormale huisartsenpraktijk. En toch was de dokter hier iemand die de maffia hielp. Niks eraan schreeuwde dat er hier meer gaande was. Casimir was niet zeker of het hem gerust moest stellen over niet.

Grijze ogen schoten naar de gang toen er voetstappen klonken. Er zat buiten hem nog iemand te wachten. Een vrouw die hij al enkele keren erop betrapt had dat ze hem in het oog hield. Elke keer dat hij haar weer aankeek, was ze snel met wegkijken.

Het wachten werd hem allemaal te veel. Om zichzelf toch maar iets te doen te geven keek hij door het raam naar buiten, maar ook daar gebeurde niet veel. Als hij nu weg ging om het zelf te regelen, zou al dit wachten voor niks geweest zijn. Of dat probeerde hij zichzelf toch wijs te maken. Nee, Alain zou zijn nek omwringen als hij nu naar huis kwam en de draadjes zelf zou verwijderen met alle gevolgen van dien.

Eenmaal zijn naam weerklonk keek Casimir direct op. Die stem— er was iets bekends aan. En ja hoor, hij kende deze persoon. “Eve?” vroeg hij verward. Zijn grijze ogen gleden even over haar heen maar ja hoor, dat was ze echt. De persoon waar hij onlangs nog een geforceerde sleepover mee had. De andere persoon gaf hem maar een vreemde blik dus stapte Casimir maar snel verder. Ze konden dit net zo goed in privé bespreken dus volgde hij haar. “Werk je hier?” Domme vraag want waarom zou ze hier anders zijn. Maar, wat moest hij haar anders vragen?

Casimir wist niet wat hij hiervan moest denken. Kylian had hem verzekerd dat de dokter hier te vertrouwen was en ineens werd hij ontvangen door een oude klasgenoot. Gezien de recente gebeurtenissen had hij toch verwacht dat de dokter het zelf zou regelen en niet— zo maar iemand op het af zou sturen.

Haar reactie had hij kunnen verwachten en hij kon het niet laten om met zijn ogen te rollen. Deels om het antwoord maar ook om de vraag zelf. Dit had hij zelf uitgelokt. In elk geval wist hij nu dat ze hier wel degelijk werkte.

Twijfelend nam hij plaats op de stoel, rug veel te recht  als enige indicatie dat hij gespannen was. Zijn grijze ogen rusten op de andere, maar toen ze begon met praten trokken wenkbrauwen naar elkaar toe. “Wat?” Ze sprak zo— kalm. Alsof het normaal was, maar de kans bestond dat ze het ergens anders over had. “Ik heb geen idee waar je het over hebt.” Het kon toch niet dat ze hiervan wist, want als dat wel zo was, had Kylian gelogen en was de dokter niet te vertrouwen.

Was dit het bewijs dat het fout was geweest van hem om de dokter te geloven? Kylian had gezegd dat het kon, maar nu wist Eve er ook van. Nota bene iemand die Casimir kende van voor heel deze mess. Dit was niet wat hij wilde. Hoe minder mensen van iets wisten hoe beter maar op deze manier…

Grijze ogen gingen even kort naar de uitgang terwijl hij zijn hoofd zacht schudden om wat ze zei. Dit was te gek voor woorden. Zijn kiezen waren hard genoeg op elkaar geklemd dat je het kon zien. Alles hieraan was een fout geweest. Het waren slechts draadjes, die had hij thuis alleen kunnen verwijderen.

Met een luide piep schoof Casimir zijn stoel weer naar achter. “Er is een fout gemaakt vrees ik,” zei hij stijfjes terwijl hij recht stond. Dit ging het niet worden. Ze kenden elkaar hoe kon— nee. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Was het helemaal over zijn hoofd gegaan dat ze sprak over moeder? Jazeker. “Sorry, Eve, voor het verspillen van je tijd.”

Het was anders wanneer een wild vreemde bepaalde dingen wist, tegenover iemand waarmee hij in de lagere school in de klas had gezeten. Dat kon niet vergeleken worden. Er waren genoeg mensen die hem hiervoor al niet vertrouwde, waardoor zijn vriendengroep— niet erg spectaculair was om het zo te zeggen. Dit ding waar hij nu in verwikkeld zat bevestigde die vermoedens enkel. Het was niet iets waar Casimir zich goed bij voelde.

Met een doordringende blik en licht vernauwde ogen keek Casimir haar recht aan. In eerste instantie zag het er niet naar uit dat hij weer plaats zou nemen. Hij was helemaal klaar om gewoon langs haar heen te wandelen. Dat ze de uitgang blokkeerde had hem niet tegen gehouden. Toch liet hij zich in stilten weer neerzakken op de stoel en deed zijn vest al uit zodat de wonde direct bereikbaar was door het T-shirt die hij speciaal had aangedaan. Enkel om dan zijn armen te kruisen over zijn borst en benen over elkaar heen te slaan. Als hij ooit een gesloten houding had aangenomen, was het wel nu. Zijn kaken waren hard genoeg op elkaar geklemd dat het een wonder was dat het niet in kramp schoot.

Als Casimir nu weer naar huis ging zonder dat de draadjes verwijderd waren, zou Alain hem aan zijn oor terug meesleuren. Dat was één van de redenen dat hij toch weer was gaan zitten. Er was alsnog de optie te wachten tot de dokter klaar was met haar patiënt, maar daar ging het hier niet om. Het ging om het feit dat hij zijn vertrouwen in de verkeerde mensen had gelegd.

Terwijl Eve alles klaar nam wat ze nodig had, hield Casimir zijn blik strak gericht op het raam. Hoe sneller ze klaar was, hoe beter. “Nee.” Tot zover had hij geluk gehad nooit hechtingen nodig te hebben. Heel kort keek hij naar alle spullen. Mocht ze dit zelfs al doen? Zover hij wist was ze nog steeds niet afgestudeerd. Zijn kaak bewoog even, maar hij slikte de woorden direct weer in en zijn ogen gingen weer naar buiten. Normaal gaf Casimir er heel weinig om wat mensen van hem dachten. Toch kon hij nu niet anders dan inbeelden wat er nu door haar hoofd moest gaan. Voor even vergat hij te ademen, tot hij diep inademde door zijn neus.

Lang zou het niet duren.