Like glitter and gold

Een project. Van al zijn kinderen had koning Mysis haar gevraagd om te gaan. Niet zijn troonopvolger, niet een van zijn andere vier zonen, maar haar, zijn enige dochter. Het was aan haar om Aswan te vertegenwoordigen op Sanctum University, om een respectvolle, maar krachtige, indruk achter te laten op de wereld die met nieuwsgierige ogen toekeek. De burden lag op haar schouders om te laten zien dat ze niet de barbaren waren waar de met propaganda gevulde geschiedenisboeken over spraken, dat ze dat nooit waren geweest.

Wellicht betekende dit dat haar vader eindelijk inzag dat ze meer was dan een politieke pion die hij strategisch kon uithuwen aan een land ver weg - want dat was ze. Ze was het toonbeeld van Aswan. Elegant, zelfverzekerd, trots. Met haar goud-blauwe ogen en blauwe haren - al dan wel geverfd - droeg ze met trots hun nationale kleuren. Alles aan haar straalde precies uit wie ze was, Prinses van Aswan, en dat mocht iedereen gerust weten.

Een prinses wacht nooit, maar laat ook nooit iemand op haar wachten. Was de les die haar vader haar vaak genoeg had gegeven. En dus, stapte ze precies op tijd het lokaal binnen. Hoofd hoog, rug recht. Met elegante stappen en een charmante glimlach maakte ze haar weg langs de tafels. Ze knikte vriendelijk naar de andere royals die ze herkende, schonk een nieuwsgierige blik naar diegenen die ze nog nooit had gezien, en- "Goedendag, Prins Vincze." Begroette ze de kroonprins van haar buurland, voordat ze plaats nam aan een tafel. Subtiel, alsof ze de roodharige kroonprins van Edessa die naast hem zat niet al vanaf het begin dat ze het lokaal was ingestapt had herkend.

Het verbaasde haar hoe vol het lokaal zat. De kamer zat vol prinsen en prinsessen uit alle hoeken van de wereld, belangrijke mensen, leiders van de toekomst. Een hoop bekende gezichten, maar ook nieuwe. Hoe ver had Aetheria gereikt om dit project van de grond te krijgen? Hadden ze toevallig een uitnodiging gestuurd naar ieder land? Ineens voelde ze zich niet meer zo zeker van haar zaak. Had haar vader dan toch zijn keuze gemaakt uit een andere hoek? Dit was niet alleen een grote kans voor Aswan, het was ook een enorm risico -  het was gevaarlijk.

Wanneer het ging om Prins Vincze was het niet lastig een gemeende glimlach tevoorschijn te halen. Alhoewel haar land achter de schermen neerkeek op de slechte keuzes van Iskra - of de lack thereof, beschouwde ze Vincze niet als een threat. Hij was een vriendelijke man, absoluut niet gemaakt om koning te worden, en in haar opinie zou hij de val van zijn eigen land veroorzaken. Desalniettemin, zou ze liever een hele dag met hem spreken, dan een seconde met degene die nu zijn mond opentrok. Aswan. Haar glimlach vervaagde zodra haar blik verschoof naar de man naast Vincze, wenkbrauwen bewogen zich langzaam omhoog. Was dat het niveau waar ze zich tot verlaagden? Landnamen, in plaats van persoonlijke namen? Prima. So be it. ”Edessa.” Knikte ze de man toe, kort en krachtig. Goed gesprek, lekker kort. Graag zo houden.

Ze zat nog geen seconde of de deur van het lokaal sloeg dicht achter de rug van een roodharige dame. Het leek erop dat ze zelf niet de enige was die stipt op tijd kwam, tweekleurige ogen geleden omhoog naar de klok die net het ronde uur aantikte. Een stugge klik verder naar haar medestudente en de roodharige begon de folders in haar handen uit te delen aan de tafels. De vraag van degene naast haar bracht haar aandacht weg van de korte interactie. ”Goed, we hebben vorige week zijn 25-jarige jubileum als koning gevierd.” Het was geen geheim dat haar vader jong was toen hij op de troon terecht kwam. ”Hoe gaat het met Iskra?” Een vraag waar ze het antwoord al op wist. Sorry, Vincze.

Ze ging het gesprek rustig aan met prins Vincze. Hij vroeg naar haar vader, en zij vroeg naar zijn land. ”Bedankt,” humde ze trots toen hij haar vader’s 25-jarige jublieum als koning beschreef als een hele prestatie. Dat was het ook. Haar vader was over de jaren gegroeid in zijn rol, of dat was wat ze van haar grootmoeder’s verhalen moest geloven. Ze had zijn kroning niet meegemaakt, of de jaren die erop volgden. Het gaf haar hoop voor haar broer.

Haar vraag over Iskra was bewust, niet alleen omdat ze het echte antwoord wist, maar ook omdat ze benieuwd was hoe hij zou reageren. Ze wilde het water testen, zien of prins Vincze buiten officiële gelegenheden anders was. Zou hij haar een politiek correct antwoord gunnen, of ging hij voor de waarheid? De folder werd aan haar overhandigd, tweekleurige ogen schoten nieuwsgierig naar de roodharige dame die haar zacht verwelkomde. Een vriendschappelijke glimlach werd uitgewisseld tussen de twee, waarna de studente haar pad vervolgde - dat ze een moment langer de tijd had genomen om de folder aan te geven, ontging Aziza compleet.

Vanuit haar ooghoeken zag ze Vincze’s glimlach verdwijnen, maar toen ze haar blik op hem focuste, had hij zich alweer herpakt. Ze knikte. ”Dat lijkt me het beste. Jullie komen er wel uit,” sprak ze uit als een steun betoon, zonder haar eigen woorden te geloven. De eeuwige pessimist in haar hoofd fluisterde dat er al generaties lang een diepe scheur zat in het fundament waaruit Iskra bestond. Gelukkig had Aswan zich beter herpakt na de oorlog.

De roodharige studente gaf de laatste folder uit, waarna de brunette iedereen verwelkomde op de universiteit. Zonder verder nog te reageren op Vincze’s woorden, draaide ze haar hoofd aandachtig naar het tweetal. ”Ik hoop dat iedereen een goede reis achter de rug heeft,” vulde ze de woorden van de brunette aan, terwijl ze zich bij haar voor de klas voegde - al dan wel een ruime pas uit haar buurt. ”Ik ben Elvira Thorne en dit is mijn medestudente Evangeline Leroux. Wij zijn hier vandaag om jullie een persoonlijk kijkje te geven in waar de SU echt voor staat, maar ook om al jullie vragen te beantwoorden. Dus als er tussendoor iets opkomt, voel je vrij om ons te onderbreken.” En met die woorden liet ze haar blik op de vrouw naast haar vallen, om het woord aan haar te geven.

Aziza leunde naar achteren in de stoel, haar rug recht. Nu was ze benieuwd waar het duo mee ging komen, want als ze hun houdingen zo moest geloven, dan was dit iets waar ze aan gewend waren. Een druk waar ze beiden niet aan ten onder leken te gaan, knap, zo voor een hele ruimte vol prinsen en prinsessen. Als ze zelf niet één van hen was geweest, had ze hier op trillende benen gestaan.