Arrogant god

Nikaziz. ”Wat?” De ruimte viel stil, stiller dan stil. Een zwaarte veroorzaakt door een air conjurer die alle lucht aan de omgeving onttrok. Tot ze diep inademde, een windvlaag later en haar telefoon lag eenzaam op het bed, terwijl haar handen panisch twitter intikten op de homepage van haar laptop. De cursed hashtag, waaronder al 103 duizend tweets stonden, werd aangeklikt. Ongeduldig tikten haar nagels op het toetsenbord, voordat ze verstarden.

Nee. Handen gleden van haar laptop, verslagen staarde de eerste tweet die op haar scherm verschenen was. Zijn naam. Weinig woorden, maar een screenshot die boekdelen sprak. Ze slikte een brok weg in haar keel, die ineens droger voelde dan de Sahara woestijnen. Wat zou iedereen wel niet denken? Hoe durfde hij?! Ze griste haar telefoon van het bed. Hoe haalde hij het in zijn verdraaide, domme, arrogante Edessian hoofd om haar zo door het slijk te trekken? Na al haar werk om haar naam hoog te houden, respect te krijgen binnen Aswan en erbuiten. Wist hij dan niet hoe hard ze ervoor had moeten strijden, als vijfde kind en dóchter van een haar vader? Nee, natuurlijk niet. Hij was altijd al het pareltje binnen zijn familie geweest. De perfecte zoon. Hij wist niet waar hij mee speelde, want hij had er nooit voor hoeven vechten.

Het bericht dat met rode wangen werd ingetikt was alles behalve beschaafd. Woorden die doorgaans door zeelieden werden geroepen, en erger, kwamen naar boven. Scheldwoorden waarvan je nooit zou denken dat ze uit zo’n prinses konden komen. Maar het bericht werd nooit verstuurd. Haar telefoon slingerde door de ruimte, maar maakte nooit impact tegen een muur. Lucht magie vertraagde het voorwerp, zodat het met een doffe klap op de grond terecht kwam. Ze was haar oudste broer niet. Nee, ze was beter dan dat. Ze kon dit afhandelen, zonder woede, zonder verdere problemen. Ze zou haar vader trots maken. Zelfs deze Edessian prins was een test die ze niet zou falen.

”Breng me naar Sutherland. Prins Nikólaos’ villa.” Haar guards verwisselden een vragende blik achter haar rug om, maar deden wat van hen verwacht werd. De autodeur werd voor haar geopend, beiden bewakers volgden haar over het pad naar zijn voordeur. Eén drukte de deurbel voor haar aan, al betwijfelde ze of het noodzakelijk was - zijn bewaking had haar vast al zien aankomen. De vrouw rechtte haar rug, hief haar kin op. Een serene kalmte was teruggekeerd in haar uitdrukking, bijna alsof er geen moment voorbij was gegaan waar ze de controle kwijt was geraakt, of zou verliezen. Bijna. Want achter haar tweekleurige ogen brandde een vuur, subtiel, maar het was daar, zichtbaar voor een oog vol detail. Een indicatie voor een onweersstorm die eraan zat te komen, indien de juiste omstandigheden zich voordeden. The eye of Re always speaks the truth. Zoals haar vader haar met een grinnik zou toe fluisteren, wanneer hij haar kon lezen als een open boek. Pathetic, hoe ze het na al die jaren aan training nog steeds niet compleet kon onderdrukken.

Een windvlaag gleed langs haar lichaam, onbewust trok ze haar jas wat dichter om haar heen, armen over elkaar geslagen. Met een vastberadenheid in haar blik indiceerde ze dat ze hier niet weg zou gaan voor ze een oplossing had voor al haar problemen. Laat het nou net zijn dat haar probleem een arrogante Edessan prins was. Dit ging geen makkelijke opgave zijn. Een blik over haar schouders vertelde haar dat haar guards in opperste concentratie waren. Het was niet iedere dag dat ze voor een villa stonden van Aswan’s grootste vijand. Een zucht rolde over haar lippen. If only they knew why.

De deur ging open en - Oh. Haar blik viel direct op zijn ontblote borst, ogen verwijden zich en haar stugge, vastberaden uitdrukking viel voor een split second. Hij was - had hij nou - had hij geen tijd kunnen nemen om at least zijn blouse voor haar te sluiten? Met de realisatie dat ze nog steeds naar zijn blote borst staarde, viel een nieuwe vlaag aan disgust over haar tweekleurige ogen. Ze keerde haar hoofd weg van hem, kaken op elkaar geklemd, ogen gericht op de muur naast hem. Lag het aan haar, of was het ineens warm? Bij de goden, ze hoopte dat de brandende sensatie op haar wangen niet door haar huid schemerde.

Een date. Ze kon de ogen van de bewaker achter haar in haar rug voelen branden. ”Dat is niet waarom ik hier ben, Prins Nikólaos.” Reageerde ze stug tussen opeengeklemde kaken. Hoe durfde hij haar zo voor blok te zetten? ”Voel je vrij om iets meer decent aan te trekken. Ik ben hier voor belangrijke zaken.” Problemen die niet konden wachten tot de ochtend. Problemen die hij had veroorzaakt. Ze wist het eindelijk tot haar te krijgen om haar blik op hem te richten, terwijl ze haar over elkaar geslagen armen nog dichter tegen haar lichaam trok. Ongemakkelijk.

Geïrriteerd snoof ze de adem die ze had ingehouden uit, voordat haar blik zich in de zijne haakte. Wat een grap. Ze hoorde niet zo gemakkelijk haar houding te breken. Ze wist beter dan dat, ze kon beter dan dit. Haar kin hief ze weer op, alsof haar stugge en professionele houding voor geen seconde was gevallen. Misschien als ze de hele situatie wegwuifde als een seconde van pure disgust, kon ze iedereen jegens zijn nonchalante houding, kon ze iedereen - en haarzelf - ervan overtuigen dat dat de waarheid was. Hij had haar niet van haar stuk gebracht. Een Edessan prins mocht die macht niet over haar hebben.

Op dit uur? Ze was blij dat ze de scoff die op haar tong lag niet over haar lippen bracht. Hoe durfde hij dit op haar te schuiven. Dit waren de consequenties van zijn acties. Zij ging daar niet voor opdraaien, en ze ging ook niet wachten tot de ochtend, wanneer de kranten hun eigen spin aan het verhaal konden brengen. Ze wilde dit onder controle houden, zoals haar vader dat van haar zou willen.

”Onder vier ogen.” Liet ze hem weten, alsof het geen antwoord op zijn vraag was, eerder een vereiste van haar kant. Het was niet nodig om haar bewaking in dezelfde ruimte te hebben, maar dat betekende niet dat ze de Edessan prins vertrouwde. Haar bewaking was echter al lang ingelicht hoe ze moesten reageren als dit de verkeerde kant op ging. Niet dat ze geloofde dat de Edessan prins een fout zou begaan op Aetherian grond - hoe arrogant hij ook mocht zijn, ze schatte hem niet dom in.

Haar bewaking bleef onbewogen achter haar staan, de mannen niet onder de indruk van Prins Nikólaos zijn boyish grijns. Ze hielden de prins nauwlettend in de gaten, en dat zouden ze blijven doen als ze bij haar bleven. Het was niet iedere dag dat ze tegenover de Prins van Edessa stonden, en ze kon de spanning van de mannen achter haar voelen. Niemand in Aswan hield van Edessa, iedere familie had wel één verhaal met een bittere nasmaak over hun overzeese buurland.

De twee mannen verroerden zich echter nite toen zij dat wel deed. Onder vier ogen, dat was de afspraak. Alsof de Edessan prins vergif was, bleef ze zo ver mogelijk uit zijn buurt toen ze langs hem door stapte. Het was haar bedoeling om dit gesprek snel af te ronden en binnen vijftien minuten weer buiten te staan. Ze wilde naar bed, niet haar tijd verspillen door rond te kijken in zijn huis gevuld met valse rijkdom.

In zijn woonkamer draaide ze zich tot hem, klaar om haar zegje te doen, maar hij had andere plannen. Haar wenkbrauwen schoten omhoog, dacht hij nou echt dat ze hier was om gezellig een glaasje wijn te drinken? ”N-” Ze staakte haar woorden nog voor ze over haar lippen kwamen en schudde met haar hoofd. Maakte het überhaupt uit wat ze zou zeggen? ”Ik wil dat je het van twitter afhaalt.” Zei ze. Ze nam geen aanstalten om te gaan zitten. ”En zegt dat het een fout was. Het was een catfish, ik was het niet. Het boeit me niet wat je zegt, als je dit maar oplost.” En dat ging hij. Want anders had hij een groter probleem. Ze wist alleen nog niet wat.

Zijn lach vulde de ruimte, alsof dit een interactie onder vrienden was waar ze later over konden lachen. Dat was het niet. Dat zou het nooit zijn. Dit was serieus. Had hij enige idee wat hij insinueerde met een screenshot zoals deze? Wat het kon doen met haar reputatie als de kranten er de komende weken mee gevuld werden? Ze had perongeluk naar rechts geswiped, dat was de enige waarheid.

Met over elkaar geslagen armen keek ze toe hoe hij plaats nam op de bank en een glas voor haar inschonk, maar ze maakte geen aanstalten om zich bij hem te voegen. Dit was geen onderonsje tussen twee vrienden. Haar lange jas nog steeds over haar kleding, met de intentie dat ze hier niet veel langer ging blijven.

De vrouw schudde haar hoofd. ”Het maakt me niet uit wat je doet, ik vertel je niet om te liegen, zo lang je er maar voor zorgt dat de roddels over dit-” ze wees haar vinger naar hem en weer terug naar haar. ”- onschadelijk gemaakt worden.” Want was zijn geintje: schadelijk. Mensen gingen er hun eigen verhaal aan knopen, en dat was verkeerd. ”Er is niks gebeurd tussen ons, niks op tinder, niks in het echt. Mijn swipe was per ongeluk. Haal het weg.” En dan konden ze beiden weer door met hun leven. Apart.

Het was niet zijn probleem, maar hij had het zijn probleem gemaakt toen hij de screenshot op twitter plaatste. ”Dus je zet al je tinder matches op twitter? Is dat was het is?” Kaatste ze terug, terwijl ze haar hoofd licht kantelde. Hij ging haar niet vertellen dat dit niet zijn schuld was, wanneer hij hier de aanstichter was van de duizenden tweets die nu over hen de wereld in werden gegooid.

”Je zegt misschien niets, maar jouw bericht insinueert meer, en dat weet je.” Hij was geen onschuldige man die dacht een schattige screenshot te sturen van een gesprek tussen hem en zijn nieuwe vriendin. Hij was op zoek naar chaos, en zij was niet van plan daar het slachtoffer van te worden.

Het maakte niks uit, zei hij, het was maar een match, tenzij.. Haar blik richtte zich kort op de ramen, voordat ze haar aandacht weer tot hem keerde. Wat een eikel. ”Is dit allemaal soms een grote grap voor jou? Want ik lach niet.” Hoe durfde hij er nog een schepje bovenop te doen, deze hele situatie erger te laten maken dan het al was?

En hier waren ze. Ze klemde haar kaken op elkaar, geen idee hoe ze op zijn woorden moest reageren, dus koos ze voor stilte. Hij had hier niet over nagedacht, net zoals zij niet had nagedacht over haar trip naar hier. Het enige verschil was dat hij er niet mee zat, en zij.. zij wel. Het was nooit in haar opgekomen dat paparazzi voor zijn huis had kunnen staan, een foto had kunnen maken van - wat als dat inderdaad was gebeurd?

Hij haalde het bloed vanonder haar nagels vandaan, en het liefst wilde ze het volle glas dat op de tafel stond in zijn gezicht gooien om de arrogante grijns van zijn gelaat te laten verdwijnen. Maar dat had geen nut. Dit had geen nut. Je had beter moeten weten dan iets verwachten van Edessa. Zou haar vader haar teleurgesteld toe spreken als ze hem vertelde over deze situatie. Een zucht rolde over haar lippen. ”Je hebt gelijk.” Verbrak ze de stilte, waarna ze haar telefoon uit haar jaszak haalde. ”Het was een fout om hier te komen, dat zie ik nu in.” Maar fouten waren om van te leren.

De tinder app werd geopend en ze klikte op het ‘unmatch’ knopje. ”Zo.” Een screenshot en een nieuw twitter bericht later en de vrouw liet haar telefoon weer in haar zak vallen. ”En als er morgen toevallig foto’s online komen van onze rendez-vouz hier..” ze liep op de bank af en leunde naar voren, hand op de armleuning, ogen in de zijne gehaakt. ”Hoop ik dat je het niet je Edessan hoofd haalt om er meer van te maken dan het was.” Een zoete glimlach krulde rond haar lippen, de eerste van de avond. ”Want dan zal ik geneigd zijn het verhaal in eigen handen te nemen.” En trust me, ze kon zijn reputatie misschien niet aanraken, maar zijn ego? Ze zou een manier vinden om die te krenten. Met die woorden pakte ze het wijnglas op de tafel voor hem - de enige reden waarom ze hier zo stond - en sloeg het in een teug achterover.

Haar gezicht vertrok.

”Cheap choice.”

Aswan’s wijn was veel beter.

”Fijne avond nog, Prins Nikólaos.”

En met die woorden vond ze dit gesprek eigenlijk wel .. verleden tijd.

Ze zette het lege wijnglas terug op de tafel, haar blik gleed door de kamer, waarna het weer op hem viel. Het maakte hem nieuwsgierig. Ze rechtte haar rug, kantelde haar hoofd, maar reageerde niet op de woorden. Dit bevestigde weer waarom Aswan en Edessa nooit bondgenoten zouden worden - no matter hoe hard de wereld hoopte dat de nieuwe generatie anders was. Nikólaos was niets meer dan zijn voorouders. Arrogant, een god heersend over een land dat nooit van hem had mogen zijn. Want als dit hem nieuwsgierig maakte, wat zou dat dan geven wanneer hij koning was, wanneer hij tegenover haar broer stond?

Leef een beetje. Haar lippen krulden zich op in een glimlach. Hij had geen idee. Dit was haar leven, haar droom, haar wens. Het bouwen van haar reputatie gaf haar een reden, iets om voor te vechten. De wereld ging haar niet vergeten, daar ging ze voor zorgen. En een Edessan prins zou daar zeker niet van in de weg staan. ”Ik heb geen advies nodig, Prins.” En met die woorden stapte ze om de tafel heen, weg van hem.

”Doe geen moeite, ik zal mezelf uit laten.” Sprak ze zonder nog een blik op hem te werpen, terwijl ze haar jas wat dichter drukte. Ineens met het besef dat ze behoorlijk weinig eronder aan had, blote benen ongewoon met dit weer. Oh well, niet alsof iemand het had gezien.