Hate me

Het feest van het jaar, noemden ze het. Het was duidelijk dat Nik hen nog veel te leren had, want waar het feest oké was, kwam het niet in de buurt van wat de feesten die hij in het verleden al had gegeven. Waar het duidelijk was dat er tijd en geld in de organisatie was, miste het… flair. Het was alsof het was georganiseerd door de school zelf en de basis ervan was… saai. Om het wat leuker voor zichzelf te maken, had Nik besloten te socialiseren. Onbewust gleed zijn blik meermaals naar de Prinses die zijn aandacht had getrokken en als ze er heel erg uit zag alsof ze last had van de stok in haar achterwerk, tikte hij iemand aan en liet hij ze een beker alcohol brengen. Als ze geen nee zei, dan was dat niet zijn schuld.

De meesten waren inmiddels goed aangeschoten. Velen dansten, anderen zaten ergens neer. Er werd geflirt, er werd aangeraakt, er werd… speeksel uitgewisseld. Wat was de mens toch een charmant wezen. Nik humde even bedenkelijk en besloot het risico te nemen. Dit feest was immers niet zo interessant en hij had iets nodig om zijn tijd mee te verdoen.

Hij pakte twee bekers en wandelde op de prinses af, waarna hij er één haar kant op stak en bedenkelijk humde. “Feest van het jaar, noemen ze het,” merkte hij op.

Voor een moment had de Prinses zowaar een te genieten persoon geleken, tot de glimlach weer van haar gezicht verdween en ze hem groette bij zijn landnaam. Hij humde even bevestigend, waarna hij één wenkbrauw hief toen ze in haar lege beker keek. “Hier,” merkte hij op, waarna hij één van de twee bekers verder in haar richting hield. Misschien was ze meer te genieten met wat alcohol op. Het was het proberen waard, toch?

“Naar Aswan?” vroeg hij vervolgens geamuseerd. “Als opwarmer voor ons nachtleven, wellicht.” Het nachtleven in Edessa was perfect voor ieder die een feestelijke tijd wilde beleven. Er was alcohol genoeg en het ging door tot in de vroege ochtend. Nik was vaker wakker geworden op vreemde plekken en in vreemde situaties dan hij toe wilde geven. Hoe hij die keer aan een geit in zijn slaapkamer was gekomen? Geen idee.

“Je zou bijna denken dat we het hen verplicht zijn er één te organiseren. Als dank voor Aetheria’s gastvrijheid,” besloot hij. Misschien was dat nog wel een goed idee.

Mevrouw Stok-In-Haar-Reet nam eerst enthousiast de beker aan, voor ze besloot dat ze er sikkeneurig over moest zijn en de frons die rimpels zou veroorzaken op haar gezicht forceerde. Nik hief enkel een wenkbrauw en keek haar aan, tot ze hem bedankte. Hij humde zacht en nam een slok van zijn drankje, haar verdere reactie negerend. Hij snapte niet waarom ze zo moest doen en wat ze ermee dacht te bereiken.

Toen de Prinses echter zowaar opzij schoof, verwachtte hij bijna dat het een val zou zijn. Na een kort moment twijfelen, nam hij dan toch plaats en legde hij één arm langs de achterleuning van de bank, terwijl hij uitkeek over het feest. Ze gaf toe nooit in Edessa te zijn geweest, maar dat het bij haar gewoonlijk was om niet te stoppen met feesten tot de zon op kwam. Nik trok zijn mondhoeken geamuseerd omhoog. “Niets stopt je om zo’n feest mee te maken.” Edessa was verwelkomender naar Aswan dan andersom, had hij zo het idee.

Misschien zagen de Aetherianen dit als het perfecte feest. Nik hief zijn wenkbrauw. “Als iemand zijn gehele leven enkel rijst eet, dan is dat de perfecte maaltijd.” Je wist niet wat je miste, tot iemand je ermee confronteerde. “Ze zouden allemaal een week moeten bijkomen na een glas van onze vodka.” Hij kon zijn alcohol wel handelen, maar hij verwachtte niet hetzelfde van het volk hier.

Nik hief één wenkbrauw toen ze zei dat er wel iets was wat haar stopte. “Wie weet krijg je in Sanctum de kans,” besloot hij te zeggen. Ze was al bij hem thuis geweest. Hij had geen plannen. Er zou haar niets gebeuren. Zelfs als hij dat zou willen, zou het te veel chaos veroorzaken. Zijn vader zou het hem nooit vergeven en zijn land zou de consequenties moeten doorstaan. Er zouden nog genoeg feesten komen en misschien zou ze haar ego eens aan de kant kunnen zetten en de lol er van in zien.

Zo erg kon het niet zijn toch? Nik was verbaasd om de blauwharige zowaar te horen lachen, maar slikte zijn commentaar erop in. Blauwe ogen focusten zich voor een moment op de hare, voor hij terug naar de menigte keek en even bedenkelijk humde. “Ik durf te wedden dat je na twee glazen gestrekt gaat,” verzekerde hij haar. In Edessa hoorde alcohol erbij. Sterker nog, als je online opzocht in welk land de meeste alcohol werd gedronken, zou Edessa heel hoog staan. En dan niet het gore bier, maar sterke drank. Zoals het hoorde.

Prinses Aziza verzekerde hem ervan wel iets te kunnen hebben. Nik bekeek haar even langzaam, voor hij bedenkelijk humde en nog een slokje van het afgrijselijke drankje nam wat ze hier schonken. Niet genoeg smaak en somehow ook niet genoeg alcohol. Het zou illegaal moeten zijn om zoiets op ‘het feest van het jaar’ te schenken.

“Is dat een belofte, Aswan?” vroeg hij, nu duidelijk geïnteresseerd. Hij leunde iets meer op de arm die langs de leuning lag en keek haar met één geheven wenkbrauw aan. Voor een moment liet hij die woorden tussen hen hangen, voor hij weer iets meer in de bank wegzakte en zijn beker aan zijn lippen zette.

“Ik zou bijna voorstellen een After Party bij mij thuis te houden om je eens wat goeds te laten drinken…” Maar ze wisten allebei dat ze nog liever haar schoen opat, want natuurlijk was zij beter dan dat.

Was het de alcohol? Zou de Prinses hier morgen spijt van hebben? Nik kon het niet laten om haar even bedenkelijk aan te kijken toen ze zacht humde en glimlachte. In vergelijking met de Prinses die voor zijn deur had gestaan over een tweet... Het was bijna een geheel ander persoon. Interessant. Hoe veel van haar ‘persoonlijkheid’ was dan een act? En hoeveel zou hij kunnen ontdekken na een paar glazen echte drank?

Dit werd enkel beaamd toen de Prinses hem vroeg wat hem weerhield. Was hij bang dat ze weigerde? “Bang?” vroeg hij geamuseerd. Nee, bang was hij niet. Toch moest hij toegeven dat het onbekend terrein voor hem was. Hij was iemand die alles kreeg wat hij wilde. Zodra iets buiten handbereik lag— Of, sterker nog, als iemand hem weigerde om wie hij was… Dat was iets waarvan hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan.

“Ga je mee voor een echt feest dan, Prinses?” besloot hij te vragen. Zijn ego hing aan een zijden draadje op dat moment en het irriteerde hem mateloos. Hij moest er maar voor zorgen dat ze niet twee, maar drie glazen vodka kreeg. Misschien zou ze het zich dan niet herinneren.

Al ver voordat zij beiden geboren waren, heersde er een gespannen sfeer tussen hun landen. Acties van voorouderen leidden tot vooroordelen en wantrouwen. Het was iets waar Nik zelf nooit zo mee bezig was geweest. Immers was hij niet degene die het land over zou nemen. Hij had gefeest, had mensen van elk land in zijn huis verwelkomd en had de wereld gezien. Op het einde waren ze allemaal niet zo verschillend, immers. Het was pas toen zijn broer overleed, dat hij begon in te zien waar het allemaal vandaan kwam. Wat er ook gebeurde, elke ontmoeting met Aswan was gespannen, ongemakkelijk en… hij kreeg bijna het idee dat ze op hem neerkeken. Hij hief zijn kin hoger en liet dat niet gebeuren. Wie dachten zij wel niet dat ze waren?

Hij wist niet hoe hij zich moest voelen over de vraag die hij stelde. Over zijn deur die hij figuurlijk (en letterlijk) opende voor de Prinses. De Nikólaos voor het overlijden van zijn broer zou trots zijn, maar de huidige kon enkel de stem van zijn vader horen. De blik in de ogen van de hare. Haar eigen, als ze geen alcohol had om dat weg te filteren. Alsof hij degene was die hun land had binnengevallen. Alsof het niet haar broer was waardoor ze vreesden voor een nieuwe oorlog.

Let’s see of die Edessan beloftes waar zijn.

Nik hief één wenkbrauw en snoof even geamuseerd. Hij verwachtte dat ze met één glas zo ver heen zou zijn, dat hij haar beveiliging moest verzekeren dat hij niets in haar verdomde drankje had gedaan. Maar, dat was een zorg voor Future!Nik. Current!Nik had wat te bewijzen en duwde zichzelf dus omhoog van de bank, waarna hij zijn hand naar haar uitstak om haar omhoog te helpen, als de Gentleman die hij was.

“Ik zal je niet teleurstellen, Prinses.”

Ze zouden het zien. Nik hief één wenkbrauw en keek haar even zo aan. Dat was hoe Aswan de wereld zag, of niet? Altijd erboven verheven; altijd neerkijkend op de rest, wachtend tot zij hen zouden teleurstellen. Op een dag moesten ze leren dat ze niets beter waren. Misschien zou dat nog lukken nu ze zich buiten haar eigen land begaf.

Helaas maakte ze geen goede stap. Zijn hand werd geweigerd en hij schudde zijn hoofd even, maar slikte de irritatie door en liet de Prinses een glimlach zien. Hij was goed opgevoed, hij wist hoe hij zich moest gedragen. Hij was benieuwd wat zijn vader ervan zou vinden. Was hij het ermee eens, dat hij probeerde om hier iets beters van te maken? Of vond hij dat hij zijn tijd verdeed?

Ze zou hem zien in Sutherland. Opnieuw werd de judging wenkbrauw geheven. “Je wil wel mijn huis in, maar mee in de auto is waar het gevaar ligt?” vroeg hij zich hardop af. Als hij haar in de auto iets aan wilde doen, kwamen ze beiden tot hun einde. Dat leek hem geen goed idee. “Je kan meerijden. Anders zie ik je daar,” besloot hij, licht hoofdschuddend terwijl hij haar vreemde taferelen maar besloot te accepteren. Met die woorden begon hij vast te lopen— Hij zou wel zien wat ze besloot te doen.

De prinses was benieuwd of hij zelf zou rijden, of dat hij dit door zijn chauffeur zou laten doen. Don’t drink and drive, vertelde ze hem. Nik hief één wenkbrauw en keek haar even aan, afwachtend om te horen of ze een grapje maakte— maar nee, ze was serieus. Zijn beker van zojuist stond half vol op de tafel, wat betekende dat hij anderhalve beker goedkope, watered-down wijn op had.

“Ik heb nog geen twee bekers op, Prinses. Ik rijd,” verzekerde hij haar daarom zonder twijfel, waarna hij de sleutels uit zijn zak viste. Normaliter zou hij zijn chauffeur hem laten ophalen als hij te veel op had, maar in dit geval leek het hem voor hen beiden fijner als hij zelf zou rijden.

Wat ze ging doen, dat liet hij verder aan haar over. Maar hij stapte door de deuren, welke hij uiteraard voor haar open hield, en wandelde af op zijn auto. Met één simpel gebaar vertelde hij zijn bewaking dat hij in zou stappen en zelf zou rijden, wat verder niet gequestioned werd. Het was goed om Edessan Royalty te zijn.