Cream, strawberries and— vingerverf?

Alain zijn hand ging weer voor zijn gezicht en na de eerste streep die boven zijn oog werd gezet, moest hij even moeite doen zijn gewicht niet naar achter te verplaatsen, weg van de aanraking. Erg blessed in de eyebrow department kon je Casimir niet noemen. Er was niet veel terug te vinden, iets wat vroeger voor de nodige onzekerheden had gezorgd. Maar het was Alain. Casimir wist dat hij zich geen zorgen moest maken om hem heen.

Een tweede lijn werd boven zijn andere oog getrokken terwijl hij Alain aan bleef kijken. Eenmaal de andere klaar was trok Casimir zijn wenkbrauwen naar elkaar toe in een diepe frons, die er nog erger uit zag nu met de verf.

Rode verf hing rond Alain zijn lippen alsof hij een wel erg slechte kus had gekregen van iemand met veel te veel lippenstift. Casimir zijn schouders schokte zacht terwijl hij zijn hoofd schudde. Het beeld zorgde ervoor dat Alain niet langer de enige was die aan het lachen was, al was de zijne veel uitbundiger.

"Veel beter," zei hij lachend. Zijn eigen hand bracht hij ondertussen richting zijn gezicht met de intensie de rode strepen boven zijn ogen weg te wrijven met de rug van zijn hand. Casimir wilde niet weten hoe dom het eruit zag. Aan de andere zijn reactie was het geen verbetering.

Terwijl de muren van het gebouw redelijk dik waren, vroeg Casimir zich kort af of mensen buiten het gelach van Alain konden horen. En als ze het konden, wat zouden ze denken dat er aan de hand was. Dat de twee samen waren, was geen geheim, conclusies zouden dus snel genoeg getrokken worden. Maar het maakte Casimir helemaal niks uit.

Alain trok hem zonder waarschuwing dichterbij voor een kus, waarbij Casimir een gekleurde hand tegen de ander zijn borst legde, gezicht wat weg gedraaid om de schade te beperken. “Wa—” maar het had geen zin meer. Alain had zijn lippen al op die van hem gedrukt en hij kon de verf nu ook aan zijn gezicht voelen plakken. Niet dat Casimir echt moeite gedaan had om het tegen te houden. Zijn hand liet hij langs de borst van de andere naar beneden glijden, zodat de roze handafdruk een lange streep werd.

Aan een razendsnel tempo verspreidde de verf zich naar overal. De geur maakte duidelijk dat het hier niet hiervoor diende. Daarbij was de verf zo vreselijk kleverig. Samen in bad hierna klonk als—

Zijn nieuwe wenkbrauwen werden verbonden tot een unibrow en een handvol verf werd tegen zijn wang aangeplaatst. Ondertussen had Casimir nog de tijd gevonden zelf nieuwe verf op zijn hand te krijgen en daarmee de gekke pluk haar van Alain zijn haar achter de andere zijn oor te duwen. Oh ja, die was niet lang blond meer. Traag schudde Casimir zijn hoofd terwijl hij gespeeld afkeurend zijn tong klikte. Dit kon allemaal echt niet.

“Oke, ga liggen,” zei Casimir toen een idee in hem naar boven kwam. “Op je rug en sluit je ogen.” Als er verf op de lakens kwam daardoor was het jammer. De roze verf hield hij nog steeds in zijn handen, maar hij greep ook naar de rode en een donkerblauwe.

Het was niet nodig om het een tweede keer te zeggen, want Alain was maar al te blij om het commando op te volgen. De woorden die volgde, deden Casimir geamuseerd met zijn ogen rollen. Natuurlijk. Voor even leek hij te twijfelen, om dan toch zelf ook verder het bed op te kruipen en één been over Alain heen te gooien zodat hij bovenop de andere kwam te zitten. Een kunstenaar kon immers geen goed werk leveren als het canvas niet recht voor hem lag.

Eindelijk was de tijd aangebroken om de verf te gebruiken waarvoor het bedoeld was;

Als echte vingerverf.

De eerste tube greep hij erbij, om een kleine hoeveelheid op Alain zijn borst uit te knijpen. Vervolgens deed hij hetzelfde met de andere kleuren tot hij een mooi kleurenpalet had. Zijn grijze ogen vonden de andere zijn gezicht weer. “Niet kijken,” waarschuwde hij de andere nog eens. Bedenkelijk humde Casimir, voor hij zijn vinger in de blauwe kleur stak. Met een haast vederlichte aanraking, bewoog hij zijn vinger over Alain’s buik, waarmee hij twee driehoekjes naar boven tekende met een lijntje tussen. “Laat maar weten als je weet wat het is.” Een kleine grijns danste op zijn gezicht. Met een soort cirkel verbond hij de twee driehoeken om vervolgens de verf die aan zijn vinger hing af te vegen aan de andere zijn wang. Welke de glow in the dark was en welke niet, wist hij al niet meer.

Maar al bij al, was het volledig onschuldig. Soort van.

Casimir was zich van geen kwaad bewust.

Nee, dat was niet helemaal waar. Zelfs hij was niet zo blind om te zien wat het deed met Alain. Een glimlach trok daarbij over zijn lippen terwijl zijn vinger over de buik van de andere gleed. Met Alain’s handen rustend op zijn bovenbenen, had hij de volledige vrijheid om zijn kunstwerk af te maken.

De volgende kleur om te gebruiken, was het fluo roze. Twee bolletjes in het midden van wat hij al getekend had, met een driehoek ondersteboven ertussen. Dat hij nooit een talent ging worden hierin, was wel duidelijk.

Even keek hij Alain aan die zei dat hij verder moest gaan. Eén wenkbrauw trok hij op. Dat moest de andere geen tweede keer zeggen. Casimir boog voorover, enkel om deze keer de vinger af te vegen aan de andere zijn lichtgekleurde haar.

“Niets?” vroeg hij zacht. Opnieuw ging hij voor de blauwe kleur. Traag gleed zijn vinger weer over Alain zijn huid, veel trager dan nodig om een tweede cirkel te trekken onder de andere, lager op de andere zijn buik. Bedenkelijk humde hij. Nog een kronkelende lijn om het af te maken.

Als je het hem vroeg, was het duidelijk wat hij net getekend had.

De tekening was erg duidelijk, al zei hij het zelf. Met de trage bewegingen had hij gehoopt dat Alain het extra goed zou kunnen voelen, om de vormen allemaal van elkaar te kunnen onderscheiden. Maar helaas…

Een driehoek.

Instemmend humde Casimir, die zijn handen neer legde voor zich en dus op de andere zijn buik. Helaas had de andere geen antwoord voor hem en kwam hij niet verder als een driehoek voor er werd gevraagd wat het was. Met de vingers van één hand, tokkelde hij zachtjes. “Wie zal het zeggen,” zei hij zacht.

Waar dat heel zijn plan — die hij niet had — eerst niet zo vlot was verlopen, zag het ernaar uit dat het toch een succes zou worden. Een vlakke hand legde hij neer op de tekening en de verf die nog lang niet was opgedroogd, klaar op het allemaal weg te vegen.

“Moet ik het opnieuw doen?” Nu dat Alain zijn ogen open had, boog Casimir een beetje voorover zodat hij de andere aan kon kijken, zijn nieuwe wenkbrauwen lichtjes opgeheven. Het was moeilijk om niet te grijnzen.  

Wijn.

Casimir was even uit het veld geslagen door Alain zijn vraag en ging weer rechter zitten. Alsnog maakte hij geen aanstalten om direct recht te staan en ook zijn hand verplaatste hij nog niet. Eigenlijk zat hij ook wel goed. Moeten op staan klonk als een taak waar hij niet klaar voor was.

Over zijn schouder keek hij naar het aanrecht waar de fles wijn stond. Die was al lang niet meer koud. In een korte tijd was de temperatuur in hun kamer sterk gestegen. “Zal het gaan halen.” Misschien beter nu, voor dat de wijn veranderde in glühwein. Het bed verlaten was iets wat hij niet iets waar hij naar uit keek.

Een klagelijke zucht rolde over zijn lippen wanneer Casimir zichzelf verplichte van Alain af te gaan. Nog even bleef hij op de rand van het bed zitten en keek even naar de andere. Zijn mondhoeken krulde even op, voor hij zich van het bed afduwde.

De fles voelde zoals verwacht niet langer koud aan. Een bedenkelijke hum rolde over zijn lippen. “Ik durf te zweren dat hij zonet nog koud was.” Een kast werd geopend en twee wijnglazen zetten hij op het aanrecht.

Even rust zodat Alain zijn breincellen konden regenerate.

Casimir vulde beide glazen, voor hij de fles toch weer weg stak in de ijskast. Voorlopig was het nog oké, maar veel warmer moest het niet worden. Beide glazen hief hij vervolgens op, zodat hij één kon overhandigen aan Alain toen het de jongen geluk was bij hem te komen staan.

De woorden van Alain deden hem even kijken naar de deur, vooraleer zijn ogen op Alain bleef hangen. Zoveel verf. Misschien moesten ze— “Denk dat iedereen beter weet,” besloot hij. Niemand zou ongevraagd binnen komen wandelen. Toch zeker niemand die ze kende. De meeste dachten waarschijnlijk al dat Casimir zijn blik kon doden, het risico zouden ze niet snel nemen. Beter voor hen wel.

Casimir nam een slok van zijn wijn, die zoals verwacht lekker was. “De verf was dan toch geen slecht idee.” Zelfs al had Alain gelachen toen hij de verf voor het eerst op het bed had zien liggen. Nog steeds was hij niet helemaal zeker waarom.

Met zijn onderrug leunde hij tegen het aanrecht aan, zodat ze rustig de wijn op konden drinken zonder overal verf te verspreiden. De lakens hadden er aan mogen geloven, beter om de zetel en stoelen te beschermen tegen hetzelfde lot.

De vraag die volgde, overrompelde hem en voor een moment wist hij geen zinnig antwoord uit te brengen. Casimir zou willen dat hij dit allemaal op voorhand had geplant.

“Eh—”

Wat was zijn plan geweest met de verf? Zijn ogen dwaalde terug af naar de tubes en potjes op het bed. Met één hand duwde hij een lok haar achter zijn oor. “Exact dit,” loog hij ongemakkelijk, en als ze andere dat niet doorhad waren er effectief breincellen afgestorven daarnet. Eerlijk is eerlijk, Casimir had geen idee waar hij zich aan kon verwachten. Hetzelfde voor de slagroom en aardbeien die misschien toch niet gewoon om te eten waren.

Snel nam hij een slok van zijn wijn, om dan zijn hoofd te schudden. “Oke, misschien niet exact dit.” Een zachte zucht ontsnapte. Het was niet zo dat hij een stappenplan had gekregen en daar had hij ook niet naar willen vragen. Dat ging Casimir een stap te ver.

Voor Alain in zijn leven kwam, was het meest romantische dat hij ooit gedaan had het kopen van een bloem. Het erge was dat die bloem dan nog eens in de vuilbak terecht was gekomen. De zachte duw in zijn zij liet hem schaapachtig glimlachen. “Dat is het belangrijkste.” Casimir was oprecht blij dat de andere hier toch plezier aan beleefde.

De manier waarop Alain zijn volgende vraag verwoorden, deed Casimir enkele keren verbaasd knipperen. Daarmee had hij zichzelf vast al verklapt. Als hij verder nagedacht had, zou Casimir geweten hebben dat het allemaal niet zo simpel was. Er was zoveel meer dat je met die twee simpele ingrediënten kon doen dan enkel eten op een beschaafde manier.

“Oh.”

Aardbeien, slagroom en dan wijn. Het had niet verkeerd geklonken. “Ik had er eigenlijk niet verder over nagedacht,” bekende hij eerlijk, blik gericht op de aardbeien. Een rode blos kroop op zijn kaken bij de realisatie hoe dom het allemaal was. Hij tilde een hand op om even zijn gezicht erin te verstoppen.

Enkel omdat het Alain was, zakte hij niet door de grond van schaamte. Een teken hoe goed hij zich voelde in het bijzijn van de andere. Domme dingen doen kon, fouten maken was geen probleem en verpeste niets. Soms voelde het aan als het perfecte sprookje.

Waar de hele ruimte al warm was, was het net precies nog enkele graden de hoogte in te gaan. Voor één keer niet door Alain zijn doen, of toch niet door zijn magic. Met een vuurrood gezicht dat hij probeerde te verstoppen achter zijn hand stond hij daar. Alain was aan het lachen en hij kon het hem echt niet kwalijk nemen. “Ik—” begon hij niet wetend waar hij ermee heen ging. Een poging het recht te zetten? Zijn gedachtegang te verklaren? Het was hopeloos.

Langzaam liet hij zijn hand zakken en rechten zijn rug om de knuffel van de andere te accepteren. Opnieuw zuchtte hij diep, zijn hoofd zacht heen en weer schuddend. Kort lachte hij dan toch, de situatie was gewoon zo dom. Zijn hoofd legde hij neer op de schouder van de andere. “Enkel bij mij,” zuchtte Casimir. Dit was echt een situatie die enkel bij hem voor kon komen en dat maakte het nog eens zo erg.