A broken heart is all that's left

Het stuur van zijn auto had de klappen mogen opvangen eenmaal hij was ingestapt en de deur dicht had gegooid. In elk geval was de enige die daar last aan ondervond Casimir zelf. Maar het hielp. Voor even toch. Het was de enige uitlaatklep die hij had. Hij hoopte dat geen enkele voorbijganger de schreeuw van pure woede had kunnen horen die erbij kwam kijken. Het was het gevoel van pure onmacht over heel de situatie. Er werd gezegd dat hij een keuze had gekregen, maar wanneer dan? Niemand had hem gevraagd of hij dit wilde.

Met zijn handen op het stuur en zijn hoofd ertegen, bleef Casimir een hele tijd zitten. Hoe lang hij er zat wist hij zelf niet. Heel even schoot de gedachten door zijn hoofd om weer naar boven te gaan en Kylian te vertellen dat hij hier niet mee door wilde gaan, maar dan wat? Wat hoopte hij daarmee te bereiken? Dat de andere ineens zou zeggen dat het oké was en hij gewoon verder kon met zijn leven? De grap van de eeuw.

Maar wat moest hij dan doen? Normaal was dit het moment dat hij naar huis ging om comfort te zoeken bij Alain. Alain die er altijd voor hem was en—

Zijn handen omsloten het stuur hard genoeg voor zijn knokkels om spierwit te worden. Opnieuw voelde hij zich misselijk door het besef wat deze situatie eigenlijk teweeg bracht. En hij wist niet wat te doen. Casimir had echt geen idee en het ergste was nog dat gevoel dat hij al zo lang niet meer ervaren had. Het gevoel dat hier helemaal alleen voor stond en dat er niemand was die zou kunnen helpen. Niemand die hij kon bellen om hierover te praten.

Normaal was Alain die persoon, maar dat kon niet meer, toch? Kylian had het zelf gezegd: dit was een risico en elke keuze bracht anderen in gevaar. Wat als er iets gebeurde en ze achter Alain aan gingen? Casimir kon het zichzelf nooit vergeven als de andere iets overkwam door hem. Maar wat moest hij dan doen?

Zijn maag kneep samen en hij voelde de eerste tranen langzaam een weg naar beneden vinden over zijn wangen. Casimir zag geen uitweg, geen manier waarmee dit goed kon komen. Er was slechts één manier waarmee hij het leven van de andere in veiligheid kon stellen.

De hele terugweg ging in een waas aan hem voorbij. Ook de weg naar hun gedeelde kamer ging volledig op automatische piloot tot hij voor hun deur stond. Zijn sleutel hoverde voor het sleutelgat. Hij wist welk beeld hij kon verwachten en hij wilde het niet. De tv kon hij immers al in de achtergrond horen. Zou het makkelijker zijn als hij gewoon verdween en niets liet weten?

Uiteindelijk verdween de sleutel dan toch en opende hij de deur. Er bleef haast geen kleur over in zijn gezicht en het koste hem alle zelfcontrole die hij in zich had om zijn blik neutraal te houden. “Alain?” Zijn stem sloeg over door emoties er toch in ontsnapte. Hij moest dit doen. Een andere optie was er niet. De vraag was enkel of hij dit kon. Hij hield zijn hand op de deurklink en had niet eens door dat hij die bleef vasthouden en dat hij niet verder de kamer in liep.

Casimir had geen idee hoe hij hieraan moest beginnen. Hij had erover nagedacht in de auto, maar zelfs toen kwam hij niet met de goede woorden. Het probleem was dat er geen goede woorden voor waren. Er was niks dat hij kon zeggen om het beter te maken. Maar hij had zijn keuze gemaakt. DIt was het beste dat hij kon doen als hij de andere wilde beschermen.

Het werd echter alleen maar erger toen hij de glimlach zag waarmee Alain hem aan keek, maar die langzaam plaatsmaakte voor een bezorgde blik. Voor even verloor hij al de moed, wilde hij de handdoek al in de ring gooien en er niet mee doorgaan. Al snel wist hij zich echter weer te herpakken. De korte pijn was beter als eender welk alternatief.

Van je hart een steen maken. Dat is wat Casimir op die moment letterlijk moest doen, dus zetten hij een kleine stap naar achter toen Alain naar hem toe kwam. De emotioneel die erbij kwam kijken was iets wat hij niet kon beschrijven. Een gevoel dat veel pijnlijker was als alles wat hij ooit al had meegemaakt. Geen enkele verwonding kon dit evenaren.

“Wel goed,” loog hij kortaf. Niks eraan was goed. Casimir zocht naar die tweekleurige ogen van Alain, hoe moeilijk het ook was om hem aan te kijken wetend wat hij ging doen. “Het is tijd dat we eens praten.” Hij kon het niet gewoon vlakaf zeggen en op deze manier kocht hij meer tijd.

Hoe was het mogelijk dat ëën avond alles had verpest. Alles was perfect. Er was geen dag dat hij ongelukkig wakker werd. Casimir had werkelijk alles wat hij wilde in zijn leven, en nu werd het in de span van een paar uur allemaal van hem afgepakt.

De verleiding was zo groot om de hand te aanvaarden. Om die vast te nemen en hem mee te laten begeleiden. Er was niets dat hij liever wilde en niets dat meer pijn deed dan wanneer hij net op het laatste moment zijn hand wegtrok, juist wanneer ze elkaar zacht aanraakt. De handeling voelde volledig verkeerd.

“Dit is niet de eerste keer dat ik erover heb nagedacht, maar met alles wat er gebeurt is,” begon Casimir, elk woord moest hij over zijn lippen forceren. Ze waren fout. Zo vreselijk fout. Om zichzelf wat te doen te geven, speelde hij met het bandje rond zijn pols. Casimir was bang dat hij anders alsnog voor Alain zijn hand zou gaan. “Het gaat gewoon niet meer. Dit— ons.” Het maakte hem ziek hoe kalm hij zichzelf liet klinken en hoe hij de emoties van zijn gezicht verbande zodat hij er rustig bij stond. Hij verplichte zichzelf om de andere aan te blijven kijken, wetend wat  hij daar terug zou vinden.

De reactie was direct en kwam aan als een bom. Al wat hij had moeten doen was zijn hand wegtrekken en de andere wist dat het niet oké was. Zijn kaken klemde hij op elkaar terwijl de andere uit zijn woorden probeerde te komen en de situatie te begrijpen.

Het war en de tranen die het echt deden. Zijn hart brak bij het beeld en schreeuwde voor hem om alles terug te pakken. Om de waarheid te vertellen. Maar dat kon niet. Dit was beter voor Alain, zelf al wist de jongen dit zelf nog niet. Enkel zo zou hij veilig zijn.

Hij wilde de andere zijn blik blijven vasthouden, maar het ging niet en hij keek neer naar de grond. “Het is teveel. Alles. Het is gewoon teveel.” Maar wat er te veel was? Casimir zou er geen antwoord op kunnen geven, want er was geen antwoord. Elk woord dat uit zijn mond kwam was een leugen en hij had zichzelf nog nooit zo hard gehaat. Dit was fout. Zo vreselijk fout. Als hij hier te lang bleef, zou hij het niet volhouden.

Een grote brok vormde zich in zijn keel en hij moest moeite doen die weer door te slikken. Tranen branden in zijn eigen ogen, maar hij drukte ze weg. Nu was niet de moment. “Misschien zijn we toch te snel gegaan,” zei hij hoofdschuddend, ogen nog steeds op de grond gericht. Nee, alles was op het perfecte tempo gegaan. Voor anderen te snel, maar alles werkte.

Alain voor hem zien breken maakte de hele situatie ondraaglijk. Het maakte niet uit hoe vaak hij vertelde dat het was om de andere te beschermen, dit kon hij niet aan. Dit was teveel. Zijn voet had hij al verplaatst om op de andere af te stappen, zijn armen om hem heen te slaan, maar hij kon zichzelf net op tijd tegen houden.

Wat had hij gedaan…

Ineens voelde het alsof alles op hem af kwam. De ruimte werd kleiner, zijn borst deed pijn en elke ademhaling was een hele opgave. Hij moest hier weg, want hij kon dit niet.

“Ik ga wel,” zei hij vluchtig. Als hij langer zou wachten, zou ook hij uit elkaar vallen. Voor wat voelde als de laatste keer keek hij Alain aan, maar dit was niet het beeld dat hij wilde herinneren. Toch kreeg hij zichzelf niet zo ver om zich om te draaien. Hij kon het gewoon niet.

Zoals hij zei; het was te veel.

Maar Alain zou nooit  teveel zijn.

Casimir scheurde zijn blik van de andere af en draaide zich tegelijkertijd om. Zonder verder nog te stoppen opende hij de deur en wandelde naar buiten om die achter zich weer te sluiten. Hij mocht niet omkijken. Als hij nu één seconde stopte—

Zo snel hij kon maakte hij zich een weg door de gangen, weg van alle de alziende ogen. Waar hij heen ging had hij nog niet besloten. Maar hij moest hier weg.