Absurd behaviour

Twee studentes drie rijen voor haar bogen zich zacht giechelend naar elkaar toe om in gedempte stemmen elkaar toe te fluisteren, een finger nadrukkelijk op het papier gelegd dat hen was overhandigd. Een jongen elboogde zijn vriend, wie een blik over zijn schouder wierp haar richting op. Heeft de prof soms een doodswens? Werd er door de dames voor haar gefluisterd, toen het blaadje ook aan haar werd overhandigd. Twee amberen ogen vielen direct op de naam die tot haar behoorde, en de naam van haar partner voor vandaag.

Je kon het amper een partner noemen. Meer een doorn in haar oog; het zout in haar wonden; het hoekje waar ze haar kleine teen aan stootte; het legoblokje waar ze op was gaan staan. En zo kon ze nog meer synoniemen bedenken voor de dame wie vandaag haar patiënte mocht spelen, en daarna andersom. ”Evangeline.” De naam rolde over haar lippen alsof het een scheldwoord was, een vuil iets waardoor mama-lief maar beter haar mond met zeep kon wassen. Echter was het de manier waarop haar stoel onsubtiel over de grond schuurde in een hoog piepend geluid, enkele centimeters weg van de brunette, de manier waarop ze - met tegenzin, mind you - zich tot de ander draaide, die boekdelen sprak. Ze wilde het liefst zo ver mogelijk en zo lang mogelijk van haar verwijderd zijn. Als twee magneten met dezelfde polen, wilde geen van beiden hier zitten.

”Niet te enthousiast,” bracht de vrouw over haar lippen, geen teken van emotie aanwezig in haar stem. Amberkleurige ogen scheurden zich van de brunette af en focusten zich op de casus, die ze - wederom onsubtiel - naar haarzelf toe schoof om de problem statement te kunnen lezen zonder ook maar een centimeter dichtbij Eve te komen. ”Laten we alle formalities skippen, oké? We schudden elkaars hand, jij stelt je voor, ik stel me voor, ik vraag je om te zitten, de standaard zaken. Of heb je soms een refresher nodig?” Zij niet, in ieder geval.

”Dus, mevrouw Leroux.” Ze liet haar blik terug op de brunette vallen. ”Wat is er aan de hand?” Misschien kon ze zo de knop omzetten naar professionaliteit en de ander negeren voor wie ze werkelijk was. Ja, die doorn in haar oog.

Elfje. Het afschuwelijke excuus voor een bijnaam haalde dan wel het bloed onder haar nagels vandaan, maar naast een spier die zich vertrok in haar gezicht schonk Elvira er weinig aandacht aan. Dat was nou eenmaal precies wat Eve wilde, een reactie. En als ze zo doorging met die vervelende toonklank die haar stem betekende, dan zou ze die geheid krijgen. ”Uiteraard,” werd het volgende statement weggewuifd alsof Eve de woorden uit haar mond had genomen. Efficiëntie. Daar kwamen ze voor. Professionele. Efficiëntie. Een ademteug werd tussen gespannen kaken naar binnen gezogen, terwijl de vrouw vingers een stukje naar achteren boog in een poging ze te kraken. Er kwam nooit een luide krak uit, desalniettemin was het een handige habit die voorkwam dat ze haar handen voor andere doeleinden zou gebruiken.

Professionaliteit was key.

Shortness of breath, realiserend waar het fysieke deel van het onderzoek heen zou gaan, zou ze bijna vragen om een andere casus. Alles beter dan dit, ze zou nog liever dealen met de “opgezwollen privé delen” van de patiënte achter hun. ”Kun je beschrijven hoe erg de pijn is? Is het een constante, zeurende pijn of eerder scherp en plots? Heb je momenteel ook last van je ademloosheid?” Vragen die gesteld moesten worden voordat ze überhaupt door mocht met de rest van het riedeltje. Ze stelde alles in een ademteug, erover eens dat ze hier niet langer over hoefden te doen dan. Als Eve haar niet kon volgen, dan was het een blijk van haar eigen tekortkomingen. ”Wanneer is dit begonnen? Heb je er ook last van wanneer je je inspant? Straalt de pijn uit naar een ander deel dan je borst?” Meer hoefde ze niet te weten. Misschien moest ze Eve een inspanningstest laten doen, gewoon om zeker te zijn dat haar patiënt niet aan het liegen was over de inspanning en haar pijn. Een mondhoek schoot onbewust omhoog bij de gedachte. Dat zou amusant zijn. Helaas was dat niet waar ze hier voor was. Fun was voor vrienden, en Eve behoorde daar al zo lang niet meer toe, dat Elvira soms, heel soms, vergat dat ze überhaupt ooit close waren geweest.

Het was geen probleem om de casus te volgen zoals hij hoorde. Tegen nu kende Elvira de woorden binnenstebuiten. Je kon haar om 3 uur ‘s nachts wakker maken en ze zou alle vragen in één ademteug over haar lippen kunnen brengen. Ze wist dat ze klaar was om de theorie achter haar te laten en het echte werk te beginnen. Dat betekende echter dat ze de professor er ook van moest overtuigen, maar daar had Elvira alle vertrouwen in. Wie zag nou niet dat ze de béste dokter zou worden die Sanctum University ooit zou voortbrengen? Ze moest alleen maar even over haar vriendin heenstappen hier en zonder kleerscheuren door deze les komen - maar dat was niet zo moeilijk, Evangeline was namelijk niet zo groot.

Een blik op de professor zou genoeg zijn om te weten dat hij met armen over elkaar naar het tweetal stond te staren, maar dat was niet nodig, Evangeline’s frons sprak boekdelen. Ze werden in de gaten gehouden door twee havikogen, door een man die vanochtend waarschijnlijk zijn gebruikelijke koffie had gemist, met het verkeerde been uit bed was gestapt, en had besloten dat vandaag DE dag werd om de twee E’s tegenover elkaar te zetten. Misschien zou het ze dichterbij brengen, misschien zou hij een legitieme kans hebben om ze eindelijk uit de klas te sturen. Win-win situatie.

Blijf professioneel, herhaalde ze in haar hoofd als een mantra. Door de casus heen vliegen en over een half uurtje zou ze de vrijheid proeven, en dan, wellicht, hoefden ze nooit meer samen te werken. Het was de hoop waar ze aan vol hield. De antwoorden werden nog net niet voorgelezen, de brunette voor haar droeg de enthousiasme van een baksteen. Elvira zuchtte wederom, nu was het haar beurt weer. ”Heb je hier vroeger ook last van gehad? Ben je ooit gediagnosticeerd met COPD, astma, of een andere vorm van ademloosheid? Is de ademloosheid begonnen samen met de pijn, zo niet, wanneer is deze begonnen?” Ze pauzeerde, puur om Eve de tijd te geven te antwoorden. ”Heb je andere symptomen zoals hoesten, koorts, of een pijnlijke keel?” Wie bedacht het ook om een casus met zoveel vragen te vullen? Daar hadden ze zelf toch niks aan, het was toch common-fucking-sense om deze vragen te stellen?

”Heb je een historie met hart-en-vaat problemen? Recente operaties, allergieën?” Ze zou haar patiënt normaliter meer tijd gunnen, maar niet Eve. Nooit Eve. Ze had al genoeg tijd verspild aan de brunette. Het ging hierbij toch niet om het oefenen van de vragen. De vragen hadden ze al vaker gedaan. Ze wilde over naar de praktijk, zodat ze dat achter zich konden laten.  

De vragen werden beantwoord alsof haar patiënt hierheen was gesleurd door haar moeder: schreeuwend en schoppend, met tegenzin, geforceerd om te antwoorden zoals het boekje vertelde. Niet dat het wat boeide. Het was niet nodig om te praten, of vriendelijke niets-betekende glimlachjes naar elkaar te werpen. Ze waren hier niet voor vriendschap, niet voor formaliteiten. Waar het groepje dames naast hen ondertussen een light-hearted conversation hadden, was dat van hun.. statisch. En meer wilde ze niet. Professioneel. Dat kon ze wel.

Ik rook, sprak ze met een opgehaalde neus. Een ademteug schoot uit haar neusgat, een schampere vorm van een lach. Miss perfect en een sigaret, dat was een beeld dat Elvira graag op foto wilde hebben. Ze had ondertussen haar armen over elkaar geslagen, keek de brunette bestuderend aan terwijl er een korte stilte viel. Niet lang genoeg, helaas.

”Dus, Evangeline..” Ze leit haar armen op haar bovenbenen zakken, terwijl ze voorover leunde om de stethoscoop te pakken. ”Ik ga eerst naar je longen luisteren en je hart, en daarna kunnen we een check doen voor de hystectomie die je gehad hebt.. op de onderzoekstafel.” Ze liet haar blik even op de tafel vallen die in de ruimte klaar stond. Fun. Here goes nothing.


”Kan je even goed in en uit voor me ademen?” Vroeg ze met een mierzoete stem, nog net geen ‘schat’ aan het einde van haar zin toevoegend. Haar kaken klemde zich op elkaar terwijl ze voorover boog om de stethoscoop op de juiste plek te plaatsen, een spanning in haar gezicht die niet totaal onopgemerkt ging voor de mensen om hen heen. Ineens was het stil.

Blijf van me af! Eve schoof achteruit alsof ze zojuist de meest lugubere beweging had gemaakt ooit, Elvira staakte haar beweging mid-air. Haar hand, met het uiteinde van de stethoscoop tussen haar vingers, hing in de vergrote ruimte tussen hen. De gehele zaal hield hun adem in, nieuwsgierige ogen brandden in hun ruggen. Vanuit haar ooghoeken kon ze zien hoe de docent zijn kin en wenkbrauwen ophief, was dat zelfs een spottende glimlach?

En daar was het dan. De olie op haar vuur. Professionaliteit kon de touwtyfus krijgen. Amberen ogen vernauwden zich tot spleetjes, witheet. ”Doe toch niet zo kinderachtig!” Verbrak haar stem eindelijk de stilte. ”Als je denkt dat ik hier mijn plezier uit haal-” ze schoof vooruit met de stoel, terug in Evangeline’s persoonlijke ruimte. ”Dan trust me, honey, ik raak nog liever de zon aan dan jou.” Sprak ze tussen gespannen kaken in, en als blikken toch konden doden -

”Nou, be a champ en-” Haar hand greep Evangeline’s schouder vast, knokkels wit. Elvira had de patience niet om dit spel met haar te spelen vandaag. De stethoscoop werd zonder pardon op de brunette haar borst gedrukt, een stoot die alles behalve gentle was. Als dat maar geen blauwe plek werd. ”Adem in en uit voor me,” weerklonk haar stem laag en traag, ieder woord met uitdrukking uitsprekend. Het kon haar niks schelen dat ze Evangeline’s complete persoonlijke ruimte was ingedrongen, voorovergebogen op haar stoel torende ze bijna boven de kleine vrouw uit. Een waarschuwing schemerde door haar amberen ogen. Don’t try me.

Als ze nou gewoon even stil zat, dan kostte het één, hooguit TWEE seconden voor ze weer uit elkaars pad konden stappen en door konden met hun leven. Elvira zou zelfs zo lief zijn om dat hele abdomen onderzoek achterwege te laten - hell, ze wilde haar eigen handen niet branden aan dat ijskoude lichaam van die - ijslolly. De stethoscoop knalde tegen de borstkas van de ander aan terwijl witte knokkels kracht zette op haar schouder. Direct werden haar oren gevuld met het geluid van een hart dat op toertje extra klopte, opgefokte driftkikker dat ze wa-

Ah!

Een oorverdovende piep, haar rug die de impact tegen de stoelleuning opving, en een schot dat pijnlijk door haar middel trok. Twee amberen ogen hadden zich vergroot, geshockeerd. Er was een moment waarop haar stoel zich achterover had gebogen, de twee voorste poten omhoog in de lucht. En ze was gevallen door de impact, als haar handen de vrouw en de stethoscoop niet hadden losgelaten en zich hadden vastgeklemd rondom het been dat nu uitgestrekt tegen haar buik aan rustte. Wa-

Pats!

De voorpoten van haar stoel knalden terug op de grond. Het geluid bracht haar naar het hier en nu. Haar wangen kleurden rood, een compleet nieuwe vloedgolf aan woede drong zich omhoog. In één vloeiende beweging duwde ze met al haar kracht tegen het uitgestrekte been van de brunette, waarna haar voet omhoog schoot en zich nog een keer extra afzette tegen de onderkant van de al gekantelde stoel van haar partner. Elvira schoot omhoog vanuit haar stoel, liet het been pas los wanneer haar daad gepleegd was. Daar. Proef de grond. Haar kaken klemden zich wederom op elkaar, een blik die de brunette bijna uitdaagde om op te staan. Durf het eens.

Elvira schoot omhoog uit haar stoel, twee handen nog steeds met witte knokkels om het been van de andere geklemd. De klap die volgde echode door de ruimte, maar het gesmoes van de leerlingen om haar heen werd overmeesterd door het gesus van haar oren en het donderende getik van haar hart. Kaken klemden zich stevig op elkaar, een starre blik in haar amberen kijkers. Langzaam rechte de vrouw haar rug, trok ze haar kin omhoog, waarna ze hooghartig op miss perfect neerkeek. Vingers strekten zich maar al te traag uit, alles om te voorkomen dat haar handen zich zouden ballen tot vuisten en hun thuis vonden in haar -

Be the bigger person. Probeerde ze zichzelf te vertellen, terwijl een stugge ademhaling over haar lippen liep. Eve zette een stap achteruit, maar Elvira bleef staan. Loop weg. Maar haar ogen lieten die rode kijkers niet los. Een hand greep zich vast aan haar kraag, een ongekend gevoel borrelde omhoog. Het klauwde zich een weg naar haar hart, waar het met diepe halen naar littekens greep die er al jaren in gekerfd stonden. Wist ze dan niet van ophouden? Wist ze dan niet wat ze allemaal omhoog haalde met enkel haar aanwezigheid? Ze zou- ze zou- haar vuisten balden zich samen, vingers graafden zich in haar palm. Haar vingers strekten zich weer. Nee. Nee. Nee. Stop het!

”Rot op, Evangeline!”Alle woede spatte in één keer uit, haar woorden zo luid dat ze nagalmden door de kamer. En als ze geen rood zag voor de brunette voor haar, had ze kunnen zien hoe een leerling in elkaar kroop, of de klap van het boek op de tafel kunnen horen. Een hand schoot omhoog, greep zich naar de nek van de brunette en duwde haar weg, tegen de tafel van een ander groepje. ”Rot op! Voordat ik-”

”Stop ermee! Eruit!!”

Ze werd onderbroken voordat de eindeloze lijst aan dreigementen over haar lippen konden rollen. Onderbroken voordat haar vuist contact kon maken met het gezicht van de persoon waar ze ooit een heldere vriendschap mee had gezien. En misschien was dat maar voor het beste, want ze wist niet of ze zich had kunnen inhouden.

”NU!”

Voordat ze wat? Amberen ogen vernauwden zich tot spleetjes, een duistere mengelmoes van emoties leek eindelijk te besluiten voor withete woede. Een woede die uitstraalde tot aan haar hand, die zich - alhoewel trillend - omhoog drukte tegen Evangeline’s keel. De gevoelens trokken aan haar wil, om dit voor eens en altijd te settelen. Om een dikke, rode streep door hun relatie te zetten, het eindpunt te constateren. Wellicht konden ze dan hun eigen paden vervolgen, de beste in hun veld, maar nooit, nooit samen.

NU!

Maar dat werd haar niet gegund. De emoties werden geforceerd om zich terug te trekken, om wederom een slot erop te zetten en weg te stappen van iets waar ze al jaren een einde aan had moeten breien. Misschien zou Evangeline zelf vertrekken. Misschien zou ze terugkruipen naar de verdomde hoek van de wereld waar ze vandaan was gekomen. Elvira zette een stap terug, de hand die zich tegen de nek van haar partner had gedrukt, viel langs haar lichaam alsof er niks was gebeurd. Een ijskoude vlaag was alles wat Eve achterliet op haar brandende huid.

Niet veel later kwam Elvira ook tot beweging. Ze gritste het hopeloze bundeltje papier van de casus van de tafel en beende zich een weg door het publiek, haar doel nu gericht op de professor zelf. De man stond achter zijn bureau, en dat was misschien maar beter ook. Met een klap gooide ze de bundel op zijn bureau en toen ze zijn ogen wilde ontmoeten, durfde ze te wedden dat er een straal angstzweet langs zijn slaap liep. ”Je hoort nog van me,” Gromde ze hem toe, waarna ze haar tas over haar schouders slingerde en Evangeline na ging naar buiten. De deur die dicht werd geslagen voor haar neus, was nog een extra korreltje zout in haar wonde.

De arme deur kraakte zeurend bij de tweede keer dat hij werd dichtgeslagen. ”Ik hoop dat je tevreden bent met jezelf!” Riep ze de brunette na. ”Je gaat je koffers mogen pakken en vertrekken! Wat zal mama lief wel niet denken?” Een steek onder water. Ze wist wat ze deed.

De schampere lach vulde de gang, en waar het zich ooit vol warmte naar Elvira had gericht, was het nu alles behalve dat. Een leegte waar ooit vriendschap had gezeten, had zich over de jaren gevuld met woede, haat, onbegrip. En iedere keer, iedere dag dat die rode kijkers zich haatvol in de hare haakten, was het net alsof ze het mes dat ze jaren geleden in haar borstkas had gedrukt nog een keer rond draaide. Was het dan nooit genoeg?

Elvira stopte niet met lopen, vastberaden om de blik van de ander voor zo lang mogelijk vast te houden. Haar keel kneep dicht bij de opmerking, tranen die niet werden toegestaan naar boven te komen brandden achter haar ogen. Onbewust reikte een hand omhoog naar de kraag, om deze recht te trekken, maar ook om het ijskoude gevoel alsof Eve’s hand er nog steeds grip op had, van haar af te schudden. Figuurlijk brandden de koude vingers nog steeds op haar huid, en het zou de roodharige vrouw niets verbazen als het daadwerkelijk Eve's magie was geweest die een permanente afdruk had achtergelaten.

”Op zijn minst weet ik wel wat de term loyaliteit inhoudt, dat kunnen we ondertussen niet zeggen over jou.” Sprak ze in een ijskoude toon toen ze bijna bij Evangeline was. ”Of ben je vergeten dat je jezelf als de onbetrouwbare leugenaar onder ons hebt bewezen?” Snauwde ze, voordat ze een stuk opzij schoof om langs de brunette door te stappen. Maar niet zonder nog éven in het voorbijgaan haar schouder contact te laten maken met die van Eve.

Als een papegaai herhaalde Evangeline haar woorden, een wenkbrauw trok zich veel betekend omhoog. ”Geen intelligent weerwoord meer?” Een vraag, maar het kwam er meer uit als een statement, een conclusie. Misschien hadden ze dan toch het punt bereikt waar Elvira’s intelligentie die van de ander overtrof. Dat er ongeloof door de rode kijkers schemerde werd totaal over het hoofd gezien. And who could blame her? Het begrijpen van emoties was nooit haar sterkste punt geweest. Woede, woede begreep ze - maar daar bleef het bij. Het was niet haar schuld. Ze was opgevoed door haar moeder. Opgevoed door de vrouw met simultaneously teveel en te weinig emoties.

Met haar rug gekeerd naar de andere staakte ze haar pas, hoofd kantelde zich, amberen kijkers op de grond gericht. Waarom zou iemand ooit loyaal zijn aan jou? Een leegte bekroop haar, een leegte die ze nooit begrepen had. Want hoe kon iemand naar haar kijken en denken ’ja, dit is mijn persoon’, waar ze zelf nooit had geleerd lief te hebben, of liefde te ontvangen. Hoe kon je houden van een persoon, wiens hart er niet eens over uit was of ze van zichzelf kon houden. Het was alsof Evangeline de dolk nog verder door drukte. Ogen drukten zich dicht, om de tranen die zich naar boven probeerden te werken te stoppen. Een oeroud gevoel drong zich naar voren, hetgeen dat haar ademhaling van stuk bracht. Haar wenkbrauwen trokken zich samen, handen balden zich wederom tot vuisten. Ze zou het gevoel herkennen als verdriet, als het niet zo snel was veranderd in woede. Want woede, daar was ze beter in.

Voordat ze het wist stond ze vlak achter de brunette en kwam haar hand neer op Eve's schouder. Een seconde later stonden ze weer oog-in-oog en zocht Elvira's vuist contact met haar ijskoude huid. Waar had ze op gemikt? Gezicht? Buik? Maakte het uit? ”Haal die woorden nooit meer in je vuile mond,” Siste ze de brunette toe. ”Je kent me niet.” En dat had ze klaarblijkelijk nooit gedaan.