Absurd behaviour

Er was een tijd geweest waar ze haar hand zou hebben uitgereikt om de ander weer overeind te helpen. Een tijd waar ze over haar woede heen had kunnen stappen en haar fouten had kunnen accepteren, de grotere persoon had kunnen zijn. Die tijd was voorbij. Tegenwoordig was ze bang dat iemand haar helpende hand zou gebruiken als een opstap stukje om haar zelf ten onder te brengen. En dat vertrouwen wilde ze niemand meer geven, en al helemaal niet haar.

”En wiens schuld is dat?” Vroeg ze in gedempte toon. Het was immers niet haar eigen lack-of-trying geweest. Ze kon zich een tijd herinneren waar dingen anders waren, waar ze oprecht naar de ander had geglimlacht, en voor het eerst sinds tijden het gevoel had dat ze ergens bij hoorde, dat ze ergens veilig was om te zijn wie ze was, haar ware zelf te laten zien. Die tijd was voorbij. Die fout zou ze niet nog eens maken.

Haar blik scheurde zich van de brunette af, waarna ze zich met vastberadenheid omdraaide en weg beende. Kin hoog, rug recht. Want zo zou niemand zien dat Evangeline’s woorden een oude wond hadden opgehaald. Die pijn was voor achter gesloten deuren om zich los te wroeten. Tegen de tijd dat ze neerplofte op de stoel voor de decaan zijn deur, had ze die pijn netjes en zorgvuldig achter slot en grendel verstopt. Ooit zal er iemand zijn die voor haar koos. Ooit zullen alle puzzelstukjes in elkaar vallen en zal ze realiseren dat dit alles, al deze pijn en woede, niet voor niks was geweest.

Luid snoof de vrouw lucht door haar neus naar buiten. Daar waren de meningen over verdeeld. Waarom verbaasde het haar niet? Het maakte niet uit wat ze zei of deed, de vingers zouden altijd naar haar wijzen. Niet dat ze in zag waar haar schuld lag. Wanneer gingen mensen begrijpen dat sommigen niet meer omhoog klommen, nadat je ze zonder pardon van een figuurlijke klif had geduwd? Had Evangeline niet door hoe verschrikkelijk het was? De val. De klap die erna kwam. Ze had het al te vaak verwoord om er überhaupt moeite in te steken. Vrienden komen en gaan. Dat was hoe het altijd was geweest, en hoe het altijd zou zijn. Evangeline was niet veel anders geweest. Het enige verschil was dat de brunette ervoor had gekozen haar leven zuur te maken, in plaats van eruit te verdwijnen. Als een constant aanwezige, permanente, irritante mug had ze zich nooit uit haar leven verwijderd. Misschien werd het tijd dat die knoop eindelijk werd doorgehakt, maar hoe deed je dat, wanneer je naar dezelfde toekomst toe werkte?

Elvira haar blik was stug naar voren gericht, gefocust op de vitrine kast aan de andere kant van de hal. Ze zag geen behoefte om het gesprek, of enige vorm ervan, voor te zetten. En zelfs al wilde ze dat, haar gedachten gaven haar geen ruimte om nog te denken over wat was voorgevallen, maar gingen eerder naar wat nu. Ze zouden toch niet - nee, dat konden ze toch niet maken? Elvira was hun beste student, en alhoewel ze het niet luidop wilde toegeven, was Evangeline bijna aan haar gematcht. Ze konden toch niet in één oogopslag hun nummer één en twee verliezen?

De deur ging open, en Elvira nam de tijd om op te staan. Volgde pas toen Evangeline langs was, zodat ze niet.. niet weer in die woedende rode kijkers hoefde te kijken. Misschien als ze niet meer keek, dat haar kalmte terug zou keren, dat ze dit gesprek zonder kleerscheuren kon overleven en door kon gaan met een leven zonder Evangeline. Ze nam plaats, en de man voor hen slaakte een diepe zucht. Een stilte viel, terwijl hij zijn leesbril afzette en zijn handen in elkaar vouwde. ”Mevrouw Thorne en Leroux..” Zijn stem was ondergedompeld in teleurstelling, de professor had zijn woord al gedaan. ”Ik heb zojuist een kort woordje gehad met meneer Hall, en..” zijn wenkbrauwen bewogen dichterbij elkaar in een frons, ”Ik moet zeggen, dat soort gedrag stelt me ontzettend teleur. Ik had dat niet achter jullie gedacht.” Hij keek beide dames enkele seconden diep aan, voordat hij zijn ellebogen op de tafel leunde.

”Meneer Hall suggereert dat gedrag van deze aard gestraft moet worden met schorsing, we moeten uiteraard een voorbeeld geven aan de andere leerlingen dat dit.. niet getolereerd wordt.”

Shock schemerde door in haar ogen, een rode blos op haar wangen. Nee, nee, nee. Niet op deze manier. Ze had zo’n sterke toekomst, ze was zo getalenteerd, ze konden dit niet van haar afpakken, niet na al dat harde werk.

”Geef me een reden waarom ik zijn advies niet zo moeten volgen.” Elvira bevroor. Een reden? Ze was hun beste studente. Nee, niet goed genoeg. Dit was de eerste keer. Nee, meneer Hall had vast genoeg voorbeelden vernoemd. Het zou niet nog een keer gebeuren. Nee, dat kon ze niet beloven. Ze verstijfde. Haar moeder was de advocaat, haar dochter had niet diezelfde zilveren tong geërfd. Niet wanneer het ging om haar eigen case.

Thorne. De achternaam klonk als een scheldwoord in haar oren, een achternaam die zo ver van haar af stond dat ze soms even in haar arm kneep om de realiteit tot haar door te laten drinken. De helft van haar leven had ze een andere naam gedragen, die van haar vader. Tot haar moeder besloot hun leven om te gooien, dat van hem, dat van haar, dat van haar broer. Als ze kon, als er niet zo’n slechte reputatie op haar vader’s naam stond, als het niet zo godverdomme duur was, dan zou ze het zo weer terug draaien. Elvira Moore. Klonk beter dan de shithole waar ze de achternaam van haar moeder vandaan hadden gehaald. Hun voorouders waren vast een doorn in andermans ogen geweest.

Teleurstelling. Schorsing. Elvira’s postuur bleef onveranderd, stijf, haar lippen getrokken tot een strakke streep. Onbewogen staarde ze naar de decaan. Nee. Dat kon niet waar zijn. Hadden ze het te ver gebracht? Natuurlijk hadden ze dat gedaan. In het openbaar, met een hele klas als hun getuige. Meneer Hall had gelijk. Ze waren te ver gegaan, ze waren de streep zo ver voorbij dat hij niet eens meer in zicht was. Haar keel voelde droog, haar ogen brandden van de tranen die ze met alle macht weg knipperde. Een teleurstelling. Ze was een-

Nee. Ze was meer dan dat, ze moest meer zijn dan dat. De beste, de allerbeste, enkel dan konden mensen om haar geven, van haar houden. Want wie was ze als ze niet de beste was. Ze slikte in een poging de brok in haar keel te laten verdwijnen. De decaan keek van Eve terug naar haar. ”Zoals zij zegt, wij zijn Sanctum University’s topstudenten. Het zal niet meer gebeuren- dat-” ze weerhield zich ervan om opzij te kijken, bang dat het de woede terug zou opborrelen. ”Dat beloof ik. De universiteit zal meer profijt aan ons hebben dan anders.” Ze wisten allemaal dat, in jaren tijd, de universiteit kon pronken met de accomplishments van beide dames. Wilde de decaan het echt riskeren? Na een fout?

”Geef ons de benefit of the doubt, alsjeblieft.” Het was het enige wat ze konden doen. En als het niet zou lukken, dan kon ze altijd nog… haar moeder bellen. Elvira slikte bij de gedachte. Liever niet. Ze kroop nog liever door een slangennest dan- ja.

Het gebeurde niet vaak, maar als het ging om hun studie, hadden de twee hetzelfde doel. De beste worden en blijven. Het was bijna ironisch hoe bloed, zweet, en tranen verloren voor hetzelfde doel - en toch, niet door één deur konden. Elvira klemde haar kaken op elkaar. Niet haar fout.

Een laatste kans. Hoopvol bewogen haar wenkbrauwen zich omhoog, maar die hoopvolle blik veranderde al gauw in een frons. Een diepe lijn danste tussen haar donkere wenkbrauwen. ”Samen?” Haar normaal lage stem sloeg enkele octaven hoger, verbazing af te lezen van haar blik. ”Samen.” Reageerde de man. ”Is dat een probleem? Want-” ”Nee, nee! Geen probleem!” Tevreden kroop er een glimlach op zijn gelaat, een die ze niet kon aanzien als gemeend. Een feest. Met haar.

”Goed, dan is dat geregeld! Jullie kunnen mevrouw Thompson contacteren over het budget, en ik wil wekelijkse updates zien in mijn email, iedere week, voor donderdag drie uur. Niet later dan dat. Stel me niet teleur, dames.” En dat was het dan. Elvira klemde haar kaken op elkaar, knikte met wat tegenzin. Ze wist wat het tegenoffer was, immers. Het was of haar vrije tijd spenderen met.. of geschorst worden. Een situatie waar ze alleen maar verliezers waren.

”Kunnen we gaan?”

Met het moment dat de man knikte was Elvira al verdwenen uit haar stoel. Ze wilde hier weg. NU.

Het liefst trok ze zich direct in één rechte lijn terug naar haar kamer. Ze stond er immers niet zo op te popelen om de mensen van hun studie tegemoet te lopen, of meneer Hall zijn smug glimlach te spotten tussen de mensenmenigte. Hij zou er vast plezier aan hebben, wetende dat de twee op het punt stonden om geschorst te worden. Oh, wat zal hij balen wanneer het nieuws van de decaan kwam over de kans. Dit zou betekenen dat ze de volgende keer gewoon weer aanwezig waren in zijn les.

Elvira.

De roodharige vrouw staakte haar pas, een diepe zucht rolde over haar lippen. Wat nu weer? Ze draaide zich om en kwam de rode kijkers van de andere tegemoet, totdat deze vielen op de roze telefoon die haar overhandigd werd. Ah, juist. Ze was vergeten dat normale mensen telefoonnummers uit hun telefoon gooiden wanneer ze deze niet meer gebruikten. Ze nam de telefoon in haar handen en tikte zo vlug als ze kon haar nummer in, schreef de naam ‘Elvira’ erboven, en hield het vervolgens weer tussen twee vingers uit naar de brunette. Na dit alles, zag ze er tegenop om überhaupt een gesprek aan te gaan. ”Ik hoor wel van je,” Niet dat het nodig was. Evangeline's nummer, waaronder menig andere nummers van mensen waar ze nooit meer mee sprak, stond nog steeds in haar telefoon. Misschien moest ze het aantal onverstuurde berichten van jaren geleden maar eens verwijderen, voordat ze per ongeluk erop klikte en ze alsnog verstuurd werden. Dat zou een ramp zijn.

Ze gaf de lichtroze telefoon terug, en zonder er nog een moment aan vuil te willen maken, draaide ze zich op de topjes van haar tenen om. Ze was echter nog geen stap van de ander verwijderd, of een ping! galmde door de ruimte. En nog een. En nog een. Een verwarde stem achter haar, haar naam die half werd uitgesproken.

Oh nee.

Dat was toch n- het zal toch niet- nee, niet na al die jaren? Haar messenger app had dat toch vast al lang verwi- oh nee. Nee, nee, nee. Ze draaide zich net zo snel en soepel weer om. ”Wie is dat?” Vroeg ze, amberen ogen groot, want ze had zo’n donkerbruin vermoeden wat het was.. en als het dat was..

Haar naam stond op het scherm. Meerdere berichten eronder.

Nee. ”Geef die hier!” Zonder enig plan voor hoe verder, greep ze uit naar de lichtroze telefoon in Evangeline’s handen. Dit was niet grappig. Geconfronteerd worden met berichten van een 16 jarige Elvira was nou niet iets wat op haar lijstje stond vandaag. Ze wist immers exact wat er zou staan. De berichten die ze alleen in haar kamer had geschreven, over het gemis van de vriendschap, over het onbegrip, over het willen uitpraten van wat had kunnen zijn. En dan de berichten die vele dagen later kwamen, de verafschuwing, de scheldwoorden, de lelijke beschuldigingen. Ze had een hekel aan Evangeline, maar dat.. dat ging een stapje te ver voor haar.

Ze wilde de telefoon uit de handen van de brunette gritsen, maar het enige waar ze naar greep was lucht. Elvira vernauwde haar ogen bij de beweging, alsof ze het aannam als een ware belediging. Was dit soms een grapje voor Evangeline? Dit was niet iets om over te grappen, die berichten waren niet grappig. Ze was een domme tiener, met domme gevoelens, met domme woorden, die niet wist wat ze ermee moest doen, die nooit een seconde later had nagedacht dat toekomstige Elvira hier spijt van zou kunnen krijgen. ”Verwijder het!” Commandeerde ze, met weinig zin om weer een poging te doen om de telefoon uit haar handen te trekken. Het laatste wat ze wilde was dat de decaan zijn kantoor uit kwam en ze met elkaar aan het vechten waren over een .. voorwerp. Dat zou een permanente schorsing betekenen. Second chance my ass.

Wat ze niet had verwacht was dat Evangeline de benen zou nemen. Even knipperde de roodharige vrouw bij het zicht van de kleine brunette die met haar kleine benen ervandoor schoot. Wacht. Wat? ”Kom terug!” Prevelde ze, voordat ze de achtervolging aanging. Haar lange, bruine haren verdwenen om een hoek, en toen Elvira het gangpad had bereikt, was ze-

Een deur sloeg dicht. Aha! Ze schoot naar de deur en trok er direct aan. Wees niet op slot, wees niet op sl- Yes! Triomfantelijk opende ze de deur, de winst al aannemend voordat ze hem überhaupt in haar handen had. ”Je kunt geen kant op, nu-” Oh nee. Met alle kracht in haar schoot ze achter de brunette aan, klaar om haar hoe dan ook tegen te houden.

De deur klapte met een luide knal tegen de muur, triomfantelijk stapte ze de ruimte in, enkel en alleen om haar woorden te staken bij het zicht. Met één voet al op de banister van het raam, stond Evangeline al bijna met haar poten buiten. En buiten, buiten zou ze alle vrijheid hebben om uit haar buurt te verdwijnen. ”Blijf-” wilde ze haar zin starten toen ze de kleine kamer overbrugde naar het raam. Een hand greep naar een been, het enige wat ze nog kon vastgrijpen en toen-

Ah!

Ze tuimelde voorover, niet in staat de kracht die Evangeline al in de sprong had gezet tegen te houden. Haar buik knalde tegen de vensterbank aan, alle lucht sloeg uit haar longen, en voor even, héél even, leek het daarbij te blijven. Tot zwaartekracht zijn ding deed en de situatie van haar overnam, en ze, in een halve koprol, uit het raam tuimelde.

”Urgh..” voor een milliseconde stond de wereld stil, terwijl de roodharige vrouw terug lucht in haar longen probeerde te zuigen. De spieren van haar rug voelden ruw aan toen ze zich omdraaide op haar buik, maar dat alles was vergeten toen twee amberen ogen de ander vond, haar handen nog geen centimeter van de hare vandaan. De telefoon net in vizier. ”Jij-” idioot! Ze griste naar de telefoon. ”Geef. hier!” Nee, nu had ze teveel energie in deze situatie gestoken om te stoppen. Ze wist haar vingers om de telefoon te vormen, ze wist zelfs de verwijder knop te vinden en-

Ah. Sweet, sweet victory. Goede dingen kwamen voor mensen die lang genoeg wachtten. Net zoals dit moment. Haar vinger boog zich naar de verwijderknop, hoverde er een seconde over en kli- wat? ”Nee..” Ze zag de reflectie van haar eigen gezicht in het zwarte scherm, haar mondhoeken die zich licht omlaag trokken en het lijntje dat zich tussen haar wenkbrauwen had gevormd. Verdomme!

”Ik wil alleen-” Ze werd met telefoon en al mee getrokken, uit de bosjes, regelrecht in het grind. Een niet veel betere oplossing voor hun situatie, want nu lagen ze nog meer in het zicht voor de nieuwsgierige ogen van de mensen aan het raam. Niet dat ook maar één van de twee het door had, beiden teveel oog voor de telefoon, en de berichtjes die erop stonden. Hoe kon ze nou, zonder code.. Ah!

Ze trok aan de telefoon, in de hoop dat hij uit Eve haar handen zou glippen. En als dat niet het geval was, was de beweging al krachtig genoeg om de telefoon voor de brunette haar gezicht te houden. Kwam dat even goed uit, dat gezichtsherkenning tegenwoordig een ding was. Klik! Aha! Victory, again! En nu er nog voor zorgen dat --- hhhh waar kwam al die kracht vandaan in die kleine armpjes? Geef. Hier. Dat. Rotding. ”Laat me nou gewoon-” Ze trok nog een keer keihard aan de telefoon. Geef!!-

Elvira had maar één doel voor ogen: de telefoon. Dat ze zich daarvoor een weg door de struiken moest banen of vast moest klampen aan een oude vriendin die eerder nog duidelijk had gemaakt niet aangeraakt te willen worden, ontging haar compleet. Handen grepen gretig naar het roze onding, vingers klemden zich eraan vast. ”Het boeide je toen niet, waarom zou het nu wel-” spieren spanden zich samen en in één ruk wist ze de telefoon-

Argh!

Haar hand schoot omhoog naar haar kaak, ogen knepen zich samen en een streep verscheen tussen haar wenkbrauwen die zich gepijnigd dichter bij elkaar bewogen. Haar rug knalde terug in het grind, en voor even was er niks anders hoorbaar dan het gesus in haar oren. Verdorie, deed dat pijn! Ze zou bijna vergeten dat - oh! Haar linkerarm strekte zich compleet uit, weg van de brunette, in de hoop dat haar kleine gretige handjes niet snel genoeg waren om de telefoon weer terug uit de hare te gritsen. Hoe spijtig namelijk, wanneer het feit dat je kleine armen hebt, tegen je gebruikt worden..