Running home to you

Snel en een verkeerde volgorde.

Dat was altijd hoe het bij de twee was gegaan. Al vanaf het begin nam hun pad vreemde kronkels waardoor ze nu hier waren. Waar het voor velen niet zou werken, was dat niet het geval voor Alain en Casimir. Toch kon hij het knagende gevoel niet volledig van zich afschudden. Een nieuwe woning bracht de één en de andere stress met zich mee. Alsof ze dat al niet genoeg hadden nu school weer begonnen was. Casimir kon alleen maar hopen dat de andere het niet te veel vond. Maar aan Alain zijn reactie te zien terwijl ze zochten naar huizen, leek dat niet het geval te zijn.

Aan de oprit van het huis parkeerde Casimir de auto bij de andere die er al stond. Vermoedelijk die van de makelaar. Dit huis was niet direct wat iemand bij hem zou verwachten, maar het had iets wat hem aansprak. Of misschien was het puur de open keuken die Alain zo graag wilde. Dat kon altijd ook nog.

Grijze ogen vielen op de vrouw die op hun aan de deur stond te wachten om ze rond te leiden door hun potentiële nieuwe huis. Maar precies daarom bleef hij toch net een paar seconden langer zitten voor hij uitstapte en zich aan Alain’s zijde zetten. Armen over zijn borst heen geslagen.

“Dadelijk misschien het eerste en laatste.” Langs de buitenkant zag het er al een fijn huis uit, al was het misschien aan een iets te drukke weg. Casimir ging richting de voordeur, waar de twee vrolijk begroet werden door de blondine. “Heren, goedemiddag. Ik ben Sandy en zal jullie vandaag rondleiden.” Direct keek hij naar de andere naast hem. Alleen zou het zoveel makkelijker zijn, maar dat ging natuurlijk niet. Wat volgde was een korte uitleg over de ligging en wat basis zaken over het huis voor er werd voorgesteld om naar binnen te gaan. “Graag.” De binnenkant was het enige wat belangrijk was voor hem.

Snel en een verkeerde volgorde.

In een iets wat verwarde uitdrukking trok Casimir zijn wenkbrauwen naar elkaar toe. Het duurde echter niet lang, slechts een paar seconden voor de blik weer verzachte. Hij begreep het. Traag schudde hij zijn hoofd, één mondhoek opgetrokken. “Enkel mensen,” zei hij kalm. Zijn goede voornemen van het jaar, die misschien niet zo goed was verlopen.

Er waren momenten geweest waarop Casimir alleen aan het zoeken was naar een huis om de linken vervolgens door te sturen naar Alain. Niet alles trok de andere aan en als het echt niks was werd de keuze afgeschrapt. Het was oké. Er was keuze genoeg en ze vonden echt wel iets wat ze beide geschikt vonden. Eén ding waar Casimir steeds rekening mee had gehouden, was de keuken. Alain wilde ene open keuken, dus die ging hij sowieso krijgen. Bij deze was er aan het keukeneiland een klein plekje waar hij kon gaan zitten tijdens de zeldzame momenten dat hij eens moest helpen met groenten snijden of gewoon als hij de krant las. Op dat vlak kon het al niet mis.

Zoals Alain ook aankaarten was de tuin erg fijn. Sandy was snel om de achterdeur volledig te openen om aan te tonen wat een open gevoel het gaf. Kalm stapte Casimir vervolgens naar buiten, handen in zijn broekzakken terwijl hij rond keek. Een hard stuk waar ze een tafel konden zetten met stoelen om eventueel buiten te eten in de zomer, met nog genoeg gras. Toch kwam er maar een bedenkelijke hum van bij Casimir terwijl hij zich omdraaide naar de ruimte binnen. “Het is ook een fijne benedenverdieping, vooral de keuken is ideaal” zei hij, maar niet met enorm veen enthousiasme. Terwijl het een aangenaam huis was, had het hem nog niet helemaal kunnen overtuigen. “Heel licht.” Terwijl het negatief klonk, bedoelde hij het positief. In een donker hol wonen was ook niet fijn.

Grijze ogen gingen terug naar Alain met een vragende blik. “Wat vindt jij?” vroeg hij. De tuin was al ideaal, als het kon, nam hij die al mee, maar zo werkte het helaas niet.

Eigenlijk had Casimir verwacht dat het hem niet heel veel zou uitmaken waar hij ging wonen. Een huis was namelijk maar een huis. Voor hem was het belangrijkste dat Alain het een goede plek vond. Nu ze echter het eerste huis bezochten, was die mening veranderd. Dit huis was mooi en open, maar voor het moment was er nog niks waarvan hij echt het ja gevoel kreeg. Enkel de tuin, maar dat was voor hem niet extreem belangrijk.

Omdat hij ook benieuwd was naar Alain’s mening, had hij ernaar gevraagd. Ze kochten dit huis samen. Het was niet enkel van hem, maar ook van de andere. Dit was hun thuis, dus was het belangrijk dat ze er beide gelukkig van werden. Aan de andere zijn hoofd te zien, was hij al erg tevreden. Maar, Alain leek hetzelfde gedacht te hebben. Er miste iets. Casimir knikte enkele keren instemmend.

Nadat Alain vroeg of ze de bovenverdieping mochten zien, antwoordde de vrouw enthousiast en verdween ze richting de trap. Er waren twee slaapkamers beneden en dan nog een extra derde slaapkamer boven en dat deed zijn wenkbrauwen weer naar elkaar toe trekken. “Eén van de slaapkamers zou nog een bureau kunnen worden.” Wat ze zeker nodig hadden. Onbewust had hij zijn kaken meer op elkaar geklemd. “En een logeerkamer.” Want er kwam vast wel een dag dat iemand die Alain kende wilde blijven. Als ze die dan boven konden droppen hadden ze er geen last van.

De twijfelende blik waarmee Casimir naar Alain keek zei echter genoeg; hij was niet overtuigd. “Op zich is het niet slecht,” zei hij bedenkelijk. Maar, niet slecht, was niet waar hij voor wilde settlen.

Soms kon je zeker zijn dat iets vanop foto perfect leek, maar was de realiteit toch anders. Waar het geen verkeerd huis was en Sandy haar best had gedaan om het zo goed mogelijk te verkopen, was het niet gelukt Casimir te overtuigen. Het voelde als het huis van een vriend in plaats van een plek waar hij zichzelf zag wonen. Het gevoel van een thuis bleef bij hem uit. Als Alain echter verkocht zou zijn, wilde hij het gerust een kans geven of er verder over praten en nadenken.

Niet dat het nodig was. Alain was degene die vertelde dat dit niet het huis was waarvoor ze zouden settlen. Er zou dan ook geen bod volgen, iets waar Sandy erg teleurgesteld over leek te zijn. Zonder er echter nog verder woorden aan te verspillen, gingen ze weer naar de auto en richting het volgende huis. Eén die gelukkig niet veel verder was en na eventjes rijden waren ze er. Opnieuw een huis dat wat drukker gelegen was, maar dat was het minste probleem.

Casimir boog wat voorover, dichter naar zijn stuur toe om nog beter naar het huis te kijken. De buitenkant was veel belovend en het zwarte accent sprak hem zeker aan. Het was dan ook één van degene die hij gevonden had. “Dit lijkt een mooi huis. Wel weer een drukke baan,” zei hij terwijl hij weer achteruit ging leunen. Alsof op commando kon je in de verte een trein horen, maar zacht genoeg dat het van binnen niet hoorbaar zou zijn. Zijn blik gleed echter opzij om de eerste indruk van de andere in te kunnen schatten. “Er zou ook een ruime tuin zijn.” Hij had namelijk gezien hoe de andere naar de vorige tuin had gekeken. Minder hoog omheind, dus mensen konden binnen kijken, maar hopelijk kon daar iets aan gedaan worden.

Dit huis

Casimir greep zijn kans om de omgeving te bekijken terwijl hij Alain volgde naar de voordeur. Er was iets van heg, maar verder weinig dat onderhoud zou vragen. Eén keer per jaar de tuinman laten komen moest voldoende zijn. Ze kwamen tot stilstand bij de man die hen zou begeleiden door het huis. Henk-Jan. Waarom had hij het vreemde gevoel dat er nog iets extra achter hoorde. Alsof er een stuk van de naam miste?

De deur werd geopend en Casimir probeerde langs de man heen naar binnen te kijken. Hetzelfde ja gevoel als dat hij kreeg van de buitenkant, bleef wat uit. Zijn gezicht vertrok een beetje wanneer hij om de hoek keek naar de veel kleinere keuken als die van eerder. “Zou die volstaan?” vroeg hij met een blik op Alain gericht.

Het grote raam dat diende als deur naar de tuin was wel aangenaam. Het zorgde voor veel licht binnen. “Het is jammer van de lage omheining.” De tuin verder was fijn, maar met minder privacy en dat zat hem niet goed. Een iets wat nerveus gevoel kwam in hem op. Hoe meer beschut ze waren, hoe beter. ”Geef de planten wat tijd en niemand kan nog binnen kijken,” zei Henk-Jan met een vriendelijke glimlach. “Dan moet je tijd hebben,” antwoordde Casimir koeltjes terug terwijl hij de man vanuit zijn ooghoeken aankeek. Er was geen tijd om te wachten op hogere struiken. Door de grote ramen, konden mensen zo makkelijk binnenzien.

Een huis zoeken was geen moeilijke opgave en dat was al te merken toen ze online huizen bekeken. De meeste hadden wel iets wat niet voldeed aan hun wensen. Het perfecte huis zouden ze dan ook niet vinden, maar toch was er de hoop om iets wat dicht in de buurt kwam. Dit was echter het tweede huis wat direct in de verkeerde smaak viel bij Casimir. Er stonden er nog verschillende op de planning, maar wat als geen enkel goed genoeg was. Maakte het zelfs zoveel uit?

De stem van Henk-Jan niet Willem trok hem terug uit zijn gedachtegang. Alain stelde al voor om te gaan, want ze konden hun tijd beter steken in een ander huis als dit al zeker een nee was.Onbewust zetten Casimir al een stap in de richting van de uitgangen. ”De bovenverdieping moeten jullie gezien hebben, vooral de badkamer.” Met een geheven wenkbrauw keek Casimir de oudere man aan.

“Ik denk dat we hier wel klaar zijn,” besloot Casimir. Voor hem maakte het niet uit als de badkamer perfect waren, daar zouden ze niet al te veel tijd spenderen. Grijze ogen gingen echter al snel weer naar Alain. “Tenzij jij graag de badkamer wil zien?” vroeg hij al was het wel duidelijk te horen aan zijn stem dat hij niet erg geïnteresseerd was.

Hoe snel dat een sfeer kon veranderen. Zelfs Casimir merkte op hoe dat Henk-Jan niet Willem niet tevreden was met de gang van zaken. Als Alain hier alleen was geweest, was de kans groot dat de man verder was gegaan. Die zou hem overtuigen om verder het huis te zien en die fantastische badkamer. Bij Casimir werkte dat niet en dat voelde de man vast ook.

Zonder de man echt nog te bekijken nadat ze haast buiten werden gegooid, stapte Casimir naar de auto om gelijk in te stappen. Ze hadden nog genoeg andere huizen om te bezichtigen. De deur gooide hij weer dicht en hij wachten op Alain voor dat hij de motor starten, maar nog niet direct vertrok.

Henk-Jan stond aan de voordeur aan het huis en Casimir voelde gewoon hoe dat de man hen in het oog hield. “Als jij een huis echt leuk vindt, zeg je het dan?” vroeg hij met ogen gericht op de jongen naast hem. “Dit wordt onze plek.” Het was belangrijk dat Alain ook blij was met het huis dat ze zouden kopen. De handrem zetten hij al af, maar verder vertrok hij nog niet.

Nadenkend tokkelde Casimir met zijn vingers op het stuur. Nog steeds stonden ze geparkeerd voor het huis en hij wist dat ze in het oog werden gehouden. Aandachtig luisterde hij ondertussen naar Alain. Zachtjes knikte hij enkele keren begrijpend. Ze moesten beide tevreden zijn met het huis. Iets wat lastiger leek te zijn dan hij verwacht had. “Je moet het ook goed vinden omdat het goed is,” zei Casimir, niet doorhebbend dat hij weer bezig was in raadsels die alleen hij begreep. “Niet enkel omdat ik het goed vindt,” voegde hij er dus nog aan toe terwijl hij opzij keek naar de andere.

Ondertussen zetten Casimir de handrem alvast af zodat ze konden vertrekken naar het volgende huis. Het adres stond al in de gps, dus die was snel opgezet. In hun situatie was het vooral de tijdsdruk die hierachter zat die het moeilijk maakte. Hij wilde dit alles zo snel mogelijk geregeld hebben, zodat hij er niet meer naar om moest kijken. Misschien maakten dat zaken een beetje makkelijker. Die gedachten hield hij echter voor zich, al wat hij deed was enkele keren knikken. Ze kwamen er wel uit.

Alles kon zoveel makkelijker zijn, maar helaas stond makkelijk niet in hun woordenboek. Een zachte zucht rolde over zijn lippen. Alain leek overal veel zekerder van te zijn. Toch knikte hij. “We vinden wel iets,” sprak hij hoopvol. “Het volgende huis lijkt veel belovend.” Als dat het ook niet werd, was het zo en moesten ze verder zoeken.

Ondertussen waren ze vertrokken en op weg naar het volgende huis. Het grote voordeel was dat het allemaal niet erg ver bij elkaar uit de buurt lag.

Zodra het huis in zicht kwam, vertrok Casimir zijn blik al een beetje. Het was dat hij de foto’s van de binnenkant had gezien, want langs buiten was het niet indrukwekkend. Om te beginnen hield hij al niet van een plat dak. Maar het was de binnenkant die hem enorm had aangesproken en hij was niet alleen. Instemmend knikte Casimir. “Als dit niks wordt, is het hopeloos,” mompelde hij wat zachtjes. Dan zou geen enkel huis in de buurt komen van iets wat hij fijn vindt.

Misschien was er gewoon te weinig tijd. Zat er te veel haast achter elke beslissing die ze namen. Nu een huis kopen klop als gekke werk gezien ze beide nog op school zaten. Als ze moeite deden konden ze het misschien een jaar opschuiven, maar dan moest hij erg voorzichtig zijn.

Een diepe zucht ontsnapte en hij zetten de motor uit. “Laten we hopen.” Kalm stapte hij uit de auto en ging hij samen met Alain richting de makelaar die klaar stond. Dit keer een wel erg kleine man met zwart haar dat in een manbun was gestoken en een nek die niet bestaand was. “Een erg goede middag heren, mijn naam is Edward, kom maar vast langs hier,” zei hij met een uitbundig gebaar van zijn hand gebaarde hij om te volgen. Bij Casimir trokken de wenkbrauwen opnieuw samen. Terwijl hij stapte boog hij iets verder naar Alain toe. “Ik begin te denken dat het niet aan ons ligt, maar aan de makelaar,” zei hij zachtjes zodat Edward het niet zou horen.

De inkom was niet erg groot, maar zodra de tweede deur werd geopend, werden ze begroet door een grote woonkamer met erg veel lichtinval. Dit was al veel beter dan alles wat ze eerder gezien hadden.

Er stonden nog een aantal huizen op de planning waar vermoedelijk nog wat tussen zat wat ze beide goed vonden. Na twee serieuze tegenvallers, begon Casimir toch te twijfelen aan hun keuzes. Het was altijd een mogelijkheid dat ze zich te blind hadden gestaard op één aspect. Alain verzekerde hem dat het normaal was, waarop Casimir hem even aan keek. “Het zou makkelijk zijn.” Zijn eisen lagen misschien wel te hoog of hij keek met een verkeerde intentie naar de huizen. Naast al de rest, moest dit vooral hun thuis zijn. Dat was het aller belangrijkste.

Casimir snoof kort om Alain zijn antwoord. “Dan hadden ze ons moeten betalen.” Al zou hij zelfs dan liever op zoek gaan naar een ander huis. Zijn droomhuis zou het niet waard zijn als deze man erbij kwam. Had de man nu ook een tattoo van zichzelf op zijn kuit? Casimir zijn blik vertrok wat verder en het was goed dat ze het huis binnen wandelde zodat hij iets anders had om naar te kijken.

De man zei van alles en niets tegelijk, aangevuld door een hoop slechte grappen die Casimir volledig wegfilterde. Zijn aandacht werd direct getrokken door de glazen deur die de eetkamer verbond met de woonkamer. Door het glas voelde het niet als twee aparte ruimtes.

Hij knikte enkele keren nadenkend en sloeg zijn armen over elkaar. “Veel beter dan de vorige.” Of in Cas-taal; dit was iets waar hij zichzelf zag wonen. “Jij?” Casimir draaide zich om naar Alain  om zijn reactie in te schatten. “De keuken is natuurlijk niet verbonden met de woonkamer.” Zelfs al was het een open keuken. Rustig keek hij verder om zich heen om alles in zich op te nemen.